COVID-19 pandemisi 2020’de müzik endüstrisini mahvetti. Canlı performansların iptal edilmesi ve müzik mekânlarının kapatılmaya zorlanmasıyla birlikte çok sayıda sanatçı işsiz kaldı. Çoğu, müzik yıldızlarının spot ışığının çok dışında çalışan müzisyenlerin ve teknik destek ekiplerinin geçim kaynakları yıkıma uğradı.
Bütün bu korkunç duruma ek olarak, aralarında caz müzisyenleri Lee Konitz, Ellis Marsalis, Bucky Pizzarelli, Mike Longo ve Wallace Roney ile country şarkıcıları John Prine ve Charley Pride’ın da bulunduğu birçok deneyimli sanatçı hayatını kaybetti. Bunlar, işçiler ve sanatçılar için sonuçları ne olursa olsun, toplumun en zengin katmanlarının sürekli zenginleşmesini garanti etmeyi amaçlayan politikaların neden olduğu gereksiz ölümlerdi.
Bu benzeri görülmemiş kayıp ve zorluğa rağmen müzisyenler müzik yapmaya devam ettiler ve dinleyicilerle bağlantı kurmanın yeni yollarını buldular. Çoğu canlı, samimi ve gayri resmi performansları kendi evlerinden yayınladı. Klasik müzik piyanisti Igor Levit’in Twitter üzerinden verdiği konserler özellikle dikkat çekiciydi.
Birkaç sanatçı George Floyd’un polis tarafından öldürülmesiyle ilgili küresel protestolara destek olmak için şarkılar söylerken, nihayetinde 2020’de somut sosyal dünyanın sadece küçük bir kısmı müzikte yer buldu. En iyi koşullardaki olayların ardındaki sanat izleri ve hatta bugün çalışan en iyi sanatçılardan bazıları, hiç şüphesiz bu kadar büyük bir krizle boğuşmaya hazırlıksızdı. Ancak 2020 yılının deneyimlerinin en hassas müzisyenlerin eserlerinde nihai yansımasını bulması kaçınılmazdır.
Bu yapıldığında da sanattaki en kötü eğilimlerin bazılarını tanıtmakla meşgul olan köklü kültür eleştirmenlerinden çok az destek bulacaktır. Müzik, giderek daha çok kültürel veya kişisel kimlik sembolizmi olarak kullanışlılığına göre değerlendiriliyor. Belirli bir müzik parçası, şu ya da bu kimlik için “güçlendirici” olarak satılabildiği sürece, müziğin gerçek içeriği veya kalitesi çok az önem taşıyor. Bunun 2020’deki en kötü örneği, eleştirmenlerin, rapçiler Cardi B ve Megan Thee Stallion’un cinsel yönden yersiz, hatta pornografik “WAP” şarkısına yaptığı övgülerdi.
Aşağıda seçilen kayıtlar bu yıl pek övülmediler ama 2020’nin en iyileri arasındaydılar.
Hiram Lee’nin seçtikleri
Aşağıda listelenen albümlerden en sık dinlediklerim, Amerikalı saksafoncu Greg Osby ve İsviçreli davulcu Florian Arbenz’in düet kayıtlarını içeren Reflections of the Eternal Line; Sam Lee’nin bazı durumlarda asırlık halk şarkılarını çoğu zaman şaşırtıcı bir yakınlıkla seslendirdiği Old Wow ve Rufus Wainwright’tan, yılın muhtemelen en güzel bestelenip icra edilen pop müziğini içeren Unfollow the Rules oldu.
