22 Şubat 1943’te, Nazi rejimine karşı çıkan bir yeraltı direniş örgütü olan Beyaz Gül’ün (Weiße Rose) önde gelen üyeleri, Sophie Scholl, Hans Scholl ve Christoph Probst, hızlı bir şekilde yargılanıp idam edildi. “Halk Mahkemesi”ne çıkarılan Sophie Scholl, Hans Scholl ve Christoph Probst, kötü ünlü Nazi yargıcı Roland Freisler’in alaylarına meydan okudu ve ölüm karşısında dikkate değer bir cesaret sergiledi. Gestapo grubun diğer üyelerini ve destekleyicilerini yakaladıkça, bunu başka yargılamalar izleyecekti.

Beyaz Gül’ün çekirdeği, Münih Üniversitesi öğrencilerinden ve Profesör Kurt Huber’den oluşuyordu. Grup, Haziran 1942’den Scholllar’ın 18 Şubat 1943’te tutuklanmasına kadar, Nazi rejimini mahkum eden ve Alman halkına direnme çağrısı yapan altı bildiri dağıtmış ve duvar yazıları yazmıştı. Onların faaliyetleri, gençler, işçiler ve aydınlar arasındaki, II. Dünya Savaşı’nın ve Nazi rejiminin dehşetlerine karşı giderek artan tepkiyi yansıtıyordu.

Grubun ilk bildirileri Hristiyan terimlerle ifade ediliyordu. Onlar, Musevilere ve Polonyalılara karşı gerçekleştirilen vahşetlerden ve Doğu Cephesi’nde ve Kuzey Afrika’da kötüleşen askeri durumdan söz ediyordu. Sonraki bildiriler ise açıkça sol ve sosyalist savlar ileri sürüyordu. Beşinci bildiri şunu ilan etmişti: “İşçi sınıfı, aşağılık köleliğinden sosyalizmin uygulanması yoluyla kurtulmalıdır. Kendine yeten bir ekonomi yanılsaması Avrupa’nın yüzeyinden yok olmalıdır. Dünyanın varlıklarında her ulusun, her bireyin hakkı vardır!”

Sophie ve Hans Scholl, 18 Şubat’ta, üniversitede bir bildiri dağıtımının ardından Naziler tarafından yakalandılar. Onlarla birlikte, Probst tarafından yazılmış yedinci bildiride ele geçirildi. Her üçü de Nazilerin düzmece mahkemesi tarafından vatana ihanetle suçlandı ve suçlu bulundu. Ölüm cezaları giyotinle infaz edildi. Son anlarında, Sophie Scholl cesurca infazcısını bir korkak olarak suçlarken, kardeşi “Yaşasın özgürlük!” diye haykırdı. Hans Scholl öldürüldüğünde 24, Sophie Scholl ise sadece 21 yaşındaydı.