بیش از۵۰٫۰۰۰ کارگر در بزرگترین اعتصاب سراسری راه آهن در بریتانیا که برای روزهای ۲۱، ۲۳ و ۲۵ ژوئن برنامه ریزی شده شرکت خواهند کرد. این اعتصاب بی نظیر در پیشاپیش موجی از اعتصابات تحت تهدید، نشانگر ظهور مجدد مبارزات توده ای طبقه کارگر بریتانیا پس از دهها سال سرکوبی توسط اتحادیه های کارگری و حزب کارگر است. این در حالی صورت می گیرد که کارگران در سراسر جهان در پیچاپیچ تورمی روبه افزون و ویرانگر وارد صحنه ی مبارزه می شوند.
در این مبارزه دو موضوع اساسی مطرح است:
اولاً، هیچ راهی غیر از رویارویی مستقیم با دولت محافظه‌کار بوریس جانسون، که ارتجاعی‌ترین و فاسدترین دولت تاریخ بریتانیا است، وجود ندارد. تمام قدرت طبقه کارگر باید در برابر برنامه های دولت که در پی سرکوبی و غیر قانونی کردن اعتصاب است به کار گرفته شود.
کارگران راه‌آهن مواجه با برنامه‌های دولت جانسون هستند که به پیروی از برنامه های مارگارت تاچر قصد دارد برای راه‌آهن بریتانیای کبیر، برنامه ی خصوصی‌سازی برتری را پیاده کند. با سوء استفاده از افول شدید درآمد حاصله از فروش بلیط قطار در دوران بیماری جهان گیر، زمانی که دولت شرکت‌های راه آهن را با پرداخت میلیاردها پول نقد نجات داد، توریز (حزب محافظه کاران) طرح‌هایی برای قطع هزاران موقعیت شغلی، کاهش دستمزدها و شرایط اساسی کار، ایمنی و حقوق بازنشستگی عرضه کرد. این برنامه ی است که در صدر جنگ طبقاتی تهاجمی علیه کل طبقه کارگر قرار دارد.
دوم، کارگران باید تدابیری اتخاذ كنند با این اطمینان که مبارزه اشان از کارشکنی های بوروکرات‌ها در اتحادیه‌های راه‌آهن و کنگره اتحادیه‌های کارگری که دست به هر کاری می زنند تا خیزش اعتراضی کارگران بریتانیایی را خاموش و متوقف سازند، مصون بماند. این امر ضرورت ایجاد سازمان های قدرتمند اعضای عادی کارگری که توسط خود کارگران کنترل می‌شوند را مطرح می کند.
طبقه کارگر وارد صحنه ی مبارزه می شود
اعتصاب راه آهن شامل کارگران شبکه راه آهن است که تعمیر و نگهداری خطوط راه آهن و همچنین ۱۳ بخش از ۱۵ بخش متصدیان قطار بریتانیا را اداره می کنند. اتحادیه ملی کارگران راه آهن، دریایی و حمل و نقل (آر ام تی) به دنبال اعتصاب ۴۰۰۰ کارگر در تاریخ ۶ ژوئن، اعتصاب ۲۴ ساعته دیگری را در ۲۱ ژوئن در متروی لندن اعلام کرد.
انجمن وابسته به مهندسین لوکوموتیو و آتش نشانان (ای اس ال ئی اف)، اتحادیه رانندگان قطار، اعتصاباتی را بر علیه شرکت آنجلیای کبیر، قطارهای هال و تراموای کرودون اعلام کرده است. انجمن کارکنان دفتری حقوق ثابتی حمل و نقل (تی اس اس ای) قرار است در ساحل غربی آوانتی اعتصاب کند و این اقدام را در سطح ملی بین ۶۰۰۰ عضو به رأی گذاشته است.
این اعتصاب ها در طول «تابستان ناراضی» در میان کارگران اساسی در خدمات ضروری تکوین می یابد.
