தினசரி செய்திகள், ஆய்வுகள்
ஆங்கிலத்தில்

புதிய செய்திகள்

செய்தியகம்

முன்னோக்கு

The counterrevolutionary role of the Egyptian pseudo-left

எகிப்திய போலி-இடதுகளின் எதிர்ப்புரட்சிகரப் பாத்திரம்

By Alex Lantier and Johannes Stern
21 November 2011

use this version to print | Send feedback

எகிப்தில் இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழு (SCAF) என்னும் இராணுவ ஆட்சிக்குழுவிற்கு எதிராக இந்த இலையுதிர்காலத்தில் தொழிலாளர்கள் தொடங்கியிருக்கும் புதிய வேலைநிறுத்தங்கள் எகிப்தியப் புரட்சி பற்றிய ஒரு புதிய அரசியல் கணக்கெடுப்பு ஒன்றினை வரைவதற்கான அவசரத்தை அடிக்கோடிடுகின்றன. ஹோஸ்னி முபாரக் வீழ்ச்சி கண்டு ஒன்பது மாதங்களுக்கு பின்னரும் எகிப்து இன்னும், தொழிலாளர்கள் வறிய ஊதியங்களுக்கும் அரசியல் ஒடுக்குமுறைக்கும் முகங்கொடுத்து வருகின்ற சர்வாதிகாரத்தையே எதிர்கொள்கின்றனர். 

தஹ்ரிர் சதுக்கத்தின் மக்கள் கூட்டம்

இதற்குக் காரணம் தொழிலாள வர்க்கம் போராடத் தவறியதால் இல்லை. செப்டம்பர் ஆரம்பத்தில் ரமலான் விடுமுறைக்குப் பின்னர் வெடித்த வேலைநிறுத்தங்களின் அலை என்பது பிப்ரவரியில் முபாரக்கை வீழ்த்திய புரட்சிகரமான பாரிய வேலைநிறுத்தத்தைத் தொடர்ந்து சமீபத்தில் நடந்த தொடர்ச்சியான தொழிலாளர் வேலைநிறுத்தங்களாகும். இடது என்று கூறிக் கொள்ளும் கட்சிகள், இரத்தக் கறைபடிந்த கரங்களுடனான இராணுவக் குழுவைப் பாதுகாப்பதற்கும் அதனைத் தூக்கியெறிவதற்கு தொழிலாள வர்க்கம் நடத்துகின்ற போராட்டங்களுக்கு முட்டுக்கட்டை போடுவதற்கும் திட்டமிட்டு இயங்கிவந்திருப்பதன் காரணத்தினாலேயே எகிப்திய இராணுவத்தால் அதிகாரத்தில் தொடர்ந்திருக்க முடிந்திருக்கிறது.

எகிப்தின் முன்னாள் இராணுவ ஆட்சியாளரான ஜெனரல் கமால் அப்துல் நாசரின் அரசியலுக்கே திரும்பவும் வந்து நிற்கக் கூடிய தகாமு (Tagammu) மற்றும் கராமா (Karama) போன்ற  கட்சிகள், தகாமு உடன் பெருமளவில் ஒருங்கிணைப்பு கொண்ட எகிப்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி (ECP) உள்ளிட்ட பல்வேறு ஸ்ராலினிசக் குழுக்கள், ஏப்ரல் 6 இளைஞர் இயக்கம் போன்ற இளைஞர் குழுக்களின் தலைமைகள் மற்றும் புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் (RS) மற்றும் டேக்டிட் (சோசலிச மறுமலர்ச்சி) போன்ற “அதீத-இடது” என்று அழைத்துக் கொள்வதான குழுக்கள் அனைத்தும் இந்த சக்திகளில் இடம்பெற்றுள்ளன.

புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் குழு சர்வதேசரீதியாக சர்வதேச சோசலிசப் போக்கின் (International Socialist Tendency) கட்சிகளுடன் - பிரிட்டனில் சோசலிச தொழிலாளர் கட்சி (SWP), மற்றும் உத்தியோகபூர்வமற்ற முறையில் அமெரிக்காவின் சர்வதேச சோசலிஸ்ட் அமைப்பு (ISO) ஆகியவற்றுடன் - இணைப்பு கொண்டுள்ளதாகும்.

இந்தக் கட்சிகள் எல்லாம் இராணுவக் குழுவுக்கு எதிராக தொழிலாள வர்க்கம் சுயாதீனமாக அணிதிரள்வதை எதிர்க்கின்றன. தொழிலாள வர்க்கம் முபாரக்குக்கு எதிராகவும், அதனையடுத்து இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவுக்கு எதிராகவும் கிளர்ந்தெழுந்த பின்னும் கூட அரசியல்ரீதியாக எகிப்தில் இராணுவ ஆட்சிப் பாரம்பரியத்தையும் ஸ்ராலினிஸ்டுகள் அதற்கு வழங்கும் தேசியவாத ஆதரவையும் பாதுகாத்து நிற்கின்றன. சமூகவியல்ரீதியாக இந்தக் கட்சிகள் எல்லாமே தமது உறுப்பினர்களை எங்கிருந்து பெறுகின்றன என்றால், தொழிலாளர்களை அரசு மற்றும் தொழிற்சங்க அதிகாரத்துவங்களின் கட்டுப்பாட்டிலேயே வைத்திருக்க முனையும் மேற்கத்திய ஏகாதிபத்தியத்துடன் நிதியியல்ரீதியாகவும் அரசியல்ரீதியாகவும் பிணைக்கப்பட்டிருக்கும் ஒரு சமூக அடுக்காக அமைந்திருக்கின்ற நடுத்தர வர்க்கத்தின் வசதியான பிரிவுகளில் இருந்து தான் பெறுகின்றன.

அவை வலது சாரி முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் (Muslim Brotherhood) மற்றும் சர்வதேச அணுசக்திக் கழகத்தின் முன்னாள் இயக்குநரான முகமது எல்பரடேயின் மாற்றத்திற்கான தேசியக் கூட்டணி (National Alliance for Change) போன்ற முதலாளித்துவ சக்திகளுடன் கூட்டுவைத்துக் கொண்டு அதே சமயத்தில் அமெரிக்காவுடன் பின்கதவுவழியாக வேலை செய்து வருகின்றன.

இந்தக் கட்சிகள் எவையும் இடதுசாரி அரசியலின் வரலாற்று அடிப்படையான சமத்துவத்திற்காகக் போராடும் சக்திகள் அல்ல. அதேபோல், வழக்கமான முதலாளித்துவ “இடது” கட்சிகள் சொல்வது போல, ‘இடதுசாரி கருத்துகள் ஏகாதிபத்தியம் மற்றும் முதலாளித்துவத்தின் கருத்துகளுடன் இணக்கமானவையே’ என்பதான கூற்றையும் அவை முன்னெடுப்பதில்லை. அக்கட்சிகளின் பெயர்கள் அவர்களை கம்யூனிஸ்டுகளாக, சோசலிஸ்டுகளாக, அல்லது புரட்சிகரவாதிகளாகக் காட்டுகின்றன, ஆனால் அவர்கள் தொழிலாள வர்க்கம் அதிகாரத்திற்கு வருவதை அல்லது அது சோசலிசத்திற்காகப் போராடுவதைத் தடுப்பதற்கே உறுதிபூண்டிருக்கின்றனர். வார்த்தை ஜாலங்கள் மற்றும் அரசியல் அவநம்பிக்கை இரண்டும் கலந்த கலவையின் அடிப்படையிலான இத்தகைய அரசியல் அவர்களை இடது சக்திகளாக அல்லாமல், மாறாக போலி இடது சக்திகளாக உருவாக்கியுள்ளன.

தொழிலாள வர்க்கம் மத்திய கிழக்கு முழுவதிலும் மற்றும் சர்வதேசரீதியாகவும் சோசலிசத்திற்கான போராட்டத்தின் பாகமாக எகிப்தில் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதன் மூலம் மட்டும் தான் எகிப்தின் நிதிய உயரடுக்கை மற்றும் அதன் மேற்கத்திய ஏகாதிபத்திய ஆதரவாளர்களைத் தோற்கடிக்கவும், மற்றும் மக்களின் வாழ்க்கைத் தரங்களை உயர்த்திக்கொள்ளவும் முடியும். நாட்டின், பிராந்தியத்தின் மற்றும் உலகத்தின் வளங்களை உழைக்கும் மக்களின் நலன்களுக்கு ஜனநாயகரீதியாகப் பயன்படுத்துவதற்கு இது மட்டுமே ஒரே அடிப்படையாகும்.

அத்தகையதொரு போராட்டத்தில் முதல் படியாக இருப்பது போலி இடதுகளின் எதிர்ப்புரட்சிகரப் பாத்திரத்தை அம்பலப்படுத்துவதும் அவற்றிற்கு பதிலாக தொழிலாள வர்க்கத்தின் ஒரு புரட்சிகரக் கட்சியைக் கட்டுவதுமாகும். இந்தக் கட்சிகளின் மீதான ட்ரொட்ஸ்கிச விமர்சனத்தைக் கொண்டு தொழிலாளர்களையும், புத்திஜீவிகளையும் மற்றும் இளைஞர்களையும் ஆயுதபாணியாக்குவது தொழிலாள வர்க்கத்தில் அத்தகையதொரு புதிய அரசியல் தலைமைக்கான அடிப்படையை அமைக்க உதவும்.

