Pazar günü, ABD’nin Virginia eyaletine bağlı Dublin şehrinde bulunan Volvo Trucks New River Valley fabrikasındaki işçiler, Birleşik Otomotiv İşçileri (UAW) tarafından önerilen beş yıllık bir toplu sözleşmeyi ezici bir çoğunlukla reddettiler. UAW’nin açıklamasına göre, oy kullanan Volvo işçilerinin yüzde 91’i anlaşmayı reddetti.
Volvo fabrikasında çalışan yaklaşık 3.000 işçi, mücadelelerinin her noktasında UAW’nin ihanetiyle karşılaştılar. İşçiler, 17 Nisan’da kamyon üretim fabrikasında greve çıktılar ve UAW’nin İsveç merkezli bu çok uluslu şirkete son dört sözleşmede verdiği tavizleri geri almaya karar verdiler. UAW, işçiler için “önemli kazanımları olan” bir anlaşmaya vardığını iddia ederek 30 Nisan’da iki haftalık grevi aniden sona erdirdi. Sendika, işçilere, sözleşmeyi görme ya da oylama şansı sunmadan derhal işbaşı yapma talimatı verdi.
Anlaşmanın detayları ortaya çıkmaya başlayınca, UAW’ye karşı muhalefet tırmandı. Sosyalist Eşitlik Partisi’nin (SEP) ve Dünya Sosyalist Web Sitesi’nin (WSWS) yardımıyla, militan işçiler, Volvo İşçileri Taban Komitesi’ni kurdular. Komite, bu toplu sözleşmeyi boşa çıkarma çağrısı yapan ve binlerce işçi tarafından okunan açıklamalar yayımladı. Sözleşme, enflasyon oranının altında ücret zammı, düşük kıdeme sahip işçiler için yoksulluk düzeyine yakın ücretler, sağlık hizmetleri ve emeklilik yardımlarına yönelik saldırılar ve 10 saatlik yeni bir iş gününü içeriyordu.
UAW yetkilileri, onlarca yıldır birbiri ardına her satışta yaptıkları gibi, daha iyisinin başarılamayacağı ve toplu sözleşmenin reddedilmesinin uzun, beyhude grevlere ve şirketin işi Meksika’ya taşımasına yol açacağı konusunda ısrar ederek işçileri sindirmeye çalıştı. Üst düzey UAW yöneticilerinin anlaşmanın yüzde 60 oranında kabul edileceğine dair küstah tahminlerine karşın, Volvo işçileri oylamaya rekor düzeyde katılım sağladılar ve neredeyse oybirliğiyle “hayır” oyu verdiler.
Şimdi UAW, toplu sözleşmenin iptal edilmesinden sonra işçilerin çalışmaya devam etmesi konusunda ısrar ediyor. Sendika, ilk grevi sabote ettikten sonra, işçilerin, Volvo’nun başka bir greve dayanması için kamyon stokları oluşturmasına yardım etmesini savunuyor. Bu arada, UAW yetkilileri, işçilerin yeni bir toplu sözleşme teklifinde ne istediklerine dair bir “anket” yapmak için fabrikayı geziyorlar—böylece bu talepleri de satabilirler.
Volvo işçileri, egemen sınıfa ve onun UAW’deki bürokratlarına karşı bir tavır aldılar. Bu, önemli bir ilerlemedir. Şimdi mesele, bu mücadelenin nasıl geliştirilip genişletileceğidir.
Öncelikle, UAW Uluslararası ya da 2069 No’lu Şubenin Pazarlık Komitesi’ne hiçbir şekilde güvenilemez. İşçilerin taleplerini savunmak üzere işçiler tarafından seçilmiş yeni bir pazarlık komitesi oluşturulmalıdır.
WSWS Otomotiv İşçileri Bülteni, bütün işçileri Volvo İşçileri Taban Komitesi’ne katılmaya ve işçilerin ihtiyaçlarını karşılayan talepler oluşturmaya çağırıyor. Bu talepler şunları içermelidir: son dört UAW sözleşmesini telafi etmek için önemli bir ücret zammı; ücretin hayat pahalılığına paralel artırılması şartı; iki kademeli ücret sisteminin kaldırılması; sekiz saatlik işgününün ve yeterli ücretli izin süresinin uygulanması; sağlık hizmetlerinin ve emeklilik maaşlarının tamamının işveren tarafından ödenmesi.
Volvo işçilerinin mücadelesi genişletilmeli ve ABD genelinde ve uluslararası ölçekte sınıf mücadelesinin gelişimi ile bağlantılı olmalıdır. UAW’nin teklifinin kitlesel biçimde reddedilmesi, artan işçi sınıfı militanlığının bir dizi açık işaretlerinden biridir.
Geçtiğimiz ay, Alabama’da greve çıkan Warrior Met Coal kömür madencileri, Birleşik Maden İşçileri (UMW) sendikası tarafından yapılan ve geçmiş ücret kesintilerini geri getiremeyen bir anlaşmayı 45’e karşı 1.006 oyla iptal ettirdi. Massachusetts hemşireleri, Texas ExxonMobil işçileri, Pennsylvania ve diğer eyaletlerdeki Allegheny Technology çelik işçileri, New York Üniversitesi ve Columbia Üniversitesi asistanları; hepsi yalnızca işverenlere ve hükümete değil, aynı zamanda sendikaların ihanetine karşı koymaya çalışıyorlar.