۹۷ درصد کارگران هواپیمایی بریتانیا به اتخاذ اقدامات علیه کارفرماها رأی مثبت داده اند. اتحادیه اتحاد به همراه مجموعه اتحادیه های کارگری جی ام بی در بین ۵۰۰ تن از کارکنان قسمت پذیرش مسافر در فرودگاه هیترو رأی گیری می کنند.
اعضای اتحادیه کارگران ارتباطات آخر هفته در ۱۱۴ اداره پستی مرکزی دست به اعتصاب زدند. دهها هزار نفر در گروه مخابرات انگلیس (بی تی) برای اعتصاب در ۱۵ ژوئن شروع به رأی گیری کرده اند که این اولین اعتصاب سراسری شرکت مخابرات در ۳۵ سال گذشته خواهد بود.
رانندگان اتوبوس‌های آریوا در بخش‌های وسیعی از یورکشایر دست به اعتصاب نامحدود زده اند. اتحادیه خدمات عمومی و تجاری (پی سی اس) به نمایندگی از طرف کارکنان بخش دولتی در روزهای ۱۵ تا ۱۷ ژوئن علیه برنامه قطع ۲۰ درصد از نیروی کار، یعنی ۹۱٫۰۰۰ شغل دست به اعتصاب خواهند زد.
کارگران در سراسر کشور از جمله در شهر کاونتری، به اعتصابات امتناع از کار علیرغم عملیات اعتصاب شکنانه تحت رهبری حزب کارگر همچنان ادامه می دهند. در اسکاتلند، اعضای یونیسون (بزرگترین اتحادیه انگلیس) و مجموعه اتحادیه های کارگری (جی ام بی) در پی اختلاف نظری که باعث تعطیلی مدارس، مراکز آموزش پیش دبستانی (مهد کودک ها) و تأسیسات جمع آوری و بازیافتی زباله خواهد شد، در حال رأی دادن هستند.
پرستاران در اسکاتلند خواستار اعتصاب برای افزایش ۱۰ درصدی دستمزد هستند. اتحادیه یونیسون در سراسر بریتانیا، تهدید کرده است که در صورت تلاش دولت برای افزایش ۳ درصدی دستمزد ، بین ۵۰۰٫۰۰۰ تن از کارکنان بهداشتی رأی گیری خواهد کرد. انجمن پزشکی بریتانیا هشدار داده است که دست به اعتصاب خواهد زد.
کارگران برعلیه شرایط زندگی غیرقابل تحمل مبارزه می کنند. درآمد خانوارها، پس از طولانی‌ترین دوره سرکوب دستمزدها از زمان جنگ‌های ناپلئونی، با تورم ۱۱.۱ درصدی عمیقاً افول کرده است. هزینه بنزین زدن یک خودروی متوسط خانوادگی به بالای ۱۰۰ پوند رسیده که این خود باعث برنامه ریزی برای اعتراضی سراسری در مورد سوخت در ۴ ژوئیه در اروپا شده است. یک مستاجر به طور متوسط ۱۰۰۰ پوند در ماه بابت اجاره خانه پرداخت می کند.
دستمزد واقعی، بدون احتساب پاداش، با استفاده از تورم شاخص قیمت خرده فروشی (آر پی آی) در آوریل امسال ۶.۹ درصد کاهش یافته است. این کاهش در بخش دولتی رقم حیرت آور۹.۲ درصد بوده است. میلیون ها نفر برای حمایت از خانواده هایشان که به ندرت قادرند در کنارشان باشند، مجبور به اضافه کاری هستند.
کارگران از وعده های غذای روزانه ی خود کاسته و همچنین از رفتن به مسافرت، استفاده از وسایل گرم زا و مصرف برق ممانعت می کنند. تقریباً از هر پنج نفر یک نفر امنیت غذایی ندارد، این رقم در مورد خانواده های جوان به ۳۰ درصد می رسد. از هر شش نفر یک نفر از بانک غذا استفاده می کند.