எகிப்திய புரட்சியில் போலி இடதுகள்

சென்ற ஜனவரி மாதத்தில் பெருந்திரள் ஆர்ப்பாட்டங்களின் விளைவாக துனிசிய ஜனாதிபதி ஜைனுல் அபிதீன் பென் அலி தூக்கிவீசப்பட்ட சில நாட்களுக்குப் பின்னர் எல்பரடேய் விடுத்த ஒரு அறிக்கை, எகிப்தியப் புரட்சிக்கு ஒட்டுமொத்தமான எகிப்திய எதிர்க்கட்சிகளும் காட்டும் மனோநிலையை சுருங்கக் கூறுவதாய் இருந்தது. “மாற்றம் ஒழுங்குமுறையான வகையில் வருமே அன்றி துனிசிய மாதிரியின் வகையில் அல்ல” என்றே தான் நம்புவதாகக் கூறிய அவர், “விடயங்கள் முறையாக ஒழுங்கமைக்கப்படவும் திட்டமிடப்படவும் வேண்டும். மாற்றத்தைக் கொண்டுவர நடப்பு அமைப்புமுறைக்குள் இருக்கும் வழிவகைகளைப் பயன்படுத்தவே நான் விரும்புவேன்.” 

அதற்கடுத்த ஒரு வார கால இடைவெளியிலேயே, தொழிலாளர்களுக்கும் இவர் கூறிய நடப்பு ”அமைப்புமுறை”, அதாவது முபாரக்கின் போலிஸ் குண்டர்கள் மற்றும் இராணுவத்திற்கும், இடையேஒரு புரட்சிகர மோதல் நடந்தது.

”முதலில் துனிசியா இப்போது எகிப்து”

ஜனவரி 25 அன்று அழைப்பு விடப்பட்டிருந்த ஆர்ப்பாட்டங்களுக்கு கிடைத்த வெகுஜன ஆதரவு அரசியல் ஸ்தாபனத்தையும் போலிஸையும் திகைக்க வைத்தது. இது வீதிச் சண்டைக்கு இட்டுச்சென்று ஜனவரி 28 அன்று கெய்ரோவில் போலிஸ் தோற்கடிக்கப்படவும் நேர்ந்தது. அடுத்தநாள் கெய்ரோவின் நகர உட்பகுதியில் ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களைச் சுற்றி வளைக்குமாறு முபாரக் இராணுவத்திற்கு உத்தரவிட்டார். பிப்ரவரி 1 அன்று பதவி விலக மறுத்து விட்ட அவர் குதிரைகளிலும் ஒட்டகங்களிலும் குண்டர்களை அனுப்பினார். இராணுவப் படையினருடன் சேர்ந்து கொண்டு அவர்கள் தஹ்ரிர் சதுக்கத்தில் தாக்குதல் நடத்தினர். ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் இந்த குண்டர்களைத் திருப்பியடித்து பதிலடி கொடுத்தனர்.

ஆர்ப்பாட்டங்களை நசுக்குவதற்கு அது கலந்தாலோசனை செய்த அமெரிக்க பாதுகாப்புச் செயலர் ராபர்ட் கேட்ஸ் மற்றும் முன்னாள் தூதரும் பெருநிறுவன லாபியிஸ்டுமான ஃபிராங்க் விஸ்னர் ஆகிய அமெரிக்க அதிகாரிகளும் முபாரக் ஆட்சியும்  ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களுக்கு எதிராக இராணுவத்தை அனுப்ப தயங்கியது. ஏனென்றால் படைவீரர்கள் சுட மறுத்து கலகத்தில் சேர்ந்து விடும் ஆபத்து மிக அதிகமாய் இருந்தது. அதற்குப் பதிலாக, முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் (MB) மற்றும் எல்பரேடேயின் ஆதரவாளர்கள் மற்றும் தகாமு உடன் பிப்ரவரி 6 அன்று ஒரு கூட்டத்துக்கு அது தயாரிப்பு செய்தது. ஏதேனும் அரசியல் ஏற்பாட்டைச் செய்து சூழ்நிலையை ஸ்திரப்படுத்தலாம் அதன்மூலம் ஆர்ப்பாட்டங்களின் தாக்கத்தை வரம்புக்குட்படுத்தலாம் என்பது அதன் நம்பிக்கை.

அதன் “அதி-இடது” கூறுகள் உட்பட ஒட்டுமொத்த போலி இடதும் இந்தக் கூட்டத்திற்கு ஆதரவாகப் பரப்புரை செய்தது. இக்கூட்டத்திற்கு முந்தைய தினத்தில், புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் குழுவினர் முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் அமைப்பினர் மூலமாக விடுத்த ஒரு அறிக்கையில், ஆட்சியுடன் “பேச்சுவார்த்தை நடத்துவதற்கான” அழைப்பும், அத்துடன் “இந்தப் பேச்சுவார்த்தையில் அனைத்து அரசியல் மற்றும் தேசிய சக்திகளும் கலந்து கொள்ள” வலியுறுத்தலும் இடம்பெற்றிருந்தது. “பல்வேறு தேசிய சக்திகளால் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தப்படும் ஒரு தலைமையை உருவாக்குவதற்கும்” புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் விடுத்த இன்னொரு அறிக்கை அழைப்பு விடுத்தது.  

முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் போன்ற “தேசிய சக்திகளை” அது ஊக்குவித்த அதே சமயத்தில், முபாரக்கின் குண்டர்கள் நடத்திய தாக்குதல்களுக்கு எதிராக தங்கள் சுற்றுப்பகுதிகளைப் பாதுகாப்பதற்காக தொழிலாளர்கள் தன்னியல்பாக உருவாக்கியிருந்த மக்கள் குழுக்களை அரசியல்ரீதியாகப் பலம்குன்றச் செய்வதற்கு ஒரு முன்முயற்சியையும் ஆரம்பித்தது. “ஜனநாயகரீதியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட உயர்நிலைக் குழுக்களின்” வடிவத்தில் இந்தக் குழுக்களுக்கு “ஒரு மாற்று” இருப்பதாய் அவர்கள் பறைசாற்றினர்.

 

ஜனவரி 28 - கோப வெள்ளி

முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் மற்றும் போலி-இடதுகள் ஆகிய இந்த “தேசிய சக்திகள்” மக்கள் குழுக்களைத் தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டுவரச் செய்த முயற்சிக்கு முகமூடியிட இந்த வார்த்தை விளையாட்டைப் பயன்படுத்தினர். புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் விளக்கியது: “உயர்நிலைக் குழுவில் இடம்பெறுவோர் அவர்கள் அரசியலில் எந்த நிறத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தாலும் தமது குழுவின் நலன்களைப் பாதுகாக்கும் திறன் படைத்த நம்பிக்கை பெற்றவர்களாக இருப்பார்கள்.” ”ஒரு காரியாளரைக் கொண்டு”, அதாவது முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் மற்றும் போலி இடது கட்சிகளின் அனுபவம் வாய்ந்த ஆட்களைக் கொண்டு, “ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களிடம் பேசுவதே சிறந்தது” என்று அவர்கள் வலியுறுத்தினார்கள்.

மீண்டுமொருமுறை, தொழிலாள வர்க்கம் “எதிர்க்கட்சிகளின்” திட்டங்களை வேரறுத்தது. முபாரக்கின் இராஜினாமாவுக்கு சில நாட்களுக்கு முன்பாக ஒரு மாபெரும் வேலைநிறுத்த அலை அபிவிருத்தியடைந்து எகிப்தை ஸ்தம்பிக்கச் செய்தது. மஹாலா மற்றும் காஃப்ர் அல்-தவார் நூற்பாலைத் தொழிலாளர்கள், சூயஸ் கால்வாய் தொழிலாளர்கள் மற்றும் சூயஸ் மற்றும் போர்ட் செய்ட்டில் உள்ள இரும்பாலைத் தொழிலாளர்கள், மற்றும் குவெஸ்னாவில் மருந்து உற்பத்தித் துறை தொழிலாளர்கள் ஆகிய தொழிலாளர்களின் மாபெரும் வேலைநிறுத்தங்கள் குறித்த செய்திகள் சர்வதேச ஊடகங்களுக்கு எட்டின. முபாரக் வெளியேற்றப்படுவதற்கு முந்தைய இறுதி நாட்களில் இந்த வேலைநிறுத்தங்கள் நிதியியல் மற்றும் அரசாங்கத் துறைகளுக்கும் பரவின.

பிப்ரவரி 11 அன்று எகிப்தின் துணை ஜனாதிபதியும், உளவுத்துறை தலைவரும் மற்றும் சிஐஏவுடனான உறவின் தலைமை அதிகாரியுமான ஓமர் சுலைமான் முபாரக் தனது பதவியை விட்டு “விலகுவதாகவும்” இராஜினாமா செய்வதாகவும் அறிவித்தார்.

எகிப்தின் இராணுவப் படைகளின் தலைவரான சமி அனான் மற்றும் அமெரிக்காவின் கூட்டுப்படைகளின் தலைவர் அட்மிரல் மைக் முல்லன் இடையிலான பேச்சுவார்த்தைகள், மற்றும் படைத்தளபதி முகமது உசைன் தந்தாவி மற்றும் பாதுகாப்புச் செயலர் ராபர்ட் கேட்ஸ் இடையிலான பேச்சுவார்த்தைகளின் மூலம் எகிப்திய இராணுவம் இந்த முடிவுக்கு வந்திருந்தது.

