Θα πρέπει κανείς να γυρίσει σε τέτοιες στρατιωτικό-φασιστικές δικτατορίες όπως εκείνη του Πινοσέτ στην Χιλή για να βρει κάτι ανάλογο των επιθέσεων που επιβάλλονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση στους Έλληνες εργαζομένους. Με σαδιστικό ζήλο, οι επίτροποι στις Βρυξέλλες, υπό την εντολή του Βερολίνου, του Παρισιού και του Λονδίνου, δεσμεύουν κάθε νέο πακέτο στήριξης με νέες απαιτήσεις, που σκοπό έχουν να καταστρέψουν το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων εργαζομένων και να κάνουν την ζωή τους κόλαση.
Τα συμβάντα στην Ελλάδα δείχνουν τον αληθινό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν είναι ένα μέσον για να επιτευχθεί μια πραγματική Ευρωπαϊκή ενότητα, αλλά ένα εργαλείο για να υποδουλώσει ολόκληρη την Ευρώπη κάτω από την δικτατορία του οικονομικού κεφαλαίου.
Τα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. χλευάζουν όλες τις δημοκρατικές αρχές. Μη εκλεγμένοι επίτροποι, που δεν λογοδοτούν σε κανέναν, καθορίζουν την τύχη ολόκληρων χωρών. Αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μεταξύ της Γερμανίδας καγκελάριου, Άνγκελα Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί, τους ηγέτες των δυο πιο ισχυρών χωρών της Ε.Ε, είναι συνεχώς προδιαγεγραμμένες. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που δεν αποφασίζει τίποτα, υπηρετεί απλά ένα ψευδό-δημοκρατικό φύλο συκής.
Από την ίδρυση της πριν από δυο δεκαετίες, η Ε.Ε. έχει συστηματικά αναποδογυρίσει την ροή της κοινωνικής ανάπτυξης στην Ευρώπη. Αντί να ενώσει την ήπειρο, το Ευρώ έχει αυξήσει περαιτέρω την επιρροή των οικονομικά ισχυρών χωρών, πάνω από όλα της Γερμανίας, έναντι των ασθενέστερων χωρών.
Στην Ανατολική Ευρώπη, η Ε.Ε. έχει την επίβλεψη καταστροφής τομέων όπως η παιδεία και το σύστημα υγείας και κοινωνικής πρόνοιας. Έχει προωθήσει την ανάπτυξη μιας διεφθαρμένης Ελίτ η οποία πλούτισε μέσω των ιδιωτικοποιήσεων των κρατικών περιουσιακών στοιχείων και των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Για την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, η είσοδος στην Ε.Ε. αποδείχθηκε εφιάλτης.
Είχε ήδη προ πολλού αναφερθεί πως η κοινωνική ύφεση της Ανατολικής Ευρώπης ήταν απλώς ένα μεταβατικό στάδιο. Ισχυρίσθηκαν πως οι χώρες αυτές κληρονόμησαν προβληματικές οικονομίες από τα πρώην Σταλινιστικά καθεστώτα, αλλά προετοιμάζονταν για ένα λαμπρό μέλλον.
Η εξελίξεις στην Ελλάδα αποκαλύπτουν όμως πως η κοινωνική ύφεση στην Ανατολική Ευρώπη δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας για όλη την Ευρώπη.
Ο σκοπός των αποκαλούμενων ως “πακέτα στήριξης” για τα οποία ο Ελληνικός πληθυσμός θα πρέπει να θυσιαστεί, δεν είναι για να βοηθήσουν τους ανθρώπους αλλά για να πλουτίσουν οι τράπεζες, τα hedge funds (κεφάλαια υψηλού κινδύνου) και οι κερδοσκόποι. Για πολλούς ειδικούς και επισήμους, η χρεωκοπία της Ελλάδας είναι μια δεδομένη κατάληξη. Με βάση το Spiegel Online, το αποδέχονται ήδη ανεπίσημα : “Φυσικά, τα 130 δις (Ευρώ) δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Είναι απλά ένα ερώτημα χρονικής παράτασης. Μιας παράτασης έως ότου οι αγορές θα έχουν σταθεροποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που θα μπορούν να αντιμετωπίσουν την χρεοκοπία της Ελλάδας χωρίς να προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση.”
