Η πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάρρευση στην Ελλάδα εκφράζει με οξύτητα την ευρύτερη κρίση του Ευρωπαϊκού και παγκόσμιου καπιταλισμού.
Η μοίρα αυτού του μικρού έθνους αποφασίζεται αποκλειστικά σύμφωνα με τα αρπακτικά συμφέροντα του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφάλαιου και των πολιτικών εκπροσώπων του στην ηγεσία των εθνικών κυβερνήσεων καθώς και της "τρόικας" - της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Για του Έλληνες εργαζόμενους, οι επιπτώσεις είναι καταστροφικές. Έχουν ήδη υποστεί την μεγαλύτερη πτώση στο βιοτικό επίπεδο μετά την Ναζιστική κατοχή. Η ανεργία έχει διπλασιαστεί στο 22% και στο 50,8% ανάμεσα στους νέους, ενώ εκατομμύρια επιπλέον εξωθούνται σε αβέβαιη και με μειωμένο ωράριο εργασία.
Η μαζική ανεργία και η φτώχεια είναι έτοιμες να χειροτερέψουν. Η κοινωνική αντεπανάσταση στην Ελλάδα βάζει, επιπλέον, ένα ορόσημο για όλη την Ευρώπη καθώς η οικονομική κρίση ξεφεύγει από τον έλεγχο και ο κόσμος βυθίζεται σε μία ύφεση βαθύτερη από αυτή που προκλήθηκε από το κραχ του 2008.
Το πολιτικό αδιέξοδο στην Ελλάδα, μετά την ουσιαστική κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κυβερνητικών κομμάτων της χώρας στις εκλογές της 6 Μαΐου, συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο μιας οικονομικής κατάστασης που επιδεινώνεται στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ασία. Τα πτωτικά χρηματιστήρια σε όλο τον κόσμο, οι υποβαθμίσεις τραπεζών, η αυξανόμενη ανεργία, και οι στάσιμοι ή πτωτικοί ρυθμοί ανάπτυξης είναι σημάδια μιας κατολίσθησης σε βαθιά ύφεση.
Επίσης στις ΗΠΑ, η μαζική ανεργία, η φτώχεια και ο αριθμός των άστεγων έχουν επιδημική μορφή, και παρόμοια μέτρα λιτότητας με αυτά που εφαρμόζονται από τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αναπαράγονται σε πολιτειακό και τοπικό επίπεδο. Στην Καλιφόρνια, που η οικονομία της είναι παρόμοια με της Ιταλίας και μεγαλύτερη από της Ισπανίας, ο κυβερνήτης έχει απαιτήσει ένα νέο γύρο δραστικών περικοπών στην υγεία, την εκπαίδευση και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Υπάρχει μία αίσθηση έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα που περιβάλλει όλες τις επίσημες διαβουλεύσεις για την Ελλάδα. Πολιτικοί και σχολιαστές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης μιλούν τη μία στιγμή για επικείμενη οικονομική κατάρρευση και κοινωνικό αφανισμό, μόνο για να απαιτήσουν αμέσως μετά ότι περισσότερα χρήματα πρέπει να καταβληθούν στις τράπεζες και μεγαλύτερες στερήσεις να επιβληθούν στον εργαζόμενο λαό.
Κάθε διέξοδος που προτείνεται για την έξοδο από την κρίση δημιουργεί μόνο τις συνθήκες για βαθύτερη κρίση αργότερα. Όλα τα χρήματα που υποτίθεται ότι καταβάλλονται στην Ελλάδα για "διάσωση" έχουν πάει απευθείας στα χρηματοκιβώτια των μεγαλύτερων πιστωτών της. Όλα τα πρόσθετα δάνεια θα χρησιμοποιηθούν για να θρέψουν το ίδιο αχόρταγο θηρίο.
Οι εκκλήσεις για μεγαλύτερες θυσίες είναι πλέον αδύνατο να γίνουν δεκτές. Η μαζική αντίσταση της εργατικής τάξης στην λιτότητα είναι σε άνοδο σε όλη την Ευρώπη. Αυτό έχει εκφραστεί όχι μόνο στις Ελληνικές εκλογές, αλλά και στην Γαλλία και άλλες πρόσφατες εκλογές στην Βρετανία και την Γερμανία, όπου οι εκλογείς αποκήρυξαν εκείνα τα κόμματα που είχαν την πιο στενή σχέση με τις πολιτικές λιτότητας.