தந்தாவி தலைமையிலான இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவின் இராணுவக் குழுவைக் கொண்டு முபாரக் இடம்பெயர்க்கப்பட்டார். தந்தாவி பிப்ரவரி 13 அன்று நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்தார், அரசியலமைப்பை இடைநீக்கம் செய்தார், இராணுவக் குழுவுக்கு சர்வாதிகாரங்களை அளித்தார். அடுத்த நாளே, சூழ்நிலையைக் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வந்து வேலைநிறுத்தங்களை முடிவுக்குக் கொண்டு வரும் தனது முயற்சியில், இராணுவக்குழு வேலைநிறுத்தங்களும் ஆர்ப்பாட்டங்களும் நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்றும் இல்லையேல் இராணுவச் சட்டத்தை ஏவ வேண்டியிருக்கும் என்றும் அச்சுறுத்தியது.

’அமெரிக்காவிடம் இருந்தும் எகிப்தின் உத்தியோகபூர்வ “எதிர்க்கட்சிகளிடம்” இருந்துமான அழுத்தத்தின் கீழ் இந்த இராணுவக் குழு, ஜனநாயகரீதியான பொதுஆட்சிக்கு உருமாறுவதையே மேற்பார்வை செய்யத் தள்ளப்பட்டாக வேண்டும்’ என்ற கூற்று தான் இராணுவக் குழு தனது ஆட்சிக்கு அடித்தளம் அமைத்துக் கொண்டிருக்கும் பிரதானமான அரசியல் பொய் ஆகும். தான் வரைவு செய்யவிருக்கும் புதிய அரசியலமைப்புச் சட்டம் குறித்த கருத்துக்கணிப்பினை  மார்ச் 19 அன்று நடத்தவிருப்பதாக அது கூறியிருந்தது.

இராணுவக்குழுவுக்கு அது ஜனநாயக ஆட்சியை ஸ்தாபிக்கவிருப்பதாக பிரமைகளை ஊக்குவிப்பதில் கூட்டாளியாக இருந்தவை தான் இந்த போலி இடதுகள். இவை வலது-சாரிக் கட்சிகளுடன் தொடர்ந்து பேச்சு நடத்தி வந்த அதேசமயத்தில், எகிப்தியப் புரட்சி என்பது எகிப்தின் தேசிய அரசு மற்றும் இராணுவத்தின் கட்டமைப்புக்குள்ளாக வரம்புபட்ட ஜனநாயக சீர்திருத்தங்களைச் சாதிப்பதற்கான ஒரு பிரச்சாரமே என்கின்ற தேசியவாதக் கண்ணோட்டத்திற்கு ஊக்குவித்தன. இந்தக் குட்டி முதலாளித்துவ தேசியவாதக் கண்ணோட்டம், மத்திய கிழக்கெங்கிலும் வெடித்த, சாராம்சத்தில் ஏகாதிபத்தியத்திற்கு எதிரான சர்வதேசத் தொழிலாள வர்க்கத்தின் போராட்டங்களாக இருந்த புரட்சிகரப் போராட்டங்களின் புறநிலைத் தன்மையை அடிப்படையாகக் கொண்ட எந்த மூலோபாயத்திற்கும் விரோதமானதாக இருந்தது. 

ஏப்ரல் 12 தஹ்ரீர் சதுக்கத்தின் மீது இராணுவம் தாக்குகிறது

முபாரக்கின் கீழ் ஆட்சி செலுத்தி வந்த இராணுவ உயரதிகாரத் தட்டுக்கு எதிராக தொழிலாள வர்க்கம் வெளிப்படையான கலகத்திலேயே ஈடுபட்டு வந்திருந்தது என்கிற நிலையிலும், புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் கடந்த காலத்தில் எகிப்திய இராணுவம் “மக்கள் இராணுவமாக”த் திகழ்ந்து வந்திருந்ததாக புகழ்பாடியது.

பிப்ரவரி 1 அன்று வெளியான ஒரு அறிக்கையில் அது எழுதியது: ”இராணுவம் மக்களுடன் இருக்கிறதா இல்லை மக்களுக்கு எதிராக இருக்கிறதா? என்று ஒவ்வொருவரும் கேட்கிறார்கள். இராணுவம் என்பது ஒற்றை தொகுதி அல்ல. சாதாரண இராணுவத்தினர்கள் மற்றும் இளநிலை அதிகாரிகளின் நலன்கள் வெகுஜனங்களின் நலன்களே. ஆனால் மூத்த அதிகாரிகள் தான் முபாரக்கின் ஆட்கள், அவரது ஊழல், செல்வம் மற்றும் கொடுங்கோன்மையின் ஆட்சியைப் பாதுகாக்கும் பொருட்டு கவனமாகத் தேர்வு செய்யப்பட்டிருப்பவர்கள். இது அமைப்புமுறையின் ஒரு ஒருங்கிணைந்த பாகம். இராணுவம் இனியும் மக்கள் இராணுவம் அல்ல. இந்த இராணுவம் 1973 அக்டோபரில் யூத எதிரியைத் தோற்கடித்த இராணுவம் அல்ல.”

எகிப்திய இராணுவம் இவர்கள் சொல்லும் “மக்கள் இராணுவமாக” இருந்ததில் இருந்து எப்படி முபாரக் பின்னாலமைந்த தலைமைப் படையாக மாறியிருந்தது, அதற்கு எதிராக தொழிலாள வர்க்கம் ஒரு புரட்சிகரப் போராட்டத்தை முன்வைக்க வேண்டி வந்தது என்பதை இந்த அறிக்கை விளக்கவில்லை. இது ஏறக்குறைய எகிப்திய தேசியவாதத்திற்கு கோரிக்கைவிடுவதும், இராணுவத்தை ஜெனரல் கமால் அப்துல் நாசர் மற்றும் அவருக்குப் பின் வந்த 1973 சமயத்தில் இஸ்ரேலுக்கு எதிரான யோம் கிபூர் போரில் அரசின் தலைமையில் இருந்த அன்வர் சதாத் ஆகியோரின் காலகட்டத்திற்கு திரும்பச் செய்வதற்கு அழைப்பு விடுவதுமே ஆகும். இதனை இராணுவத்தின் தலைமையில் இருக்கும் “முபாரக்கின் ஆட்கள்” சிலரை, அதாவது புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் பொதுவில் பாதுகாக்கத் துணியாத அந்த அதிகாரிகளை, நீக்குவதன் மூலம் சாதிக்க முடியும் என்பது தான் அவர்கள் வழங்கும் ஆலோசனை.  

இராணுவம் எகிப்திய பங்குச் சந்தையைப் பாதுகாத்து நிற்கிறது

இராணுவத்தினர்கள் மற்றும் இளம் அதிகாரிகளின் நலன்கள் வெகுஜனங்களின் நலன்களே என்று புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் அறிக்கையில் வழங்கப்பட்டிருக்கும் கண்ணோட்டம் முற்றுமுதலானதொரு பொய்யாகும். இராணுவத்தினர்களும் இளநிலை அதிகாரிகளும் நடுத்தர வர்க்கம் மற்றும் கிராமப்புற மக்கள் ஆகிய மக்கள் பிரிவுகளில் இருந்து தான் கொண்டுவரப்படுகிறார்கள், அவர்களுக்கு தொழிலாள வர்க்கம் ஒரு புரட்சிகர கோரிக்கையை விடுக்க முடியும். ஆயினும் இராணுவத்தினர்கள் எகிப்திய முதலாளித்துவத்திற்கும் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்துடனான எகிப்தின் உறவுகளுக்கும் அச்சாணியாகத் திகழும் உயர் அதிகாரிகளின் இராணுவ ஒழுங்கின் கீழ் தான் இருக்கிறார்கள் என்கின்ற அவர்கள் முகங்கொடுக்கும் மிக வெளிப்பட்ட நிலைமையை புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் உதாசீனம் செய்கிறது.

இராணுவத்தின் ஒழுங்கையும் அதன்மூலம் உயர் அதிகாரிகள்  இராணுவத்தினர்கள் மீது கொண்டுள்ள பிடியையும் உடைப்பது தான் புரட்சிகரப் பாட்டாளி வர்க்கம் முகங்கொடுக்கும் அடிப்படையான பணி. புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் அறிக்கையோ இதற்கு நேர்மாறானதொரு நிலைப்பாட்டை எடுக்கிறது. இராணுவம் அது நாசர் அல்லது சதாத்துக்கு கீழ் ஆற்றிய பாத்திரத்துக்குத் திரும்புவது தான் அடிப்படையான பணி என்றால், அதன் ஒழுங்கை உடைப்பது குறித்தும் எகிப்திய இராணுவத்தினர்களை தொழிலாள வர்க்கத்தின் ஒரு புரட்சிக்கு வென்றெடுப்பது குறித்தும் பேசுவதென்பதே முடியாது.

புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளும் மற்ற இஸ்லாமியர்களற்ற எதிர்க்கட்சி சக்திகளும் இராணுவம் முன்மொழிந்த அரசியல்சட்ட அமைப்பு மீது வாக்களிக்க வேண்டாம் என்று பூர்வாங்கமாக அழைப்பு விடுத்ததோடு அதில் திருத்தங்களை அல்லது எதிர்க்கட்சிகளால் வரையப்பட்ட ஒரு புதிய அரசியல் சட்ட அமைப்பையும் முன்மொழிந்திருந்தன. ஆனால் இராணுவத்தின் அரசியல் சட்டத்திற்கு புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் எதிர்ப்பு போலியானதாக இருந்தது, ஏனெனில் அதேசமயத்தில் அது இராணுவ ஆட்சிக்குழுவின் அரசியலமைப்பை ஆதரித்த இஸ்லாமியக் குழுக்களுடன் உறவுகளை ஆழப்படுத்தியது.

