Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ηγέτης του Αλέξης Τσίπρας μπόρεσαν να εκμεταλλευτούν τη μαζική δυσαρέσκεια που προκλήθηκε από τα βάναυσα μέτρα λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 2010 στον ελληνικό πληθυσμό. Αλλά η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζει μια πολιτική εξέλιξη, ένα βήμα μπροστά, πρόοδο ή κάτι παρόμοιο για την εργατική τάξη, από την ίδια ή για λογαριασμό της.
Στην προέλευση, την κοινωνική σύνθεση και τις πολιτικές του, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αστικό κόμμα – ανάμεσα σε πολλά άλλα, περιλαμβανόμενου του Δημοκρατικού κόμματος υπό τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα – τα οποία ανέρχονται στην εξουσία δίνοντας υποσχέσεις «ελπίδας» και «αλλαγής» και κατόπιν επιβάλλουν πολιτικές λιτότητας και πολέμου. Αναπόφευκτα θα προδώσει, στο εγγύτερο μέλλον, τις προσδοκίες για ένα τέλος στις κοινωνικές κακουχίες και δεινά που έχει κυνικά εκμεταλλευτεί.
Τίποτε δεν διευκρινίζει καλύτερα τον κοινωνικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ όσο η επιλογή του συνεργάτη του στον συνασπισμό. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες είναι ένα δεξιό εθνικιστικό κόμμα που συγκροτήθηκε το 2012 από τον Πάνο Καμμένο, ένα πρώην υφυπουργό ναυτιλίας και μέλος της συντηρητικής Νέας Δημοκρατίας ο οποίος τιμήθηκε από τον γκωλικό πρόεδρο της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζύ, μαζί με 10 άλλους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες κινητοποιούνται ενάντια στη μετανάστευση και την πολυπολιτισμικότητα και συνάμα υποστηρίζουν ένα χριστιανικό ορθόδοξο εκπαιδευτικό σύστημα και το σχηματισμό ενός πατριωτικού «Δημοκρατικού Μετώπου.» Ο Καμμένος καταφέρεται ενάντια στους «δανειστές χρημάτων από το εξωτερικό» και πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι οι ‘Ελληνες Εβραίοι πλήρωσαν λιγότερους φόρους από άλλους και απολάμβαναν προνομιακή μεταχείριση.
Τα μέσα ενημέρωσης παρουσιάζουν την επιλογή των Ελευθέρων Ελλήνων από τον Τσίπρα σαν το ζευγάρι-«έκπληξη», αλλά ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ χειρίστηκε την προεκλογική του εκστρατεία έχοντας στο μυαλό του ακριβώς αυτό τον συνασπισμό. Η τελευταία εκλογική του συγκέντρωση κυριαρχήθηκε από καλέσματα για «μια νέα κοινωνική και πατριωτική συμμαχία» και ένα τέλος στην «εθνική ταπείνωση,» παράλληλα με εκκλήσεις σε ένα αντι-γερμανικό σωβινιστικό συναίσθημα. Ανάμεσα στις πρώτες δημόσιες ενέργειες του μετά τις εκλογές ήταν η υποδοχή του, μετά από δικό του αίτημα, από τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμο ΙΙ.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν και άλλους αξιοπρόσεκτους φίλους στη άκρα δεξιά. Η νίκη τους χαιρετίστηκε από τη Μαρίν Λε Πεν, ηγέτη του Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, σαν ένα «πελώριο δημοκρατικό χαστούκι» που δόθηκε από τον «ελληνικό λαό» στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι New York Times ουσιαστικά επιδοκίμασαν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ σαν τον μόνο τρόπο σωτηρίας του ελληνικού καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σε κύριο άρθρο που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα στον ιστοχώρο τους, οι Times παρατήρησαν ευνοϊκά ότι ο Τσίπρας «έχει δώσει ένδειξη στους Ευρωπαίους ότι είναι έτοιμος να μετριάσει τις φιλοδοξίες του όταν βρεθεί στην εξουσία.»
Η εφημερίδα κάλεσε τη γερμανίδα καγκελλάριο Άνγκελα Μέρκελ να επαναδιαπραγματευτεί τα ελληνικά χρέη και να εργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, γράφοντας: «Η Ελλάδα χρειάζεται να πάρει μια ανάσα, όχι μόνο για να δοθεί μια ευκαιρία στον κ.Τσίπρα για να εξισορροπήσει τη χώρα, αλλά επίσης προς χάρη της υπόλοιπης Ευρώπης.» Στη συνέχεια έδωσε τη γραμμή πλεύσης στον νέο πρωθυπουργό, διακηρύσσοντας, «Βέβαια, ο κ.Τσίπρας πρέπει να χρησιμοποιήσει τη λαϊκή του εντολή για να προωθήσει τις θεμελιώδεις εγχώριες μεταρρυθμίσεις που είχε αρχίσει ο προκάτοχος του Αντώνης Σαμαράς.»