طبقه حاکمه برای سرکوب 'دشمن درونی' آماده می شود
طبقه کارگر در مسیر برخورد با دولت محافظه کاری است که تهدید کرده با استفاده از اعتصاب شکنان سازمان یافته از طرف دولت واکنش نشان خواهد داد.
نخست وزیر بوریس جانسون قول داده است که اعتصابات در خدمات ضروری را بدون قانون حداقل خدمات الزامی ممنوع کند. گرانت شاپس، وزیر حمل و نقل گفت که او قانونی وضع خواهد کرد که به آژانس های کاریاب اجازه دهد تا برای شکست اعتصاب راه آهن که توسط 'مارکسیست ها' هدایت می شود، از کارگران اعتصاب شکن استفاده شود. عالیجناب ایان دانکن اسمیت، رهبر سابق حزب محافظه کار، هشدار داد که هر آسیب ناشی از اعتصاب بدین معنی است که « پیگرد قانونی مجاز است.»
طبقه حاکم آشکارا در مورد خطر اعتصاب عمومی صحبت می کند، اعتصابی که به چهار دهه سرکوب بی سابقه مبارزه طبقاتی از زمان شکست اعتصاب معدنچیان ۱۹۸۴-۱۹۸۵ پایان می دهد. روزنامه سان که رسانه ی روپرت مرداکِ میلیاردر است هشدار داد: «بریتانیا ممکن است متحمل اولین اعتصاب عمومی خود را در ۱۰۰ سال گذشته شود.»
برنارد اینگام، دبیر اسبق مطبوعاتی مارگارت تاچر در طول اعتصاب یک ساله معدنچیان، در روزنامه اکسپرس اظهار داشت که توصیف تاچر از معدنچیان به عنوان «دشمن درونی» اکنون در مورد کارگران راه آهن صدق می کند.
با ارتباط مستقیم مخالفت با این اعتصابات به جنگ نیابتی ناتو علیه روسیه در اوکراین، اینگام گفت که «لشکر افراطی چپگرا... که در قبال تهاجم ولادیمیر پوتین به اوکراین سکوت کرده که این امر خود به تنهایی افشاگر ماهیت شان است» آنان را محکوم کرد؛ و ادامه داد این در حالی است که چپگرایان از «بحران افزایش هزینه های زندگی از کاه کوه ساخته اند.» وی مصراً گفت: «اجازه دهید هر نوع اعتصاب را در کلیه خدمات عمومی که مشخصاً اقتصاد، ایمنی عمومی و امنیت کشور به آن وابسته است را ممنوع اعلام کنیم.»
طبقه کارگر باید این امواج کشنده ی نفرت طبقاتی را جدی بگیرد. کارگران فقط با این یا آن مسائل شرکتی وارد درگیری نمی‌شوند، بلکه آنان با حکومتی روبرو هستند که قصد دارد کارگران را مجبور به پرداخت هزینه های ناشی از بیماری جهان گیر و جنگ در اوکراین کند و این در حالی است که دستگاه حکومتی بی‌رحمانه خود را علیه آنها بسیج کرده است.
چشم انداز یک اعتصاب عمومی به دلیل تمایلات گسترده برای شکست و سرنگونی یک دولت منفور که در صدد اعمالِ ریاضت اقتصادی، واکنشِ 'بگذارید اجساد روی هم تلنبار شوند ' در مقابله با ویروس کووید ۱۹، و جنگ افروزی بی پروائی که نتیجه ای جز عذابی ناگفتنی نداشته است، امری واقعی است. اما این امر باید به هدف آگاهانه جنبش در حال ظهور مبدل گردد.
طبقه حاکمه می خواهد کاری را که تاچر در سال ۱۹۸۴ آغاز کرد، به پایان برساند، یعنی زمانی که تاچر تصمیم گرفت با شکست معدنچیان به تمامی مخالفت ها علیه ضدانقلاب اجتماعی اش خاتمه دهد. طبقه کارگر باید فرصت را غنیمت شمرده و انتقام آن شکست را بگیرد و مسیر دهها سال خیانت و خُسران را معکوس کند.