பிப்ரவரி 25 அன்று அது ”ஜனவரி 25 புரட்சியின் தொழிலாளர் கூட்டணிக்கான அடித்தளத்தை நோக்கி” என்கிற ஒரு அறிக்கையை வெளியிட்டது. இந்த ஆவணத்தில் புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள், எகிப்தியக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, டாக்டிட் மற்றும் இஸ்லாமிய சகோதரத்துவத்தின் உறுப்பினர்கள் கையெழுத்திட்டிருந்தனர். பிரான்சின் புதிய முதலாளித்துவ எதிர்ப்புக் கட்சி (NPA) போன்ற குழுக்களைக் கொண்ட நான்காம் அகிலத்தின் பப்லோவாத ஐக்கிய செயலகத்தின் சர்வதேச அங்கமான இண்டர்னேஷனல் வியூபாயிண்ட் ஆன்லைன் இதழ் இதனை வெளியிட்டிருந்தது.  

வரலாற்றுரீதியாக வேலைநிறுத்த உடைப்பு நடவடிக்கைகளிலும் இஸ்லாமியப் பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளிலும் தீவிரமாகச் செயலாற்றி இருக்கக் கூடிய முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் என்கின்ற ஒரு வலதுசாரிக் குழுவை தொழிலாள வர்க்கத்துடன் இணைப்பு கொண்டதாகக் கூறப்படும் ஒரு கூட்டணிக்குள் அழைப்பதற்கு முன்மொழிவது என்பது ஆழமாக பிற்போக்குத்தன்மையுடையதாகும்.

இராணுவ ஆட்சிக்குழு மற்றும் பழைய ஆட்சி குறித்து பிரமைகளை ஊக்குவிப்பதற்கான முயற்சிகளில் ஒன்றையும் கூட இந்த போலி-இடதுகள் விட்டுவைக்கவில்லை. ஆர்ப்பாட்டங்கள் பிரதமர் அகமது சஃபிக்கை இராஜினாமாவுக்குத் தள்ளி அவருக்குப் பதிலாக முபாரக்கின் கீழ் முன்னாள் போக்குவரத்து அமைச்சராக இருந்தவரும் தஹ்ரீர் சதுக்கத்தில் கொஞ்சகாலம் ஆர்ப்பாட்டங்களில் கலந்து கொண்டிருந்தவருமான எசாம் சராஃபால் மார்ச் 3 அன்று அமர்த்தப்பட்ட போது, புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் சராஃபுக்கு ஊக்கத்துடன் புகழ்பாடியது. அவர் “விடுதலை ஆர்ப்பாட்டங்களில் பங்குபெற்றவர்” என்பதைக் குறிப்பிட்ட புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் மேலும் கூறியது, “ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களை அமைதிப்படுத்த புதிய பிரதமர் மக்களிடம் அவப்பெயர் சம்பாதித்திருந்த பழைய அரசாங்கத்தின் அநேக அமைச்சர்களை உடனடியாக மாற்றினார்.”

இதற்கிடையில் மார்ச் 19 அன்று அரசியலமைப்புச் சட்டம் மீதான கருத்துக்கணிப்பு 77 சதவீத வாக்குகளுடன், அதாவது குறைந்த வாக்குப் பதிவுடன்,  நிறைவேறியது. போலி இடதுகளின் உதவியுடன் எகிப்திய இராணுவ ஆட்சிக்குழுவின் ஸ்திரப்படுத்தலானது எதிர்ப்புரட்சி மத்தியகிழக்கு முழுவதிலும் மறுதிரளல் கொள்வதற்கும் தாக்குதல் தொடுப்பதற்கும் கால அவகாசத்தை வழங்க உதவியது.

அதே நாளில், அமெரிக்க, பிரிட்டிஷ் மற்றும் பிரெஞ்சுப் படைகள் லிபியாவில் குண்டுவீச்சைத் தொடங்கின.

சில நாட்களுக்கு முன்னதாக, பஹ்ரைனில் ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களுக்கு எதிராக அவர்களை இரத்தம்தோய்ந்த முறையில் நசுக்கும் நடவடிக்கை சவுதியின் உதவியுடனும் அமெரிக்காவின் இரகசிய ஆதரவுடனும் தொடக்கப்பட்டிருந்தது. மார்ச் 23 அன்று, இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழு இராணுவ ஆட்சிக்குழு வேலைநிறுத்தங்கள் மற்றும் ஆர்ப்பாட்டங்கள் மீது தடையை விநியோகித்திருந்தது. இது ஆர்ப்பாட்டங்களை நின்றுவிடச் செய்யவில்லை என்றாலும், அன்று முதல் ஆயிரக்கணக்கான எகிப்திய தொழிலாளர்களும் இளைஞர்களும் இராணுவ ஆட்சிக் குழுவை எதிர்த்தமைக்காகக் கைது செய்யப்பட்டு சித்திரவதை செய்யப்பட்டு மற்றும் கூட்டு இராணுவ விசாரணைகளின் கீழ் குற்றவாளிகளாக மாற்றப்பட்டுள்ளனர்.

எகிப்திய இராணுவம் கெய்ரோவில் நுழைகிறது

கருத்துக்கணிப்பெடுப்பு இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவின் இராணுவ ஆட்சிக்குழுவிற்கு எதிரான ஆர்ப்பாட்டங்களை நின்று விடச் செய்யவில்லை. ஏப்ரல் 1 மற்றும் ஏப்ரல் 8 அன்றும் அவை தொடர்ந்தன. ஆயினும், இராணுவ ஆட்சிக் குழு மிக்க வன்முறையான வகையில் பதில் கொடுத்தது. 20 இளம் இராணுவ அதிகாரிகள் ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களுடன் கலந்து கொண்டு இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவை தூக்கியெறியக் கோரியதாக செய்தி வெளியான பின்னர் தஹ்ரீர் சதுக்கத்தில் நடந்த உள்ளிருப்பு போராட்டத்தை அது நசுக்கியது.

அதையொட்டிய மாதங்களில், புரட்சியின் போது ஆர்ப்பாட்டக்காரர்களை கொன்றதற்குப் பொறுப்பான அதிகாரிகளை ஒழுங்கான விசாரணைக்கு உட்படுத்தாமை, இராணுவ விசாரணைகள் தொடர்ந்தமை, மற்றும் ஏழ்மையான வாழ்க்கை நிலைமைகள் ஆகியவை தொடர்பாக எகிப்திய மக்களிடம் அதிருப்தி எழுந்தது. இந்தக் கோரிக்கைகள் எல்லாம் ஒரு “இரண்டாம் புரட்சி”க்கும் மற்றும் மே 27 அன்றான ஒரு “இரண்டாம் புரட்சி” ஆர்ப்பாட்டத்திற்குமான அழைப்புகளைச் சுற்றி ஒன்றுதிரண்டன.

இக்கோரிக்கை இராணுவ ஆட்சிக்குழுவை “ஜனநாயக-ஆதரவு” சக்தியாகக் காட்டும் தனது சித்தரிப்பில் குறுக்கிட்டதால் புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள்  இந்தக் கோரிக்கையை எதிர்த்தது. அமெரிக்க சர்வதேச சோசலிஸ்ட் அமைப்பின் வெளியீடான Socialist Worker இதழில் “எகிப்தில் போராட்டத்தின் புதிய வடிவம்” என்கின்ற தலைப்பில் புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் உறுப்பினரான முஸ்தஃபா ஓமர் மே 31 அன்று ஒரு கட்டுரையை எழுதியிருந்தார். அவர் எழுதினார்: “இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவின் ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகள் எல்லாம் இருந்தாலும் கூட ஜனவரி 25 எழுச்சியானது எகிப்தை ஒரேயடியாக சில குறிப்பிட்ட வழிகளில் மாற்றியிருக்கிறது என்பதை அது புரிந்து கொண்டிருக்கிறது. அரசியல் மற்றும் பொருளாதார அமைப்பு முறையை சீர்திருத்தும் அதன் நோக்கம் அதனை கூடுதலான ஜனநாயகப்பட்டதாகவும் குறைந்த ஒடுக்குமுறையானதாகவும் மாற அனுமதிக்கும்.”

சமீபத்திய ஆர்ப்பாட்டங்கள் மற்றும் இரத்தக்களரியில் இருந்து தான் எதையும் கற்றுக் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதை முனைந்து நிரூபணம் செய்வதைப் போல, அல் ஹமாலாவி இராணுவ ஆட்சிக்குழு குறித்து தான் பிப்ரவரியில் கூறிய கருத்துக்களை ஜூன் 22 ராய்டர்ஸ் நேர்காணலிலும் எதிரொலித்தார். அவர் சொன்னார்: “ஒரு பொது அரசாங்கத்திடம் அதிகாரத்தை ஒப்படைப்பது குறித்து அவர்கள் (இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழு தளபதிகள்) நேர்மையாக நடந்து கொள்வதாகவே நான் கருதுகிறேன். அதற்காக அவர்கள் எகிப்தின் அரசியல் அரங்கில் தமது பாத்திரத்தை விட்டுக் கொடுத்து விடுவார்கள் என்பதாக அர்த்தம் கிடையாது.”