Από τα 130€ δις που συμφωνήθηκαν από τους υπουργούς οικονομικών της Ευρώπης την Δευτέρα, 30€ δις θα μεταβιβαστούν άμεσα στους λογαριασμούς πιστωτριών τραπεζών, στις οποίες έχει εγγυηθεί η αποπληρωμή (με τόκο) μιας μερίδας των δανείων τους προς την Ελλάδα, τα οποία έχουν ήδη διαγράφει. Τα εναπομείναντα λεφτά πάνε σε έναν δεσμευμένο λογαριασμό για να εξασφαλιστεί ότι θα χρησιμοποιηθούν για την αποπληρωμή χρεών και όχι για να χρηματοδοτηθούν βασικές κυβερνητικές λειτουργίες.
Η οργή απέναντι στης εντολές της Ε.Ε. κορυφώνεται και όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά και στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιρλανδία, οι οποίες βρίσκονται επίσης στο στόχαστρο των αγορών. Τις προηγούμενες ημέρες, εκατοντάδες χιλιάδες έχουν διαδηλώσει στους δρόμους.
Είναι όλο και πιο εμφανές πως η εργατική τάξη δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε ένα κοινωνικό η δημοκρατικό δικαίωμα χωρίς να δημιουργήσει ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μερικές εθνικιστικές πολιτικές δυνάμεις εντός και εκτός της Ελλάδος καλούν για αποχώρηση από την Ε.Ε. Αυτό το κάνουν σε μια υπέρ του καπιταλισμού βάση η οποία οδηγεί παράλληλα στην περαιτέρω εξαθλίωση της εργατικής τάξης και στην περαιτέρω διάσπαση της Ευρώπης. Η εργατική τάξη δεν πρέπει να επιτρέψει την αντιπαράθεση της με την Ε.Ε. να βρεθεί υπό την ηγεσία τέτοιων εθνικιστικών δυνάμεων.
Πάνω απ' όλα, αυτές οι δυνάμεις - είτε από την δεξιά, είτε από την εικονική “αριστερά” - χρησιμοποιούν τον εθνικισμό για να παρατάξουν την εργατική τάξη πίσω από την κυρίαρχη τάξη της κάθε χώρας και να εμποδίσουν την εμφάνιση ενός ανεξάρτητου κινήματος της εργατικής τάξης και την ένωση των αγώνων αυτής σε όλη την Ευρώπη.
Η πάλη ενάντια στην Ε.Ε. είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη με ένα επαναστατικό Σοσιαλιστικό πρόγραμμα. Ένας αυτάρκεις Ελληνικός καπιταλισμός, όπως τον προπαγανδίζουν διάφορες δεξιές και αριστερές οργανώσεις, δεν είναι βιώσιμος. Η χώρα θα παρέμενε στο έλεος των διεθνών αγορών, ακριβώς όπως τα Σκόπια, το Μαυροβούνιο, η Σερβία, το Κόσοβο και τα υπόλοιπα μικρά κράτη που δημιουργήθηκαν από την διάσπαση της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Μερικοί εκπρόσωποι του διεθνούς κεφαλαίου συνηγορούν σε μια τέτοια εξέλιξη. Ο κεφαλής του Γερμανικού ινστιτούτου Ifo, Hans-Werner Sinn, αναφέρει πως η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ και η υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος, θα υποβάθμιζε την ποιότητα ζωής κατά 30 τοις εκατό ενώ θα αποφεύγονταν περαιτέρω άμεσες περικοπές μισθών, οι οποίες, προειδοποιεί, θα οδηγούσαν την χώρα “στο χείλος ενός εμφυλίου πολέμου.”
Αυτό υπογραμμίζει την αναγκαιότητα για την οποία οι 'Ελληνες εργαζόμενοι θα πρέπει να παλέψουν για μια έξοδο από την Ε.Ε. υπό την βάση ενός επαναστατικού σοσιαλιστικού και διεθνούς προγράμματος. Η απόρριψη των εντολών της Ε.Ε. από τους Έλληνες εργαζόμενους θα παρείχε μια δυναμική ώθηση στους εργαζόμενους στην Γερμανία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Αγγλία, την Ισπανία, και γενικότερα διεθνώς - στους πραγματικούς συμμάχους της Ελληνικής εργατικής τάξης. Θα έφερνε τους Ευρωπαίους εργαζόμενους κοντά σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στην λιτότητα, στην ανεργία και στις επιθέσεις ενάντια στα δημοκρατικά δικαιώματα.
