Καθώς οι εργαζόμενοι παίρνουν σήμερα μέρος σε πορείες διαμαρτυρίας σε όλη τη νότια Ευρώπη που κάλεσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC) ενάντια στις πολιτικές κοινωνικής λιτότητας, αντιμετωπίζουν επείγοντα ζητήματα πολιτικής προοπτικής.
Προηγούμενες απεργίες και διαμαρτυρίες, κυριαρχημένες από τα επίσημα συνδικάτα και περιορισμένες σε έκταση και διάρκεια έχουν αποτύχει να σταματήσουν τον κοινωνικό αφανισμό που έχει πάρει μια έκταση πρωτόγνωρη στη Δυτική Ευρώπη μετά τη Ναζιστική κατοχή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρά την πανίσχυρη λαϊκή αντίσταση και μια πληθώρα μονοήμερων εθνικών απεργιών σε όλη την Ευρώπη κάθε χρόνο από το 2008, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) έχει επιβάλει κοινωνικές περικοπές που θα ήταν ανήκουστες πριν λίγα μόνο χρόνια.
Στην Ελλάδα και την Ισπανία, 25% των εργαζόμενων και περισσότεροι από τους μισούς νέους είναι άνεργοι. Η οικονομία της Ελλάδας έχει συρρικνωθεί κατά 25% από το 2008 και, με τους μισθούς να καταρρέουν και τους φόρους στα ύψη, οι μάζες στην Ελλάδα στηρίζονται στη φιλανθρωπία για τροφή και στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας. Ωστόσο, η Ε.Ε., βλέποντας την έκταση της αποτυχίας των πολιτικών της να μειώσει το χρέος της Ελλάδας, αντέδρασε σαδιστικά καθώς συνεργάστηκε με τη κυβέρνηση συνασπισμού του Έλληνα πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για να περάσει ένα νέο πακέτο κοινωνικών περικοπών ύψους 13,5 δισεκατομμυρίων ευρώ. ($17,2 δις)
Στην Ισπανία, όπου πάνω από 400.000 άνθρωποι έχουν χάσει τα σπίτια τους, οι αρχές έχουν αυξήσει κατά 1.780% τον εξοπλισμό της αστυνομίας για την καταστολή εξεγέρσεων.
Ο πρώην Γερμανός καγκελλάριος Χέλμουτ Σμιτ προειδοποίησε πρόσφατα ότι η Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος της επανάστασης. Αυτό δείχνει ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι της κυρίαρχης τάξης είναι πολύ σαφείς για τους κίνδυνους που αντιμετωπίζουν.
Αυτές οι επιθέσεις προέρχονται από μια ιστορική κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού που έχει επαναστατικές επιπτώσεις. Τρισεκατομμύρια ευρώ έχουν διοχετευθεί στις τράπεζες για να εξοφλήσουν τους πλούσιους, ενώ οι κυβερνήσεις συνεργάζονται με τους εργοδότες και τους αξιωματούχους των συνδικάτων για να κρατήσουν τις βιομηχανίες ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά κόβοντας τις δουλειές και τους μισθούς, ή κλείνοντας τις εντελώς.
Το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο βάζει τους εργαζόμενους να αναμετριούνται μεταξύ τους σε μια αδελφοκτόνα πάλη για δουλειές πυροδοτώντας μια καθοδική τάση στο βιοτικό επίπεδο που πλησιάζει τα επίπεδα της Ανατολικής Ευρώπης και της Ασίας. Το πεδίο δοκιμών και το μοντέλο για όλη την Ευρώπη είναι η Ελλάδα, όπου είναι ενδεχόμενο να δημιουργηθούν Ειδικές Οικονομικές Ζώνες που θα είναι κερδοφόρες μέσα από υπερβολικά χαμηλούς μισθούς.
Τέτοιες πολιτικές μπορούν να σταματήσουν μόνο με μια ενωμένη διεθνή επίθεση της εργατικής τάξης για να καταλάβει την κρατική εξουσία, να απαλλοτριώσει τις τράπεζες και να υπαγάγει την Ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία σε ορθολογικό σχεδιασμό προς το συμφέρον των μαζών. Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αγωνιστούν για αυτό διοργανώνοντας απλά μιαν ακόμη εκδήλωση διαμαρτυρίας. Όπως σε προηγούμενες κινητοποιήσεις, οι κυρίαρχες τάξεις θα συνεργαστούν με τη γραφειοκρατία των συνδικάτων περιμένοντας να κοπάσει η μονοήμερη απεργία και να προχωρήσουν κατόπιν με την επίθεση τους ενάντια στους εργαζόμενους.
Η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα μιας επαναστατικής πάλης για τον σοσιαλισμό. Αυτό στην Ευρώπη σημαίνει το χτίσιμο ενός μαζικού κινήματος για την ανατροπή της Ε.Ε. και των κυβερνήσεων που την αποτελούν και τη δημιουργία εργατικών κυβερνήσεων μέσα στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Ωστόσο, μια τέτοια πάλη δεν μπορεί να διοργανωθεί μέσα από τα συνδικάτα που στηρίζουν τον καπιταλισμό και υποθάλπουν τις επιθέσεις σε κάθε χώρα, αλλά μόνο ενάντια σε αυτά.