இந்தக் கருத்து சிடுசிடுப்பானதாகவும் அபத்தமானதாகவும் இருக்கிறது. இராணுவ உயர்தலைமை தான் முபாரக் ஆட்சியின் அரசியல் மற்றும் பெருநிறுவன முதுகெலும்பாய் இருந்தது. ஒரு சட்டபூர்வ நிலைப்பாட்டில் இருந்து பார்த்தால், அது இப்போது இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவின் ஆட்சியின் கீழ் முற்றுமுதலான சர்வாதிகார அதிகாரத்தை கோலோச்சிக் கொண்டிருக்கிறது. ஒரு பொது அரசாங்கம் நிறுவப்பட்டு ஆனால் இராணுவமோ “எகிப்திய அரசியல் அரங்கில் அதன் பாத்திரத்தை” விட்டுக் கொடுக்கவில்லை என்றால் அது ஒரு பொது அரசாங்கமாக இருக்காது மாறாக தொடர்ந்து நடக்கும் இராணுவ சர்வாதிகாரத்திற்கு ஒரு போலிமறைப்பாகத் தான் இருக்கும்.

இச்சமயத்தில் வர்க்கப் போராட்டமானது, “ஒழுங்குமுறையான மாற்றத்திற்கு” எல்பரடே கொண்டிருந்த பெருந்தன்மையான நம்பிக்கைகளுக்கு எப்படி இனியும் செவிமடுத்துக் கொண்டிருக்கவில்லையோ அதைப் போலவே இராணுவ ஆட்சிக்குழுவின் ஜனநாயக விருப்பங்கள் குறித்த அல்-ஹமாலாவியின் கற்பனைகளுக்கும் செவிமடுக்கவில்லை. ஜூன் 27 அன்று நடந்த ஒரு வெகுஜனப் போராட்டம் இராணுவ ஆட்சிக்குழுவின் தாக்குதலுக்கு உள்ளாகி பெருமளவிலான மோதலுக்கு இட்டுச் சென்றது. சில பத்து உயிரிழப்புகள் நேர்ந்தன, ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்டோர் காயமடைந்தனர். வேலைநிறுத்தங்களும் ஆர்ப்பாட்டங்களும் பெருகின. மில்லியன்கணக்கான தொழிலாளர்கள் எகிப்து முழுவதிலும் ஜூலை 8 அன்று போராட்டத்தில் இறங்கினர். பல பொதுச் சதுக்கங்களில் ஆர்ப்பாட்ட மறியல்கள் நடந்தன. இதில் புரட்சியில் உயிரிழந்தோரின் குடும்பங்கள் கெய்ரோவின் தஹ்ரீர் சதுக்கத்தில் மேற்கொண்ட மறியல் குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்த வர்க்கப் போராட்ட வெடிப்பு போலி இடது குழுக்களை இன்னும் வெளிப்படையாக எதிர்ப்புரட்சியின் கரங்களுக்குள் தள்ளியது. எகிப்திய அரசியல் வட்டத்தில் “இடது, தாராளவாத மற்றும் இஸ்லாமிய” என ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு சக்தியையும் அடக்கிய ஒரு “ஐக்கிய மக்கள் முன்னணி”யில் அது இணைந்தது. புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள், புரட்சிகர இளைஞர் கூட்டணி மற்றும் எகிப்திய சோசலிஸ்ட் கட்சி, இவற்றுடன் இஸ்லாமிய சலாஃபிஸ்ட் இளைஞர் மற்றும் (அரசுக்கு சொந்தமான அல் அஹ்ரம் தினசரியின் வார்த்தைகளில் சொல்வதானால் ”நம்பமுடியாத வண்ணம்”) பாசிச இஸ்லாமியக் கட்சியான காமா இஸ்லாமிய ஆகியவை இதில் இடம்பெற்றுள்ளன. ”ஐக்கிய மக்கள் முன்னணி”யில் அங்கம் வகித்த கட்சிகள் ”சர்ச்சைக்குரிய விஷயங்களை” விவாதிக்க வேண்டாம் என்பதில் உடன்பாடு செய்து கொண்டன.

ஜூலை 29 அன்று, ஐக்கிய மக்கள் முன்னணி தஹ்ரீர் சதுக்கத்தில் ஒரு ஆர்ப்பாட்டத்திற்கு அழைப்பு விடுத்தது. எகிப்து முழுவதிலும் இருந்து தனது ஆதரவாளர்களை வாகனங்களில் கொண்டுவந்து இறக்கியிருந்த கமா இஸ்லாமியா -Gamaa Islamiya - இந்தப் பேரணியில் ஆதிக்கம் செலுத்தியது. அவர்கள் இராணுவ ஆட்சிக்குழுவை வெளிப்படையாக ஊக்குவித்து முழக்கங்களை எழுப்பினர்: “தந்தாவி எங்களின் குரல் கேட்கிறதா, தஹ்ரீரில் உங்கள் பிள்ளைகளின் குரல்கள் நாங்கள்!”

பாசிஸ்டுகள் இராணுவ ஆட்சிக்குழுவை ஆதரித்தது தங்களுக்கு அதிர்ச்சியையும் கோபத்தையும் அளித்தது போல் நாடகமாடிய போலி இடது கட்சிகள் மறியலில் தங்களது பங்கேற்பை நிறுத்தி வைப்பதாக ஜூலை 31 அன்று அறிவித்தன. காமா இஸ்லாமியா ஏன் தன் வாக்குறுதிப்படி நடக்க்கவேண்டும் என எதிர்பார்த்தனர் என்பதையோ அல்லது காமல் “சர்ச்சைக்குரிய விஷயங்களை” எழுப்பாமலிருக்கவில்லை என்பதையோ, அல்லது அது செய்ததல்லாமல் வேறு எதனை அது செய்யும் என்று இவர்கள் எதிர்பார்த்தார்கள் என்பதையோ இவர்கள் கூறவில்லை. அதேபோல் ஒரு பாசிசக் கட்சியுடன் கூட்டணி சேர்ந்தது பற்றியும் அவர்கள் எதுவும் சொல்லவில்லை.

ஆகஸ்ட் 1 அன்று இராணுவம் தஹ்ரீர் சதுக்கத்தில் எஞ்சியிருந்த கடைசி சக்திகளான தியாகிகளின் குடும்பங்களைத் தாக்கி அடித்து மறியலை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது. இந்தத் தோல்வியும், அத்துடன் சேர்ந்து ரமலான் விடுமுறைகள் தொடங்கியதும் சேர்ந்து, நடப்புப் போராட்டங்கள் பள்ளி ஆண்டின் தொடக்கத்தில் வெடிக்கும் வரை அரசியல் போராட்டத்தை தற்காலிகமாக நிறுத்தி வைத்தன.

போலி-இடதின் துரோகமும் அதன் நடுத்தர வர்க்க முன்னோக்கும்

அப்பட்டமான துரோகத்தில் ஒன்றாய்த் தான் எகிப்தில் போலி இடதின் வரலாறு அமைந்திருக்கிறது. இடதாகவும் சோசலிஸ்டாகவும் காட்டிக்கொண்டு அது வலதுசாரி மற்றும் பாசிச சக்திகளுடன் கூட்டுச் சேர்ந்து கொள்வதோடு அமெரிக்க ஆதரவு சர்வாதிகார இராணுவக் குழுவுக்கு ஜனநாயகச் சான்றிதழ்களை வழங்க முனைந்து வந்திருக்கிறது.  இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவை மதிப்பிழக்கச் செய்து தொழிலாள வர்க்கத்தை ஒரு புரட்சிகர சர்வதேசிய வேலைத்திட்டத்தைக் கொண்டு ஆயுதபாணியாக்குவதற்கான ஒரு அரசியல் போராட்டத்தை அது எதிர்த்து வந்துள்ளது, மாறாக இராணுவ ஆட்சிக்குழுவை தொழிலாள வர்க்கம் தூக்கியெறியும் அச்சுறுத்தலுக்கு எதிராக வெளிப்படையாக இராணுவ-ஆதரவு சக்திகளுடன் கைகோர்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இந்த வலதுசாரிக் கொள்கைகள் தொழிலாளர்களின் எழுச்சியை கண்களில் அச்சம் பொங்க நோக்குகின்ற வசதி படைத்த நடுத்தர வர்க்க அடுக்குகளின் கண்ணோட்டத்த பிரதிபலிக்கின்றன. ஆன் அலெக்சாண்டரின் (பிரிட்டனின் சோசலிச தொழிலாளர் கட்சியுடன்-SWP- இணைப்பு கொண்ட புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளுக்காக மத்திய கிழக்கில் இருந்து எழுதும் ஒரு கட்டுரையாளர்) கட்டுரைகளில் இது மிகத் தெளிவாக வெளிப்படுகிறது. "எகிப்தின் ஜனநாயகப் புரட்சியின் வளர்ச்சியடையும் சமூக ஆத்மா" ("The Growing Social Soul of Egypt's Democratic Revolution") என்னும் அவரது கட்டுரையில் "எழுச்சியின் போது பெறப்பட்ட அரசியல் ஜனநாயகத்திலான வெற்றிகளை எவ்வாறு பாதுகாப்பது மற்றும் விரிவுபடுத்துவது" என்று வினவுகிறார். போலி இடது எகிப்தில் உண்மையாக அமல்படுத்தியிருக்கும் சாட்சாத்தமான அதே வழிமுறைகளைத் தான் (வலது சாரிக் கட்சிகள் மற்றும் தொழிற்சங்க அதிகாரத்துவத்துடனான கூட்டணிகள்) அவர் பரிந்துரைக்கிறார்.