Αυτό εκφράζει την όξυνση σε μεγάλο βαθμό των κοινωνικών εντάσεων, που είναι ριζωμένες στην ύπαρξη μιας ασυμβίβαστης σύγκρουσης ανάμεσα στις πιο βασικές ανάγκες των μαζών και τους θεσμούς της καπιταλιστικής Ευρώπης.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι κατέγραψαν την αντίσταση τους απορρίπτοντας τα κόμματα που είχαν άμεση ανάμιξη στην διαπραγμάτευση των όρων διάσωσης - το ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Αλλά το κόμμα που κύρια ωφελήθηκε από αυτό το συναίσθημα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που μιλά για μία μερίδα της Ελληνικής αστικής τάξης που θέλει πιο παρατεταμένη αποπληρωμή του χρέους για να αποφύγει την οικονομική κατάρρευση και διακοσμητικές αλλαγές στους όρους μείωσης του ελλείμματος για να κατευνάσει την λαϊκή αντίσταση. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορηματικά υπερασπίζεται την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ενώ προβάλλει τον εαυτό του σαν αντίπαλο της λιτότητας, αλλά ο κύκλος δεν μπορεί να τετραγωνιστεί. Η λιτότητα και οι ολοένα βαθύτερες επιθέσεις ενάντια στην εργατική τάξη είναι μία αναπόσπαστη απαίτηση της Ε.Ε. των τραπεζιτών και της καπιταλιστικής τάξης που υπερασπίζεται.
Η λύση που προτείνεται από το ΚΚΕ - έξοδος από το ευρώ και επιστροφή στην δραχμή - παρουσιάζεται επίσης από μεγάλο αριθμό διεθνών σχολιαστών. Αλλά αυτό θα άφηνε και πάλι τους Έλληνες εργαζόμενους στο έλεος του παγκόσμιου χρηματιστικού κεφάλαιου και θα διασφάλιζε την κυριαρχία των Ελλήνων καπιταλιστών, ενω η αξία των σπιτιών των εργαζομένων, καθώς και των μισθών και των λίγων αποταμιεύσεων που έχουν θα μειωνόταν δραστικά μέχρι και 80%.
Ολοένα και ευρύτερα στρώματα μέσα στην κυρίαρχη τάξη καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εξέλθει από την ευρωζώνη. Μερικοί καυχώνται ότι αυτό μπορεί να "διαχειριστεί" και ότι η Ελλάδα θα πρέπει απλά να γρονθοκοπηθεί μέχρις ότου και το τελευταίο ευρώ αποσπαστεί από τον λαό της. Άλλοι προειδοποιούν ότι απειλείται η επιβίωση του ίδιου του ευρώ, καθώς η οικονομική μόλυνση εξαπλώνεται σε όλη την ήπειρο και πιο πέρα ακόμη.
Η τελευταία άποψη είναι περισσότερο προσγειωμένη στην πραγματικότητα. Τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο έχουν έκθεση $536 δισεκατομμύρια στο Ελληνικό χρέος αλλά το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Ίδρυμα (Institute of International Finance) υπολογίζει ότι το πραγματικό παγκόσμιο κόστος μιας Ελληνικής εξόδου είναι πλησιέστερα στο $1,3 τρισεκατομμύριο, που συνεπάγεται "καταστροφικές απώλειες." Το περιοδικό Wirtschaft Woche λέει ότι μία έξοδος θα κόστιζε μόνο στις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης $300 δισεκατομμύρια και θα ωθούσε την ήπειρο σε μία βαθιά ύφεση παρόμοια με την δεκαετία του 1930.
Ακόμη πιο σημαντικό, μία Ελληνική έξοδος θα επισπεύσει αναπόφευκτα την κατάρρευση σε πολύ μεγαλύτερες οικονομίες που ταλαντεύονται στο χείλος του γκρεμού όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ιταλία. Η ανάληψη των καταθέσεων από τις Ελληνικές τράπεζες που έχουν ήδη απωλέσει περισσότερο απο το ένα τρίτο των καταθέσεων τους από το 2010, δείχνει τους κινδύνους που περιμένουν στο μέλλον. Μία ολοκληρωτική ανάληψη καταθέσεων μπορεί να αναπτυχθεί γοργά σε μία μετά από την άλλη χώρα στην Ευρώπη.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και την Ευρώπη έχουν έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με τις συνέπειες της αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Κάθε "λύση" στην παρούσα οικονομική κρίση που δεν το παίρνει αυτό σαν την αφετηρία της δημιουργεί τον κίνδυνο για περισσότερη κοινωνική καταστροφή και κάθοδο στην βαρβαρότητα.