Η Γερμανική συνδικαλιστική γραφειοκρατία επικεντρώνει σήμερα τη δραστηριότητα της σε μια διαμαρτυρία στην πύλη του Βραδεμβούργου στο Βερολίνο «από μέλη του DGB,» (αντίστοιχη της ΓΣΕΕ) που θα «διαβιβάσουν τα μηνύματα τους αλληλεγγύης με τους Ευρωπαίους εργαζόμενους» στη Γερμανίδα καγκελλάριο Άγγελα Μέρκελ. Το Βρετανικό TUC (αντίστοιχο της ΓΣΕΕ) – το οποίο δεν έχει καλέσει ούτε μια απεργία ενάντια σε μέτρα λιτότητας 100 δισεκατομμυρίων λιρών στη Βρετανία – σχεδιάζει να ασκήσει πίεση στην Ε.Ε. και να διοργανώσει «δράση στα κοινωνικά δίκτυα του διαδίκτυου.»
Πίσω από τέτοιες κυνικές κοροϊδίες βρίσκεται η βασική συμφωνία της ETUC με τις πολιτικές του χρηματοπιστωτικού κεφάλαιου. Το κάλεσμα της για διαμαρτυρίες στις 14 Νοέμβρη αρχίζει πληροφορώντας την Ε.Ε. ότι στηρίζει τον «στόχο των υγιών λογαριασμών.» Κατόπιν απαιτεί να δοθεί «στην ΕΚΤ [Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα] ο ρόλος του ύστατου δανειστή, ώστε να μπορέσει να εκδώσει ευρωομόλογα,» και ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» ανάμεσα στις ομοσπονδίες των εργοδοτών, την Ε.Ε., τις εθνικές κυβερνήσεις, και τα συνδικάτα.
Η ETUC δεν υποστηρίζει δεκάδες εκατομμύρια δουλειές και τρισεκατομμύρια ευρώ για δημόσια έργα, αλλά μάλλον την εκτύπωση περισσότερων χρημάτων για να χρηματοδοτηθεί η διάσωση τραπεζών και τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων των συνδικάτων με τις κυρίαρχες τάξεις για τις κοινωνικές περικοπές. Οι πολιτικές που προτείνει, και τα ταξικά συμφέροντα που υπερασπίζει, δεν μπορούν να ξεχωριστούν από εκείνα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Νέες,ανεξάρτητες οργανώσεις πάλης της εργατικής τάξης απαιτούνται για να διοργανώσουν έναν αποτελεσματικό αγώνα ενάντια στην κοινωνική αντεπανάσταση που διεξάγεται από τις τράπεζες και τις κυβερνήσεις των τραπεζιτών. Η πολιτική κατευθυντήρια γραμμή αυτών των νέων οργανώσεων πρέπει να είναι ο αγώνας για την ενότητα ολόκληρης της εργατικής τάξης στην Ευρώπη και πιο πέρα – πάνω από όλα τα κρατικά, γλωσσικά, εθνικά και φυλετικά σύνορα – σε μια κοινή πάλη για τον σοσιαλισμό.
Αυτό απαιτεί μια ανταρσία ενάντια στα επίσημα συνδικάτα και μια ασυμβίβαστη πάλη ενάντια στους συμμάχους τους στα διάφορα μεσοαστικά ψευτο-αριστερά κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Αριστερό Κόμμα στη Γερμανία, το Νέο Αντι-καπιταλιστικό Κόμμα στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία, και η Διεθνής Σοσιαλιστική Οργάνωση στις ΗΠΑ.
Αυτές οι δυνάμεις επιμένουν ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να στοιχιστούν πίσω από τα συνδικάτα, που προσπαθούν να συγκαλύψουν την υποστήριξη της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για τη λιτότητα, επειδή αυτοί οι ίδιοι εκπροσωπούν προνομιούχα και αυτάρεσκα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης που είναι εχθρικά προς την εργατική τάξη και υποστηρίζουν τις περικοπές που διαπραγματεύονται σε όλη την Ευρώπη.
Ο Πορτογαλικός Αριστερός Συνασπισμός, παρόλο ότι διακηρύσσει μια εναλλακτική στον καπιταλισμό, ψήφισε για την αντιδραστική Ελληνική «διάσωση» όταν παρουσιάστηκε στο Πορτογαλικό κοινοβούλιο.
Στις τελευταίες διαπραγματεύσεις για περικοπές στην Ελλάδα, ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να μην αποχωρήσει από το κοινοβούλιο, που θα είχε προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης και την κατάρρευση των συζητήσεων για τον προϋπολογισμό. Αντίθετα, ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας έδωσε μια συνέντευξη στην Γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα Die Zeit δηλώνοντας ότι «ο Ελληνικός λαός» φέρει ευθύνη για το Ελληνικό χρέος.
Το μόνο κόμμα που υποστηρίζει μια πολιτικά ανεξάρτητη, επαναστατική πάλη ενάντια στην Ε.Ε. και τις αστικές κυβερνήσεις που την αποτελούν είναι η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς (ΔΕΤΔ)και τα τμήματα της, τα Κόμματα Σοσιαλιστικής Ισότητας. Ζητούμε από τους εργαζόμενους να διαβάζουν τον Παγκόσμιο Σοσιαλιστικό Ιστότοπο (World Socialist Web Site), να έρθουν σε επαφή μαζί μας, και να υποστηρίξουν την πάλη μας για να χτιστεί η ΔΕΤΔ σαν η νέα σοσιαλιστική ηγεσία της Ευρωπαϊκής και διεθνούς εργατικής τάξης.
14 Νοεμβρίου 2012