ஒரு ஜனநாயக அலங்கார முகப்பை வைத்திருக்க இராணுவ ஆட்சிக் குழு மீது அரசியல் அழுத்தத்தை தொடர்ந்து பராமரிப்பது தான் தொழிலாள வர்க்கத்தின் கடமையாக அலெக்சாண்டர் காண்கிறார். "இராணுவத் தலைமையும் அதன் பொதுத்துறை கூட்டாளிகளும் எந்த அளவுக்கு முதலாளித்துவ ஜனநாயகத்தின் அலங்கார முகப்பை வலுப்படுத்த வேலை செய்வார்கள் என்பதையும், எந்த மட்டத்துக்கு அது புரட்சிக்கு முந்தைய சூழலுடன் ஒப்பிட்டால் விரிவடைந்த ஜனநாயகத்திற்கான இடமாக இருக்கும் என்கிற பிரச்சினையை ஆராய்ச்சி செய்ய இங்கு இடம் போதாது. இந்தப் புதிய அரசியல் ஒழுங்கின் பிரதான வடிவமைப்பு நிபுணர்களாக இராணுவத்தளபதிகள் தான் இருப்பார்கள் என்றால், அப்போது இந்த ஸ்திரப்படுத்தப்பட்ட ‘ஜனநாயக’ அமைப்புமுறையின் எல்லைகள் மிகத் துல்லியமாக, பரந்துபட்ட மக்கள் அதனை விரிந்த நிலையிலேயே பராமரிப்பதற்குப் போராடுவதில் எந்த அளவுக்கு தயாரிப்புடனும் ஒழுங்கமைப்புடனும் இருக்கிறார்கள் என்பதைக் கொண்டே தீர்மானிக்கப்படுவதாய் இருக்கும் என்பது நிச்சயம்.”   

இது பதில்களை விடவும் கேள்விகளைத் தான் அதிகம் எழுப்புகிறது. “முதலாளித்துவ ஜனநாயகத்திற்கான ஒரு அலங்கார முகப்பை”க் கொண்டு தொழிலாளர்கள் ஏன் திருப்தி காண வேண்டும்? தொழிலாளர்கள் போராடுவதற்கு உண்மையிலேயே “தயாரிப்புடனும் ஒழுங்கமைப்புடனும்” இருக்கும் சமயத்தில் (அவ்வாறு இருப்பதாக அலெக்சாண்டரின் முன்னோக்கு கருதவில்லை) அவர்கள் இராணுவ ஆட்சிக் குழுவை தூக்கியெறிந்து சோசலிசக் கொள்கைகளை மேற்கொள்வதற்கு ஒரு தொழிலாளர் அரசை ஸ்தாபிக்க வேண்டும் என்று ஏன் சோசலிச தொழிலாளர் கட்சி-SWP- விரும்புவதில்லை?

இந்த யோசனைகள் எல்லாம் அலெக்சாண்டருக்கோ அல்லது அவரது சக சிந்தனையாளர்களுக்கோ தோன்றாது. அவர்கள் இராணுவ ஆட்சிக் குழுவுக்கு புகழுரைக்கும் விதமாக “விரிவடைந்த ஜனநாயக அளவின்” சாத்தியத்தின் மீது கவனத்தைக் குவிக்கிறார்கள். இந்த வரையறுக்கப்படாத சூத்திரத்தின் அர்த்தம் என்னவாக இருந்தாலும் சரி, தொழிலாளர்கள் புரட்சிக்குள் காலடி எடுத்து வைக்கக் காரணமான கோரிக்கைகளை பூர்த்தி செய்வது என்பது அதில் இல்லை. தொழிலாளர்கள் போராட்டத்திற்கு வீரம்மிக்க ஒரு உதாரணத்தை வழங்கியிருக்கிறார்கள் என்றாலும் அவர்கள் இன்னும் மொத்தமாய் குறைகூலி பெற்றுக் கொண்டும் சுரண்டப்பட்டுக் கொண்டும் தான் இருக்கிறார்கள்; இராணுவ ஆட்சிக் குழுவின் பிற்போக்குவாதக் கொள்கைகளுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தால் அடி உதைகளையும் இராணுவ விசாரணைகளையும் சந்திக்கும் அபாயத்தை இன்னும் எதிர்கொண்டு தான் வருகிறார்கள்.

எகிப்தில் இராணுவப் படைகளின் உயர்மட்டக் குழுவின்  சர்வாதிகாரத்தின் கீழோ அல்லது வேறு ஏதேனும் ஒடுக்குமுறை முதலாளித்துவ ஆட்சியின் கீழோ ”விரிவடைந்த ஜனநாயக அளவு” என்பதில் எகிப்தில் உள்ள அல்லது சர்வதேசரீதியாக தொழிலாள வர்க்கத்துக்கு எந்தப் பயனும் இல்லை. ஆயினும் இந்த போலி இடது கட்சிகள் பரிந்து பேசுகின்ற வசதி படைத்த தட்டுகளுக்கு நிச்சயமான அனுகூலங்கள் இருக்கிறது. புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் தலைமை வலதுசாரிக் கட்சிகளுடனான கூட்டங்களுக்கு அழைக்கப்படுகிறது, எகிப்திய மற்றும் சர்வதேசிய ஊடகங்களுக்கு அறிக்கைகள் அளிக்கிறது, அத்துடன் முன்னெப்போதுமில்லாத அளவுக்கு விளம்பரத்துக்கும் வருவாய்க்கும் வழி கொண்டிருக்கிறது.

பெருந்திரள் ஆர்ப்பாட்டம் தஹ்ரீர் சதுக்கம் நோக்கிச் செல்கிறது

திரு. அல்-ஹமாலவேவின் கட்டுரைகள் தொடர்ச்சியாக கார்டியனில் இடம்பெறுகின்றன, பிபிசியில் தொடர்ந்து காட்சியளிக்கிறார். அமெரிக்காவின் காமெடி சென்ட்ரல் என்கிற தொலைக்காட்சியில் (பொருத்தமான பெயர் தான்) புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின்  முக்கியத்துவமில்லாத ஜிஜி இப்ராஹிமை “புரட்சியின் முகமாக” மாற்றி விட்டது, இப்போதெல்லாம் எகிப்து குறித்து விவாதிக்கும் செய்தி விவாதங்களில் ஹமாலவே உடன் அம்மணியும் (ஆன் அலெக்சாண்டர்) கலந்து கொள்கிறார். அவர்கள் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தில் இருக்கும் பிபிசியின் தலைமைக்கோ அல்லது அமெரிக்காவில் இருக்கும் காமெடி சென்ட்ரலின் பெருநிறுவன உரிமையாளரான Viacom இற்கோ கோபமூட்டும் வகையில் எதையும் செய்து விடாத வரைக்கும் அவர்கள் செய்யும் வேலைகளுக்கு நிச்சயமாகப் பரிசுகள் உண்டு.

உண்மையில் இந்த “விரிவடைந்த ஜனநாயக அளவு” என்பது ஆளும் வர்க்கத்துக்கு அரசியல் நெருக்கடியின் காலத்தில் பாட்டாளி வர்க்கப் போராட்டங்களின் கழுத்தை நெரிக்க நடுத்தர வர்க்க போலி இடது கூறுகளின் சேவை அவசியப்படும் காலத்தில் அவர்களுக்கான சந்தர்ப்பத்தை வழங்குகின்றது. இதைத் தான் அலெக்சாண்டர் பாதுகாக்க விரும்புகிறார்.

அரச அதிகாரத்துவத்துடனும் வலதுசாரி சக்திகளுடனுமான கூட்டணிகள் மூலம் தொழிலாளர்கள் கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்றும் அத்தகைய கூட்டணிகள் குறித்த ஒரு மார்க்சிச விமர்சனத்திற்கு எதிரான மனோநிலை அவர்களுக்குள் விதைக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அவர் வலியுறுத்துகிறார்.

முபாரக்கின் ஆட்சிக்கு சேவை செய்த எகிப்தின் தொழிற்சங்கங்களை  இவற்றின் அதிகாரத்துவவாதிகள் அந்த ஆட்சிக்குள்ளாக தலைமைப் பொறுப்புகளை வகித்தமைக்காக அவர் பாராட்டினார். அவர் எழுதுகிறார்: “தொழிற்சங்கங்களின் போராடும் திறனென்பது அவர்களின் தலைமையை சார்ந்தோ, அல்லது அவர்களது உள்முக ஒழுங்கமைப்பு ஏற்பாடுகளைச் சார்ந்தோ இல்லை, மாறாக தொழிலாளர்’ போராட்டங்களுடனும் மற்றும் புரட்சியில் ஒட்டுமொத்த சக்திகளுக்கு இடையிலான சமநிலையுடனும் அவர்கள் கொண்டுள்ள இணைப்பில் தான் இருக்கிறது. ஜனநாயகமில்லாத, அதிகாரத்துவ தொழிற்சங்கங்களும் கூட குறுங்குழுவாதத்தின் எல்லைகளைத் துரிதமாகத் தகர்க்கத்தக்க மிகக் குறுகிய கோரிக்கைகளுக்கான போராட்டங்களுக்கேனும் ஆரம்பபுள்ளியாக முடியும்.”