Türkiye ve Almanya’dan Kolombiya ve Sri Lanka’ya kadar dünyanın her yerinde işçiler, egemen sınıfın pandemiye verdiği canice yanıta karşı yükselen bir sınıf mücadelesi dalgası içindeler. İşçiler, borsayı ve milyarderlerin özel servetini destekleyen kapitalist hükümetler tarafından dayatılan kemer sıkma önlemleriyle mücadele ediyorlar. İşçi sınıfı direnişinin büyümesi, gıda ve gaz fiyatları ile diğer yaşam giderlerindeki keskin artışla daha da güçleniyor.
Egemen sınıf içinde, işçi sınıfının büyüyen hareketinden kaynaklanan korku, Wall Street Journal Yayın Kurulu tarafından Pazar günü yapılan bir açıklamada ifade buldu. Gazete, özellikle işçilerin işgücü kıtlığı nedeniyle güven kazanmasıyla artan ücret “beklentilerinden” acı acı yakınarak şöyle yazıyordu: “Enflasyon beklentileri yükseldikçe, tüketici davranışına ve iş kararlarına gömülmeleri bir risktir. İşçiler, esas üretkenlik ne olursa olsun fiyatlara ayak uydurmak için daha yüksek ücret talep ediyorlar; işletmeler bu işçileri elde tutmak için para veriyor ve ardından bunu telafi etmek için fiyatları yükseltiyor. Beklentilerin kırılması zor olduğu için işçiler sonra yüksek ücret talep ediyor.”
Mali oligarşinin Wall Street Journal’daki sözcüleri, son 40 yılda işgücü üretkenliği yüzde 70 artarken saatlik ücretlerin yerinde saydığı gerçeğini görmezden gelmeyi seçiyorlar. Bu üretkenlik kazanımlarının topluma hiçbir katkısı olmayan şirket ve finans seçkinleri tarafından istiflenmesi, son kırk yılda işçilere tahminen 50 trilyon dolara mal oldu. Ücretler üretkenlik artışlarıyla orantılı artsaydı, nüfusun alttaki yüzde 90’ında yer alan her işçi, her yıl 12 ay, ayda ek 1.144 dolar kazanıyor olacaktı.
İşçi sınıfını egemen seçkinler ve tüm kapitalist sistem ile karşı karşıya getiren muazzam bir toplumsal patlama gelişiyor. Küresel koronavirüs pandemisi ve egemen sınıfın buna verdiği öldürücü yanıt, öfkenin ve muhalefetin devasa büyümesine katkıda bulundu.
Bu koşullar altında, egemen sınıfın bir hizbi, sendikaları bu muhalefetin bastırılması için kritik bir araç olarak görüyor.
Şirket medyasının Volvo işçilerinin oylamasını neredeyse tamamen görmezden gelmesi dikkat çekicidir. Bu, New York Times, Washington Post ve diğer medya kuruluşlarının Bessemer, Alabama’da bulunan Amazon deposundaki sendikalaşma kampanyasına gösterdikleri yoğun ilgiyle taban tabana zıttır.
Medyanın tanıtımına ve Biden yönetiminin RWDSU sendikasına verdiği desteğe rağmen, Amazon işçileri, son kırk yılı büyük şirketlerin emirlerini dayatmakla geçiren resmi sendikalara güvenmedikleri için RWDSU’yu ezici bir çoğunlukla reddettiler.
Pandemi sırasında işçileri işyerinde çalışmaya zorlayan UAW yöneticileriyle birlikte bugün bir Ford fabrikasında bulunacak olan Biden, işçi sınıfı muhalefetinin büyümesine ve sola yönelik siyasi radikalleşmeye karşı sendikaları güçlendirmeye çalışıyor. Bu çabasında Beyaz Saray, üyeleri sendika aygıtında kazançlı konumlar ve kariyerler elde eden Amerika’nın Demokratik Sosyalistleri (DSA) ve Left Voice gibi çeşitli orta sınıf gruplar tarafından destekleniyor. Bu sendika aygıtlarına, COVID-19 yayılmaya devam ederken Biden’ın okulları yeniden açmak için güvendiği Amerikan Öğretmenler Federasyonu da dahildir.
İşçilerin hepsi –Warrior Met Coal, Worcester, Massachusetts’teki St. Vincent Hastanesi, ATI çelik işçileri, ExxonMobil işçileri, Amazon ve otomotiv işçileri– her mücadelede, aynı zorluklarla karşı karşıya bulunuyor. İşçilerin mücadelelerini ilerletmek için, taban tarafından demokratik olarak denetlenen ve sınıf işbirliğine değil, sınıf mücadelesi yöntemlerine bağlı yeni mücadele örgütleri inşa etmeleri gerekiyor.
SEP ve WSWS, işçilere ihtiyaç duydukları bilgileri verecek, ortak eylem koordine etmek için iletişim kanallarının kurulmasına yardımcı olacak ve sınıf mücadelesini geliştirip genişletmek üzere her türlü yardımı sağlayacaktır. Volvo işçilerini, Volvo İşçileri Taban Komitesi’ne ve hem ABD’de hem de dünya genelinde büyüyen taban komiteleri ağına katılmaya çağırıyoruz.
18 Mayıs 2021