Οι άρχουσες Ελίτ της Ευρώπης και της Ελλάδας ετοιμάζονται για την εθνική χρεοκοπία της Ελλάδας και τις κοινωνικές συγκρούσεις που αναπόφευκτα θα επακολουθήσουν. Από την μια πλευρά σκέφτονται να εισάγουν ψευδό-αριστερές οργανώσεις όπως η Δημοκρατική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Σταλινιστικό ΚΚΕ στην κυβέρνηση. Το καθήκον μιας τέτοιας “αριστερής” κυβέρνησης θα είναι να καταστέλλουν και να διασπούν κάθε επίθεση που θα εξαπολύεται από την εργατική τάξη και να κρατήσουν τον κρατικό μηχανισμό ανέφικτο μέχρις ότου η άρχουσα τάξη να είναι έτοιμη για μια αντεπίθεση.
Την ίδια στιγμή, γίνονται προετοιμασίες για να επιβάλουν δικτατορικές μορφές εξουσίας, όπως εκείνες που επιβλήθηκαν από τον Ελληνικό στρατό μεταξύ 1967 και 1974. Έλληνες στρατηγοί δουλεύουν μέσα στο ΝΑΤΟ σε στενή συνεργασία με Αμερικάνους, Βρετανούς και Γερμανούς αξιωματικούς. Η μεγαλύτερη στρατιωτική συμμαχία έχει ήδη στο παρελθόν υποστηρίξει στρατιωτικές δικτατορίες ανάμεσα στις τάξεις της. Η Φασιστική Πορτογαλία ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΝΑΤΟ το 1949, και η ηγουμένη από την Αμερική συμμαχία (ΝΑΤΟ) δούλεψε στενά με την δικτατορία του Φράνκο στην Ισπανία. Ελλάδα και Τουρκιά, οπού οι στρατηγοί οργάνωσαν πραξικόπημα σε τρεις περιπτώσεις, προστέθηκαν το 1952.
Η μαζική φτώχεια και η δικτατορία μπορούν να αποτραπούν μόνον από την Ελληνική εργατική τάξη η οποία δεν θα πρέπει να αντιτεθεί μόνον στην Ε.Ε. αλλά και στην Ελληνική αστική τάξη και το κράτος της. Οι Έλληνες εργαζόμενοι θα πρέπει να πολεμήσουν για την ίδρυση μιας κυβέρνησης εργαζομένων. Μια τέτοια κυβέρνηση θα απαλλοτρίωνε της μεγάλες περιουσίες, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις και θα επαν-οργάνωνε την οικονομία σε μια σοσιαλιστική βάση προς όφελος της κοινωνίας ως όλον, σε αντίθεση με τα συμφέροντα της οικονομικής αριστοκρατίας.
Οι εργαζόμενοι θα πρέπει να διασπαστούν από τα συνδικάτα και όλα τα πολιτικά κόμματα που στόχο έχουν να τους δεσμεύσουν με την Ε.Ε. και τους Έλληνες καπιταλιστές. Θα πρέπει να οργανώσουν επιτροπές δράσης στους χώρους εργασίας και στις γειτονίες ώστε να αναλάβουν την οργάνωση της καθημερινότητας, να προετοιμάσουν τον αγώνα ενάντια στα μέτρα λιτότητας και να οργανώσουν μια αμυντική δράση ενάντια στις επιθέσεις από φασίστες και τον στρατό.
Τέτοιες επιτροπές δράσης θα πρέπει να συντονίσουν τον αγώνα τους σε ένα εθνικό επίπεδο και να καθιερώσουν επαφές με εργαζόμενους στην Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, με σκοπό να ανατρέψουν την Ε.Ε. και να την αντικαταστήσουν με τα Ηνωμένα Σοσιαλιστικά Έθνη της Ευρώπης.
Το πιο επείγον ερώτημα είναι εκείνο μιας επαναστατικής ηγεσίας. Μια νέα ηγεσία θα πρέπει να χτιστεί βασισμένη στον αγώνα για διεθνή ενότητα και πολίτικη ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και την μάχη για Σοσιαλισμό. Οι Εργαζόμενοι στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη θα πρέπει να πάρουν την απόφαση να χτίσουν αυτήν την ηγεσία, ιδρύοντας ένα παράρτημα της Διεθνούς Επιτροπής της Τετάρτης Διεθνούς σε κάθε χώρα.
23 Φεβρουαρίου 2012