Op vrijwel elk continent, treden leraren in de voorhoede in de strijd tegen de bezuinigingen van de overheid en de mate van sociale ongelijkheid, ongezien sinds 1920. Leerkrachten spelen een belangrijke rol in de heropleving van de klassenstrijd die uitbrak over de hele wereld in 2018 en is versneld in de eerste maanden van dit jaar.
Drieduizend leraren zijn momenteel in staking in Oakland, Californië in de laatste in een reeks van leraar stakingen in de Verenigde Staten, waaraan 71.000 leraren meededen tijdens de eerste acht weken van 2019. De staking volgt op de staking vorige maand in Los Angeles, 's lands tweede grootste school district, een staking in Denver, Colorado, en een tweedaagse staking in West Virginia, waar de staking van vorig jaar leidde tot de grootste opstand van leraren in de VS in decennia.
Leerkrachten en ander schoolpersoneel waren goed voor 380.000 van de bijna half miljoen werkers die betrokken waren bij werkonderbrekingen in de VS vorig jaar, het grootste aantal sinds 1986. Er zijn steeds meer oproepen tot stakingen in veel staten, waaronder Oklahoma en Arizona, waar vorig jaar door de gehele staat stakingen plaatsvonden.
In São Paulo, Brazilië, De grootste stad in de Amerika's, zijn leraren in staking gegaan voor de tweede keer dit jaar tegen bezuinigingen op pensioenen. In Mexico, gingen eerder deze maand docenten in Michoacán en Oaxaca in staking en zetten blokkades op in een strijd tegen ontslagen en door de overheid gesteunde “onderwijshervormingen.”
Ook eerder deze maand, gingen leerkrachten en kinderopvang-werknemers in staking in Berlijn, Duitsland; onderwijzers in Portugal namen deel aan een algemene staking; leraren in Frankrijk nemen deel aan de Gele Hesjes protesten tegen de “president van de rijken,” Emanuel Macron; en meer dan 100.000 leerkrachten van basisscholen en het hoger onderwijs in Nederland plannen de eerste nationale staking op 15 maart.
Leerkrachten in Marokko en Zimbabwe hielden stakingen, temidden van toenemende oppositie tegen de verminderde onderwijsbudgetten en de schoolprivatisering in heel Afrika, en tienduizenden leraren in Tamil Nadu, in het zuiden van India, hielden vorige maand een staking voor betere lonen en arbeidsvoorwaarden.
Deze beweging wordt gedreven door recordhoogten van sociale ongelijkheid in de hele wereld. De sociale contrarevolutie, die vier decennia geleden geïnitieerd werd door de Britse premier Margaret Thatcher en de Amerikaanse president Ronald Reagan, werd versneld na de wereldwijde financiële crash van 2008. Kapitalistische regeringen, onder leiding van de regering-Obama in de VS, spenderen miljarden aan het opkopen van de giftige activa van de banken en bieden onbeperkte kredietverlening aan het her-opblazen van de aandelenmarkten en de private fortuinen van de financiële criminelen. Om dit te kunnen betalen, is voor politieke partijen van elk allooi “soberheid” de leus.
Twee recente rapporten wijzen op de historische overdracht van rijkdom van de bodem naar de top in de VS sinds 2008.
Een nieuw onderzoek door Gabriel Zucman, hoogleraar economie aan de Universiteit van California, Berkeley, vond dat het aandeel van het totale particuliere vermogen in bezit van de top 0,1 procent rijkste volwassenen op het hoogste niveau lag sinds 1929, toen dit kleine elitegroepje 25 procent van de rijkdom claimde. “Vermogensconcentratie in de VS lijkt te zijn teruggekeerd naar het niveau voor het laatst gezien tijdens de “Roaring Twenties”, schreef Zucman, die opmerkt dat het nog hoger zou kunnen zijn gezien het vermogen van de super-rijken om hun rijkdom te verbergen in off-shore-rekeningen.
Een rapport van het Amerikaanse “Commerce Department's Bureau of Economic Analysis”, wees uit dat arbeidersloon en toeslagen als percentage van het bruto binnenlands inkomen daalde tot 52,7 procent in het derde kwartaal van vorig jaar, de vierde opeenvolgende kwartaal daling. Het aandeel van de binnenlandse inkomsten door arbeid is gestaag gedaald sinds 1970, toen het nog 59 procent was. Het blijft nog altijd het laagste sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Tegelijkertijd is het aandeel van de binnenlandse inkomsten wat naar de bedrijfswinsten gaat, gestegen van minder dan 12 procent in de jaren 1980 tot meer dan 20 procent op dit moment.
De wereldwijde economische crisis werd ook gebruikt door de financiële elite om publiek geld buit te maken en de hand te leggen op de internationale “educatieve markt”, die een geschatte waarde van 10 biljoen dollar bereikt in 2030. Een recent boek wees op de rol van het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldbank, USAID, en het Britse “Department for International Development” (DFID) in de financiering van schoolprivatiseringsplannen over de hele wereld.