இந்த அறிக்கை எகிப்தியப் புரட்சியின் நிகழ்வுகளைப் பொய்மைப்படுத்துகிறது. ஜனவரி மாதத்தில் எகிப்தின் தொழிற்துறைத் தொழிற்சங்கங்களின் மிகப் பெரும் பெரும்பான்மை மஞ்சள் எகிப்திய தொழிற்சங்கக் கூட்டமைப்பினால் (ETUF) கட்டுப்படுத்தப்பட்டன. பாட்டாளி வர்க்கம் ETUF வழியாகப் போராடவில்லை, மாறாக அதனை எதிர்த்துத் தான் போராடியது. உண்மையில், முதலாவது போராட்டங்களின் போது, ETUF தலைவரான ஹூசைன் மொகவேர் தொழிற்சங்க நிர்வாகிகளிடம், அவர்கள் “இந்த சமயத்தில் தொழிலாளர்கள் எல்லா ஆர்ப்பாட்டங்களிலும் பங்குபெறுவதைத் தடுக்க வேண்டும்” என்றும் அத்துடன் போராட்டங்களில் கலந்துகொள்ள தொழிலாளர்கள் செய்யும் முயற்சிகளை அவர்கள் தன்னிடம் எந்நேரமும் உடனடியாகத் தெரிவித்து வர வேண்டும் என்றும் கோரியிருந்தார்.

“ஜனநாயகமில்லாத அதிகாரத்துவ” அமைப்புகளும் கூட தொழிலாள வர்க்கத்துக்கு போதுமானதே என்பது தான் அலெக்சாண்டரின் பிற்போக்குத்தனமான வாதத்தின் மையக் கருத்தாக இருக்கிறது. அதன் அர்த்தம், அவர் விளக்குவது போல, புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளும் ஒத்த மற்ற கட்சிகளும்  “கொஞ்ச மட்டத்திற்கேனும் இடதின் முன்முயற்சிகளாக இருக்கின்ற அமைப்புகளுடன்” மட்டும் தங்களை மட்டுப்படுத்திக் கொள்ள அவசியமில்லை. அவர் தொடர்ந்து சொல்கிறார், “மாறாக, அனைத்திற்கும் மேல் பரந்த மக்கள் எங்கிருக்கிறார்களோ அந்த அமைப்புகளுடன் என்பதே இதன் அர்த்தமாகும்”.

முஸ்லீம் சகோதரத்துவம் அல்லது காமா இஸ்லாமியா போன்ற வலதுசாரிக் குழுக்களுடன் (அல்லது அவற்றுக்கு உள்ளும் கூட) புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளும் இணைந்து வேலை செய்ய முடியும், வேலை செய்ய வேண்டும் என்பது தான் சந்தேகமின்றி அவர் சொல்ல விழையும் முடிவாக இருக்கிறது. இத்தகைய கூட்டணிகள் அவற்றின் வலதுசாரிக் குணத்தின் மீதான மார்க்சிச விமர்சனம் எதிலும் சிக்கிக் கொள்வதில் இருந்து பாதுகாக்கப்பட வேண்டும் என்றும் அலெக்சாண்டர் வலியுறுத்துகிறார். “குறுங்குழுவாதம் என்கிற தொற்றுக்கிருமி தொழிலாளர்களது இயக்கத்தை தொற்றி உதாரணத்திற்கு அவர்களது தலைவர்களை தோற்கடிப்பதற்கு அவசியமான ஒற்றுமையை பலவீனப்படுத்துவதை” புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள்  தடுத்துநிறுத்த வேண்டும் என்று அவர் கோருகிறார். 

தணிக்கைக்கும் தடைக்கும் அதிக மறைப்பில்லாத அழைப்பு தான் இது. அரசியல் விமர்சனத்திற்கும் தொழிற்துறைப் போராட்டங்கள் அல்லது வீதி ஆர்ப்பாட்டங்களில் தொழிலாளர்களின் ஒற்றுமையை உடைப்பதற்கும் சம்பந்தமில்லை. அது தந்தாவியைத் தோற்கடிப்பதற்கும், இராணுவ ஆட்சிக் குழுவைத் தூக்கியெறிவதற்கும், எகிப்திலும் சர்வதேசரீதியாகவும் சோசலிசத்திற்காகப் போராடுவதற்கும் ஒரு முன்னோக்கினை வழங்குகிறது. இதற்கு போலி இடதுகட்சிகள் வலதுசாரிகளுடன் கொள்ளும் கூட்டணிகளை மதிப்பிழக்கச் செய்யும் ஒரு அரசியல் போராட்டம் அவசியமாகிறது. அதைத் தடுக்கத்தான் “குறுங்குழுவாதம்” என்கிற ஒன்றுக்கு எதிராக அலெக்சாண்டர் ஒரு முன்கூட்டிய தாக்குதலாக உள்ளது.  

தொழிலாள வர்க்கத்தில் சோசலிசம் மற்றும் மார்க்சிசத்திற்காகப் போராடும் ஒரு கட்சியைக் கட்டுவதான முன்னோக்கை எகிப்திய போலி-இடது ஒருமனதாக நிராகரிக்கிறது. புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் தொழிலாளர்கள் ஜனநாயகக் கட்சி (WDP) என்கின்ற ஒன்றை நிறுவியிருக்கிறது, அதன்மூலம் அது முதலாளித்துவ ஆதரவு அடிப்படையில் உறுப்பினர்களைச் சேர்க்க நம்பிக்கை கொண்டுள்ளது. தொழிலாளர்கள் ஜனநாயகக் கட்சி ஒரு சோசலிசக் கட்சி அல்ல ஏனென்றால் தொழிலாளர்கள் “சோசலிசத்தை ஆதரிக்கத் தயாராக இல்லை” என்று புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் தலைவரான கமால் கலீல் வலியுறுத்தினார்.

ராக்டிட்டைப் -Tagdid- பொறுத்தவரை, அதுவும் அதேபோன்றே வலியுறுத்துகிறது: “தீவிரமயப்பட்ட தொழிலாளர்கள் மற்றும் இடது சார்பு கொண்ட ஆர்வலர்களின் பெரும்பான்மையானவர்கள் ஒரு சிறிய லெனினிச புரட்சிகர சோசலிசக் குழுவுக்குச் சொந்தமாக இருக்க விரும்ப மாட்டார்கள்.”

ராக்டிட் தலைவர்கள் போன்ற போலி இடது ஆர்வலர்கள் ஒரு மார்க்சிசக் கட்சியில் பங்கேற்க தங்களுக்கு ஆர்வமில்லை என்று கூறும்போது, அவர்கள் உண்மையையே உரைக்கின்றனர். ஒரு சோசலிச இயக்கம் வெகுஜனக் கட்சியாக இல்லாமல் ஒரு சிறிய அமைப்பாக இருப்பதால் அதில் சேர தொழிலாளர்கள் விரும்ப மாட்டார்கள் என்று கூறும் அவர்களது அறிக்கைகள் மறுபக்கத்தில் ஏமாற்றுவதற்கும் அரசியல் விரக்தியை விதைப்பதற்குமான முயற்சியாகவே இருக்கின்றன.

முபாரக்கை தூக்கிவீசியதில் தொழிலாள வர்க்கம் புரட்சிகர நடவடிக்கைகளுக்கான தனது தயார்நிலையைக் காட்டியிருப்பதோடு எந்த மட்டத்திற்கு “தீவிர இடதின்” நெடுநாள் அவநம்பிக்கைவாதிகள் அரசியல் போராட்டத்தில் ஈடுபடுவதற்கான தொழிலாள வர்க்கத்தின் விருப்பத்தைக் குறைமதிப்பீடு செய்கின்றனர் என்பதையும் விளங்கப்படுத்தியுள்ளது. எப்படியாயினும், நிகழ்வுகளின் புறநிலைத் தர்க்கமானது தொழிலாள வர்க்கத்தை சோசலிசத்தை நோக்கித் தள்ளுகிறது. தொழிலாள வர்க்கம் வறுமை மற்றும் சர்வாதிகாரத்திற்குத் தனது எதிர்ப்பினை  சமூக வெட்டுக்கள் மற்றும் போருக்கான முதலாளித்துவத்தின் செலுத்தத்தை தோற்கடிப்பதற்கான ஒரு நனவான போராட்டமாக மாற்றுவதற்கான ஒரே அடிப்படை இது மட்டுமே.

ஒரு புரட்சிகரக் கட்சி ஆரம்பத்தில் சிறிதாகத் தான் இருக்க முடியும் என்பதால் அது பயனளிக்காது என்பதான கூற்றுக்களை பொறுத்தவரை, அது வெறுமனே செயல்படாமலிருப்பதற்கு அல்லது கட்டற்ற சந்தர்ப்பவாதத்திற்கான ஒரு வாதம் மட்டுமே. போலி-இடது கட்சிகள் உட்பட எந்த எகிப்தியக் கட்சிக்குமே பெரிதான காரியாளர் படை கிடையாது, குறிப்பாகத் தொழிலாள வர்க்கத்தில். ஒரு பெரும் கட்சி கட்டப்பட வேண்டிய தேவை தொடர்ந்து இருந்து வருகிறது, ராக்டிட் மற்றும்  புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகளின் அறிக்கைகள் ஒரு சோசலிச அடிப்படையில் அத்தகையதொரு பாரிய தொழிலாளர் கட்சி கட்டப்படுவதற்கான அவர்களது குரோதத்தைத் தான் சுட்டிக் காட்டுகின்றன.