Όλα αυτά θα χαρακτηριστούν σαν ανάξια λόγου από τους πολυάριθμους απολογητές του ΣΥΡΙΖΑ μέσα στις μικροαστικές ψευτο-αριστερές ομάδες. Έχουν εκθειάσει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν «αριστερό,» «σοσιαλιστικό,» ή ακόμη ( σύμφωνα με την Αριστερή Ενότητα – Left Unity – στη Βρετανία) σαν επικεφαλής μιας «εργατικής κυβέρνησης,» που (όπως λέει η Διεθνής Σοσιαλιστική Οργάνωση –International Socialist Organisation – στις ΗΠΑ) « χρειάζεται την υποστήριξη των εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων σε όλη την Ευρώπη.»
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προβάλλει παρόμοιους ισχυρισμούς. Ο Τσίπρας ανακοίνωσε πριν τις εκλογές: «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει την κατάρρευση αλλά τη διάσωση του ευρώ...Και η διάσωση του ευρώ είναι αδύνατη για τις χώρες μέλη όταν το δημόσιο χρέος είναι εκτός ελέγχου.» Ο τότε σκιώδης υπουργός του για την ανάπτυξη, Γιώργος Σταθάκης, είπε στους Financial Times, «Θέλουμε να κάνουμε τη ζωή πιο εύκολη για τους επιχειρηματίες, να βοηθήσουμε να απαλείψουμε τα προβλήματα με τη γραφειοκρατία για τα οποία παραπονούνται.»
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σοσιαλιστικός, αυτό σίγουρα έχει διαφύγει από την προσοχή της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας. Τη μέρα των εκλογών, το ευρώ ανέκαμψε από το χαμηλότερο σημείο 11 ετών και ανέβηκε η αξία των κύριων αγορών μετοχών παγκόσμια. Οι παγκόσμιοι επενδυτές φανερά πιστεύουν ότι ο Τσίπρας είναι, όπως είπε κάποτε η Μάργκαρετ Θάτσερ για τον Μιχαήλ Γκορμπατσώφ, κάποιος με τον οποίο μπορούν να κάνουν δουλειές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία βασισμένος σε ένα πρόγραμμα που προβάλλει με ευκρίνεια τα συμφέροντα ενός ισχυρού τμήματος της ελληνικής αστικής τάξης και πιο προνομιούχα τμήματα της ανώτερης μεσαίας τάξης. Απευθύνει την έκκληση του σε ακόμη πιο ισχυρά τμήματα: τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τα μέτρα λιτότητας που απαιτήθηκαν πάνω από όλα από τη Γερμανία δεν επέλυσαν την οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, αλλά την όξυναν. Η καταστροφή του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, σε συνδυασμό με τη συσσώρευση χρημάτων από τις μεγάλες τράπεζες και τους παγκόσμιους επενδυτές, απειλεί να βυθίσει την Ευρώπη, και μαζί της την παγκόσμια οικονομία, σε αποπληθωριστική περιδίνηση και ακόμη βαθύτερη ύφεση.
Νωρίτερα αυτό τον μήνα, οι New York Times προειδοποίησαν ότι η οικονομία της Ευρώπης είχε φτάσει σε ένα «ψυχολογικό σημείο καμπής» με την πτώση της σε αρνητικό πληθωρισμό για πρώτη φορά από τα βάθη της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης το 2009. Οι Times προειδοποίησαν ότι «τα τελευταία στοιχεία προσθέτουν ανησυχίες ότι η Ευρώπη κατευθύνεται προς μια νέα χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση.»
Αυτό είναι που οδήγησε την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), παρά την αντίθεση της Γερμανίας, να αναγγείλει στις 22 Ιαναυαρίου ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (ΠΧ) που αποτελείται από μηνιαίες εξαγορές χρεογράφων ταυτόχρονα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, περιλαμβανομένων κρατικών ομολόγων, που θα ανέλθουν συνολικά τουλάχιστον σε 1,1 τρισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2016.