Caz
Reflections of the Eternal Line–Greg Osby ve Florian Arbenz
Toys/Die Dreaming–JD Allen
Jazz Dance Suites–Charles McPherson
Swallow Tales–John Scofield, Bill Stewart, Steve Swallow
New York Paradox–Omer Avital: Qantar
America at War–Joel Harrison +18
There is a Tide–Chris Potter
Pop & Folk Müzik
Old Wow–Sam Lee
Unfollow the Rules–Rufus Wainwright
They’ll Never Keep Us Down–Kelsey Waldon
Rawer than Raw–Bobby Rush
Kingdom in My Mind–The Wood Brothers
Matthew Brennan’ın seçtikleri
Bu yıl pop müzikte en ilgi çekici gördüğüm albümler ve şarkılar bunlar. Her albümün kendine has güçleri ve ödülleri vardır ancak hiçbiri de belirli zayıflıklardan yoksun değildir. Yine de çoğu, ilham için dünyaya ve tarihe –gerçek ya da mecazi olarak– bakma özelliğine sahiptir. Sonuçlar genellikle müziğin heyecan verici seslere ve duygulara açılması şeklinde olur. Pek çok albüm, tam anlamıyla gerçekleştirememiş olsalar bile, müzik tarzları, etkiler, ruh halleri ve duygular arasında ortak bir dil ve deneyim bulmaya çalışıyorlarmış gibi hissettirirler.
ABD’de Demokratik Parti tarafından işçileri ve gençleri bölmenin öncelikli yöntemi olan kimlik politikası, pop müzikte hâlâ çok zararlı bir etkiye sahip. Mevcut sosyal ve ekonomik durumun kimi yönleriyle en ikna edici şekilde boğuşan şarkılar —ki bu yöndeki çabalar bu yıl son derece yetersiz kaldı— işçilerin ve gençlerin acılarını ırklarına, cinsiyetlerine veya milliyetlerine göre duvarlar örerek ayırmaktan uzak durdular.
Daha güçlü sanatçılar, Wall Street veya Pentagon’daki suçluları hedef almak yerine, daha evrensel ve somut yönlere doğru ilerlemeye çalıştılar. Steve Earle’ün 2010 Upper Big Branch maden felaketiyle ilgili albümü bu bağlamda öne çıkan bir eserdi. Aşağıda listelenen birkaç şarkı da kayda değer girişimlerde bulundu. Bazı elektronik müzik ve caz müzisyenleri de düşünceli, canlandırıcı bestelerle iz bırakmayı sürdürüyor.
Rock ve Folk Albümleri
Ghosts of West Virginia–Steve Earle ve the Dukes
En Espanol–The Mavericks
The Dancing Devils of Djibouti–Groupe RTD
Shore–Fleet Foxes
Mordechai–Khruangbin
Bonny Light Horseman–Bonny Light Horseman
Caz Albümleri
Connect–Charles Tolliver
New Horizons: Young Stars of South African Jazz–Çeşitli Sanatçılar
Palo Alto–Thelonious Monk (önceden piyasaya sürülmemişti)
Ek Albümler
Birkaç albüm şu ya da bu şekilde ilginç arşiv eskizleri sunuyordu. Örneğin, geç bir keşif; Perulu kumbiya müzisyeni Raúl “Ranil” Llerena Vásquez’in Analog Afrika plak şirketi tarafından çıkarılan ilgi çekici kariyer retrospektifiydi. Esas olarak kırk ya da elli yıl önce yaratılmış çeşitli Amazon müzikal seslerini ve tarzlarını bir araya getiren Vazquez’in müziği, genellikle bu yıl pop müzikte üretilen her şey kadar canlı geliyor.
Ranil y su Conjunto Tropical–Raúl Llerena Vásquez
Sketches of China–Xuefei Yang
Azerbaijani Gitara–Rustem Quliyev
Heart’s Ease–Shirley Collins
Göze Çarpan Pop Şarkıları
“Time (You and I)”–Khruangbin
“La Sitiera”–The Mavericks
“4 American Dollars”–U.S. Girls
“Clean Kill”–Coriky
“It’s About Blood”–Steve Earle and The Dukes
“Michigan Hammers”; “Modern Business Hymns”–Protomartyr
“Five More Minutes”–The War and Treaty
“Etran”–Disclosure
Dikkate değer canlı yayın performansları ve konserler:
Beethoven Piano Sonatas (Cycles 1–7)–Igor Levit
Paradise (John Prine Tribute Performance)–Çeşitli Sanatçılar
30 Aralık 2020