போலி இடதுகள் ஜனநாயகத்துக்காகப் போராடுவதாகக் கூறுவதை அலெக்சாண்டரின் கருத்துகள் உடைத்தெறிகின்றன. புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் மற்றும் சோசலிச தொழிலாளர் கட்சியைப் பொறுத்தவரை “ஜனநாயகமில்லாத, அதிகாரத்துவ” அமைப்புகளே தொழிலாளர்களுக்கு போதுமானதே. ஒரு இராணுவ சர்வாதிகாரம் எகிப்துக்குப் போதுமானதே என்றும் அவர்கள் வெளிப்பட நம்புகிறார்கள். இராணுவ ஆட்சிக்குழு நடுத்தர உயரடுக்கினருக்கு வழங்குகின்ற இலாபகரமான  “விரிவடைந்த ஜனநாயகத்திற்கான இடம்”தான் அவர்கள் பாதுகாக்கும் ஒரே இலக்கு.

மேற்கத்திய ஏகாதிபத்தியமும் எகிப்தின் நடுத்தர வர்க்க “எதிர்ப்பும்”

இந்த “விரிவடைந்த ஜனநாயக அளவு” எகிப்தின் வசதிபடைத்த நடுத்தர வர்க்கத்திற்கு அளிக்கக் கூடிய வாய்ப்புகளைக் கருத்தில் கொண்டால் புரட்சிகர சோசலிஸ்டுகள் செய்தியாளர்களுக்கு புதிதாகக் கிட்டியிருக்கும் பிரபலம் என்பது பனிச்சிகரத்தின் நுனி மட்டுமே. போலி இடதுகள் தொழிலாள வர்க்கத்தை அரசியல்ரீதியாக கழுத்தை நெரிப்பதில் ஒரு மிகப் பெரும் பாத்திரத்தைக் கையில் கொண்டிருப்பதால், மத்திய கிழக்கில் புரட்சியைத் தடுத்து நிறுத்தும் கவலையில் இருக்கும் மேற்கத்திய சக்திகள் இந்த சமூக அடுக்கிற்குள் நிதிகளைப் பாய்ச்சுகின்றன. இந்த சக்திகளும் இந்த மேற்கத்திய, குறிப்பாக அமெரிக்க, பணமழையில் நனைவதற்கு ஓடோடிச் சென்று முந்துகின்றன.

மேற்கத்திய ஏகாதிபத்தியத்திற்கும் எகிப்திய நடுத்தர வர்க்க “எதிர்ப்பு”க்கும் இடையில் பகிர்ந்து கொள்ளப்படும் வர்க்க நலன்களின் மீது இந்தக் கூட்டணி கட்டப்படுகிறது. இரண்டுமே இராணுவ ஆட்சிக்குழு ஜனநாயகத்தை உருவாக்கும் என்பதான பிரமைகளைத் தள்ளிவிடுவதன் மூலமாக தொழிலாள வர்க்கத்தை ஒடுக்கவும் அரசியல்ரீதியாகச் சிதறடிக்கவும் முனைகின்றன. ஏகாதிபத்தியம் இந்த நடுத்தர வர்க்க அடுக்குகளுக்குக் கொட்டிக் கொடுக்கிறது, அல்லது இன்னும் பச்சையாகச் சொன்னால், அவர்களுக்குக் கையூட்டு வழங்கியிருக்கிறது. 

இவ்வாறாக, ஏப்ரல் மாதத்தில், எகிப்துக்காய் புதிதாய் நியமிக்கப்பட்ட அமெரிக்கத் தூதரான ஆன் பேட்டர்சன் “பல்வேறு அரசு சாரா அமைப்புகளுக்கும் நாட்டின் அரசியல் வாழ்வில் அவர்கள் பங்கேற்பதற்கு உதவி செய்யும் வகையில்” 105 மில்லியன் டாலர் தொகையை அமெரிக்கா ஒதுக்கியிருப்பதாக அறிவித்தார். ஏற்கனவே 1000 நிதி விண்ணப்பங்கள் எகிப்திய அமைப்புகளிடம் இருந்து அமெரிக்க அதிகாரிகளுக்கு வந்து சேர்ந்திருப்பதாக தகவல்களை மேற்கோளிட்டு ஜெருசலேம் போஸ்ட்  தெரிவித்திருந்தது. 

இத்தகைய நிதியாதாரம் சில காலமாகவே அமெரிக்க ஆதரவு அரசு-சாரா நிறுவனங்களுக்குக் கிடைத்தே வந்திருக்கிறது. புஷ் நிர்வாகத்தின் இரண்டாவது பணிக்காலத்தில் (2005-2009) அமெரிக்கா எகிப்துக்கான அதன் பொதுத்தேவைக்கான நிதியாதாரத்தை உள்கட்டமைப்புத் திட்டங்களில் இருந்து விலக்கி “தேர்தல்களைக் கண்காணிப்பது மற்றும் மனித உரிமைச் சூழலை அளவிடுவது ஆகிய துறைகளில் வேலை செய்யும் பொது சமூக அமைப்புகளை வலுப்படுத்துவதை” நோக்கித் திருப்பியதாக சூயஸ் கனால் பல்கலைக்கழகத்தின் பேராசிரியர் கமால் ஜஹ்ரானை மேற்கோள் காட்டி அல்-அஹ்ரம் தெரிவித்தது.

ஆண்டுக்கு 1.3 பில்லியன் டாலர் தொகையை அமெரிக்காவிடம் இருந்து நிதியாதாரமாகப் பெறும் அதே எகிப்திய இராணுவம் எகிப்தியப் புரட்சி மொத்தமாய் ஒரு அயல்நாட்டு சதி என்று கூறி தன் ஒடுக்குமுறை நடவடிக்கைகளை நியாயப்படுத்த அரசு சாரா நிறுவனங்களுக்கு அமெரிக்கா அளிக்கும் நிதியாதாரத்தையே வெறுப்புடன் மேற்கோள் காட்டுகிறது.

இது அபத்தமானது என்பதில் சந்தேகமில்லை. மில்லியன்கணக்கான தொழிலாளர்கள் மற்றும் இளைஞர்களின் போராட்டம் தான் புரட்சியில் பிரதான சக்தியாக இருக்கிறதே அன்றி, போலி-இடது கட்சிகளின் சில ஆயிர உறுப்பினர்கள் அல்ல. ஆயினும், மேற்கத்திய ஏகாதிபத்தியத்திற்கும் எகிப்திய நடுத்தர-வர்க்க குழுக்களுக்கும் இடையிலான உறவுகள் மறுக்க முடியாத அளவுக்கு பட்டவர்த்தனமாகவே இருக்கின்றன. மற்றும் ஆகஸ்ட் 12 அன்று சர்வதேச அபிவிருத்திக்கான அமெரிக்க முகமையின் (USAID) எகிப்துக் கிளையின் தலைவர் இராஜினாமா செய்யத் தள்ளப்பட்டார். 

மேற்கத்திய சக்திகளுக்கும் எகிப்திய போலி-இடது கூறுகளுக்கும் இடையில் குறிப்பிடத்தகுந்த உறவுகள் -நிதியியல் உறவுகள் மட்டுமல்ல செயல்பாட்டு உறவுகளும்- இருப்பது தெளிவாய் இருக்கிறது. இவ்வாறாய், ஏப்ரல் 6 இளைஞர் இயக்கத்தின் சில உறுப்பினர்களுக்கு ஓட்போர் (Otpor) என்னும் சேர்பிய அமைப்பின் மூலம் பயிற்சி வழங்கப்பட்டிருந்ததாக நியூயோர்க் டைம்ஸ் தெரிவித்தது. 2000 ஆவது ஆண்டில் சேர்பிய ஜனாதிபதியான ஸ்லோபோடான் மிலோசேவிக்குக்கு எதிராக நேட்டோ ஆதரவுடனான இராணுவக் கவிழ்ப்புக்கு வழிகாட்டுவதில் உதவிய ஒரு குழுவான இந்த ஓட்போர், கிழக்கு ஐரோப்பாவில் மேற்கத்திய ஆதரவு ஆட்சிகளை அமர்த்திய (குறிப்பிடத்தக்கவை ஜோர்ஜியா (2003) மற்றும் உக்ரைன் (2004)) அரசியல் பதவிக்கவிழ்ப்பு “வண்ணப் புரட்சிகளின்” ஏற்பாட்டாளர்களுக்கு பயிற்சியளித்தது.

விக்கிலீக்ஸ் வெளியிட்ட 2008 டிசம்பர் காலத்தின் அமெரிக்க இராஜதந்திர இரகசிய தகவல் ஒன்று ஏப்ரல் 6 தலைவர்களுக்கும் அமெரிக்க அதிகாரிகளுக்கும் இடையில் நேரடி உறவுகள் இருந்ததை உறுதிசெய்கிறது. வெளிப்படையாக ஏப்ரல் 6 இயக்கத்துடன் நன்கு தொடர்புபட்ட உறுப்பினர் ஒருவர் கெய்ரோவில் இருந்த அமெரிக்க தூதரக அதிகாரிகளிடம் எகிப்திய “எதிர்ப்பு” பற்றிய விரிவான விபரங்களை வழங்கியதாக அந்த கேபிள் தெரிவிக்கிறது. பெயர் மாற்றப்பட்ட இந்த நபர் அமெரிக்காவில் நடந்த “இளைஞர் இயக்கங்களின் கூட்டணி” உச்சிமாநாட்டில் கலந்து கொண்டு விட்டு அச்சமயத்தில் அமெரிக்க நாடாளுமன்றத்தின் பல்வேறு முக்கியஸ்தர்களுடன் பேச்சுவார்த்தைகளை நடத்தி விட்டு அங்கிருந்து திரும்பியிருந்தார்.