Η κίνηση, που προτάθηκε και έτυχε ευμενούς υποδοχής από τον Τσίπρα, δεν έχει τίποτε να κάνει με τον τερματισμό της λιτότητας. Ο αρχιτέκτων της, ο επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι, κάλεσε για τον συνδυασμό της ΠΧ με «πρόοδο στις σημαντικές δομικές αλλαγές – πιο ευέλικτες αγορές εργασίας, λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότεροι φόροι,» ιδιαίτερα στις υπερχρεωμένες χώρες της νότιας Ευρώπη. Σε αυτό το σημείο, ο Ντράγκι διακήρυξε, «Οι μεταρρυθμίσεις έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ. Είναι τώρα καιρός να τις εφαρμόσουμε. Αυτό είναι το μήνυμα μου.»
Όπως με προηγούμενα μέτρα κινήτρων, όσα χρήματα και να διοχετευθούν στην οικονομία, σχεδόν όλα θα πάνε στις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις και θα πληρωθούν από την εργατική τάξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβει την εντολή να εφαρμόσει οποιεσδήποτε επιθέσεις θεωρούνται αναγκαίες από την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Εάν γίνει όποια επαναδιαπραγμάτευση του «Μνημόνιου» που καθορίζει τους όρους αποπληρωμής του ελληνικού χρέους, θα περιορίζεται στην παροχή λίγο περισσότερου χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ για να επιβάλει αντιδραστικά μέτρα σε ένα πολιτικά δύστροπο και κοινωνικά απελπισμένο εργαζόμενο πληθυσμό.
«Έχουμε δυνατά κίνητρα να εργαστούμε με τη νέα ελληνική κυβέρνηση,» είπε ο Τζερόεν Ντάισελμπλουμ, μιλώντας για λογαριασμό των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης. Πρόσθεσε, «Πρέπει όλοι να διαπιστώσουμε και ο ελληνικός λαός πρέπει να διαπιστώσει ότι τα μεγάλα προβλήματα στην ελληνική οικονομία δεν έχουν εξαφανιστεί και ούτε έχουν ακόμη αλλάξει σε μια νύχτα από το απλό γεγονός ότι έγιναν εκλογές.»
Ο Τσίπρας μπορεί να κάνει μερικές μικρές αρχικές ή συμβολικές παραχωρήσεις στο λαϊκό αίσθημα. Ωστόσο, θα είναι σχεδιασμένες για δοθεί ο απαιτούμενος χρόνος για τον αναπροσανατολισμό των πολιτικών της αστικής τάξης, την αναδιοργάνωση του κράτους, και να αποπροσανατολιστεί και αποθαρρυνθεί η εργατική τάξη πριν εξαπολυθεί μια αποφασιστική επίθεση.
Στις επισκέψεις που έκανε ο Τσίπρας στις ΗΠΑ και στις διάφορες συνομιλίες του με αμερικανούς αξιωματούχους, η CIA θα έχει επιδιώξει να λάβει τις διαβεβαιώσεις του ότι η Ελλάδα θα ακολουθήσει μια εξωτερική πολιτική ευθυγραμμισμένη με τα ουσιαστικά συμφέροντα της αμερικανικής αστικής τάξης. Η τοποθεσία της Ελλάδας στη Μεσόγειο και η εγγύτητα της στη Μέση Ανατολή την κάνουν γεωπολιτικά ζωτικής σημασίας στις ΗΠΑ στην αντιπαράθεση τους με την Κίνα και τη Ρωσία.
Ο Τσίπρας θα έχει ερωτηθεί για τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στις αυξανόμενες επενδύσεις της Κίνας στην Ελλάδα, την κρίση στην Ουκρανία, και την περικύκλωση της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Οι επόμενοι μήνες θα φανερώσουν τις επικίνδυνες επιπτώσεις των διαβεβαιώσεων που χωρίς αμφιβολία προσέφερε.
Η Διεθνής Επιτροπή της Τέταρτης Διεθνούς απορρίπτει με περιφρόνηση τις πολιτικές δικαιολογίες που προσφέρονται από τη μικροαστική ψευτο-αριστερά για δικαιολογήσουν την υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και της καπιταλιστικής του ατζέντας – ότι μια κυβέρνηση Τσίπρα είναι μια αναγκαία «εμπειρία» για την εργατική τάξη, από την οποία θα κατανοήσει με κάποιο τρόπο την ανάγκη για γνήσια σοσιαλιστικές πολιτικές.
Τέτοιες σοφιστείες προβάλλονται μόνο για να αντιταχτούν στην ανάδειξη ενός επαναστατικού κινήματος της εργατικής τάξης, μια εξέλιξη που είναι δυνατή μόνο με το αδιάκοπο ξεσκέπασμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το καθήκον το αναλαμβάνει το World Socialist Web Site για να προετοιμάσει τους εργαζόμενους και τους νέους στους αποφασιστικούς αγώνες που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα και διεθνώς.
27 Ιανουαρίου 2015