Καινούργιες εκλογές στην Ελλάδα έχουν οριστεί για τις 17 Ιούνη, αλλά δεν έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα για την επίλυση της κρίσης από αυτές που έγιναν αυτό τον μήνα.
Μία νέα περίοδος ξεπροβάλλει όπου μόνο η πιο ριζοσπαστική λύση είναι ρεαλιστική. Οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει τώρα να επιλέξουν και να ακολουθήσουν μία επαναστατική σοσιαλιστική και διεθνή προοπτική πάνω στην οποία να βασίσουν τους μελλοντικούς αγώνες. Το ίδιο ισχύει για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και διεθνώς.
Η κυρίαρχη τάξη αναμένει και προετοιμάζεται για μία απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, στην οποία γνωρίζουν ότι θα αποφασιστεί το πεπρωμένο της Ελλάδας. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης του ΠΑΣΟΚ, ο επικεφαλής του Υπουργείου για την Προστασία του Πολίτη το οποίο περιλαμβάνει την αστυνομία και τις μυστικές υπηρεσίες, προειδοποίησε αυτή την εβδομάδα ότι στην συνέχεια μιας εξόδου από το ευρώ, "Αυτό που θα επικρατήσει θα είναι συμμορίες οπλισμένες με Καλάσνικοφ, και θα μετράει αυτός που έχει τα περισσότερα Καλάσνικοφ ... θα καταλήξουμε σε εμφύλιο πόλεμο."
Ιστορικά, η Ελληνική αστική τάξη έχει αποδείξει ότι δεν θα σταματήσει μπροστά σε τίποτε, περιλαμβανόμενης της στρατιωτικής δικτατορίας, όταν πρόκειται για την διατήρηση της εξουσίας της. Η εργατική τάξη πρέπει να ενεργήσει σύμφωνα με αυτή την γνώση.
Αυτό που απαιτείται είναι η ανάπτυξη μιας απεργιακής και πολιτικής επίθεσης, με στόχο την εγκαθίδρυση μιας εργατικής κυβέρνησης. Μία τέτοια κυβέρνηση πρέπει να επιβάλει τον έλεγχο της στα ανώτατα διευθυντικά επίπεδα της Ελληνικής οικονομίας, να κάνει κατάσχεση στα περιουσιακά στοιχεία των τραπεζών και των μεγάλων εταιριών και να εμποδίσει την περαιτέρω φυγή κεφαλαίων. Οι εκπρόσωποι της τρόικας πρέπει να αποχωρήσουν και οι πόροι της Ελλάδας να χρησιμοποιηθούν για την χρηματοδότηση όλων των αναγκαίων μέτρων για να ανακουφίσουν τα δεινά του λαού και να παράσχουν αξιοπρεπείς δουλειές, εκπαίδευση, στέγαση και περίθαλψη.
Αυτά τα μέτρα θα είναι πραγματοποιήσιμα μόνο σαν μέρος μιας ευρύτερης κινητοποίησης της Ευρωπαϊκής εργατικής τάξης ενάντια στους αυτουργούς της τραγωδίας της Ελλάδας και των δικών της στερήσεων και δεινών. Οι εργαζόμενοι στην Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Βρετανία πρέπει να αναλάβουν τον αγώνα για την ανατροπή των Μέρκελ, Ολάντ, Μόντι, Ρατζόυ, Κάμερον, κτλ. Ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ένωση του μεγάλου κεφάλαιου και των οικονομικών παράσιτων, η προοπτική πρέπει να είναι η εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Όσοι αναγνωρίζουν την κρισιμότητα της παρούσας κατάστασης και τα πολιτικά καθήκοντα που προκύπτουν θα πρέπει να πάρουν την θέση τους στις τάξεις της Διεθνούς Επιτροπής της Τέταρτης Διεθνούς.
17 Μάη 2012