In de VS heeft de regering-Obama, die onuitputtelijke middelen inzette om Wall Street overeind te houden, de openbare scholen uitgehongerd en fondsen ontzegd, en gebruikte de gefabriceerde crisis om winstmakende privéscholen uit te breiden. In 2016, de meest recente beschikbare datum, spendeerden 25 van de 50 staten van de VS nog steeds minder per leerling dan zij voor de Grote Recessie deden, waardoor een tekort ontstaat van 19 miljard dollar. Er werken vandaag de dag 170.000 mensen minder op openbare scholen dan voor 2008, hoewel 1,5 miljoen meer studenten zijn ingeschreven, en in 38 staten is het gemiddelde jaarsalaris van leraren lager dan het was in 2009.
Het universele karakter van de aanval op de leraren en het openbaar onderwijs en wat er aan ten grondslag ligt, roept een aantal fundamentele kwesties op. Ten eerste is er de rol van de vakbonden over de hele wereld, die zich verzetten tegen elke strijd, omdat ze zijn afgestemd op de kapitalistische partijen en accepteren het hele kader van de bezuinigingen en sociale ongelijkheid.
In Oakland wees de vakbond de eisen af van “schouder-aan-schouder” leraren, om verzet tegen bezuinigingen in de stakingseisen omvatten, ook al is het district van plan om eventuele loonsverhogingen te betalen, door miljoenen dollars te bezuinigen op educatieve diensten en sluiten van scholen. De “Oakland Education Association” spant samen met de Democratische Partij in de staat om een rotte deal te sluiten die volledig aanvaardbaar is voor de zakelijke en financiële elite, en verraadt net als bij de vorige stakingen in het hele land, de strijd om het recht op openbaar onderwijs te verdedigen.
Dit geldt voor de vakbonden over de hele wereld. In het aanzien van de wereldwijde aanval op het openbaar onderwijs, werkgelegenheid en de levensstandaard, hebben de nationalistische en pro-kapitalistische vakbonden geheuld met hun respectievelijke regeringen en de kapitalistische eigenaren om de arbeidskosten en vennootschapsbelasting te verlagen en zo hun “eigen” landen concurrerender te maken.
Dat is de reden waarom de bouw van nieuwe organisaties van strijd, bestuurd door werknemers zelf en onafhankelijk van de vakbonden, een brandende kwestie is. Leerkrachten moeten “schouder-aan-schouder” commissies vormen, die uitgaan van wat docenten en studenten nodig hebben, niet wat de machthebbers zeggen wat betaalbaar is.
Leraren hebben steun van de bevolking gewonnen omdat ze strijden voor fundamentele rechten en omdat alle arbeiders geconfronteerd worden met dezelfde omstandigheden: dalende inkomens en torenhoge kosten van levensonderhoud, onzeker werk en eindeloze aanvallen op sociale rechten, waaronder gezondheidszorg en pensioenen die werden gewonnen door generaties lange worstelingen.
De ontwikkelende beweging van docenten is een eerste uiting van een opstand die onvermijdelijk zal uitbreiden naar bredere lagen van de arbeidersklasse, vooral industriële arbeiders in belangrijke sectoren zoals auto, staal en andere gebieden van de productie. Het is een beweging die gedwongen zal worden om een antwoord te vinden op niet alleen de directe vragen van de lonen en arbeidsvoorwaarden, maar ook de grote problemen aan te pakken die arbeiders hebben in ieder land: sociale ongelijkheid, het schrappen van democratische rechten, de toename van autoritaire bewindvoering en de opkomende gevaar van katastrofale oorlog.
Stakingen alleen zijn geen oplossing voor waar arbeiders mee te maken hebben. De logica van de internationale heropleving van de klassenstrijd is de noodzaak voor de arbeidersklasse om te strijden om de politieke macht in eigen handen te nemen en de wereldeconomie te reorganiseren op basis van de maatschappelijke behoefte, niet privé winst.
Alleen door onteigening van de financiële aristocratie en het uitvoeren van de socialistische reorganisatie van het economisch leven kan de enorme rijkdom, die geproduceerd wordt door de arbeidersklasse, worden gebruikt om het materiële en culturele niveau van de massa's te verhogen, garant staan voor een vrij toegankelijk en kwalitatief openbaar onderwijs voor iedereen, en kan de mensheid zich ontdoen van armoede, uitbuiting en oorlog.
Het belangrijkste is dan ook de opbouw van een nieuw, socialistisch en internationalistisch leiderschap dat de arbeidersklasse zich bewust van deze noodzaak kan maken. Dat is de strijd die wordt gestreden door de ICFI en haar afdelingen.