درس های اساسی اعتصاب معدنچیان ۱۹۷۳-۱۹۷۴
اعتصاب معدنچیان ۱۹۷۳-۱۹۷۴ مبارزه طبقاتی اساسی است که هیچ کس در طبقه حاکم نمی‌خواهد با آن مواجه شود.
در بحبوحه بحران عمیق سرمایه‌داری جهانی، میلیون‌ها کارگر بریتانیایی به رهبری اعتصابات معدنچیان در سال‌های ۱۹۷۲ و ۱۹۷۳-۱۹۷۴، در مبارزه علیه دولت محافظه‌کار ادوارد هیت صف بستند. هیت با ایجاد نیروهای سرکوبگر دولتی، مقرر ساختن مسئولیت تحمیل شرایط اضطراری به هنگام یک حادثه غیرقابل پیش بینی و همچنین تدارک برای استفاده از ارتش، واکنش نشان داد.
او سپس یک انتخابات عمومی را در ماه فوریه با شعار «چه کسی بریتانیا را اداره می‌کند، دولت یا اتحادیه‌ها؟» برگزار کرد. علیرغم تهدیدهای دولت، معدنچیان در طول فعالیت های انتخاباتی به اعتصاب خود ادامه دادند و هیت اکثریت خود را در مجلس از دست داد.
وظیفه تحت کنترل درآوردن دوباره اوضاع به دوش دولت اقلیت کارگری افتاد. حزب کارگر از تمام اقتدار سیاسی خود در طبقه کارگر استفاده کرد تا مخالفت های اجتماعی را کاهش دهد، حقوق هنگفت مورد ادعای کارگران معدن را حل و فصل کند، جلوی لایحه ضد اعتصاب محافظه کاران را گرفت و حقوق بازنشستگی و مزایای تأمین اجتماعی را افزایش داد. سپس با همکاری کنگره اتحادیه های کارگری (تی یو سی) قراردادی اجتماعی برای محدودیت دستمزد ظاهراً به طور داوطلبانه تنظیم کرد. خیانت های دولت اقلیت کارگری، چهار سال بعد تاچر را در سال ۱۹۷۹ به قدرت رساند.
اعتصاب ۱۹۸۴-۱۹۸۵ معدنچیان
درسهای واقعی اعتصاب معدنچیان ۸۵-۱۹۸۴ را نیز باید درک کرد. معدنچیان با حمله ی وحشیانه دولتی مواجه شدند که طی آن ۱۳٫۰۰۰ نفر دستگیر، ۲۰۰ نفر زندانی، دو نفر در صفوف اعتصابی کارگران کشته، سه نفر در حفاری زغال سنگ فوت کردند و ۹۶۶ نفر از کارشان اخراج شدند. نهایتا صنعت معدن نابود شد.
اما شکست معدنچیان تنها بخاطر انزوای آنها و خیانت اتحادیه های کارگری و حزب کارگر امکان پذیر شد. مانند بوروکراسی های کارگری در سراسر دنیا، واکنش آنان به جهانی شدن تولید، کنار گذاشتن برنامه های اصلاحات اقتصادی ملی خود و تبدیل شدن به ابزاری آشکار در دست کمپانی های بزرگ بود. این شکست پایه حزب کارگر نوین را بنیان نهاد که بیشتر به حزبی مشابه تاچر و غیرقابل تشخیص از محافظه‌کاران تبدیل شده بود. اتحادیه های کارگری به نیروی پلیس صنعتی تبدیل شدند که فعالانه اعتصابات را سرکوب می کردند.
در دهه ۱۹۷۰، سالانه به طور متوسط ۱۲.۹ میلیون روز کاری به دلیل مناقشات در صنایع از دست رفت، با ۲۴.۹ میلیون روز که در طول 'زمستان ناراضی' ۱۹۷۸-۱۹۷۹ از بین رفت. در دهه ۱۹۸۰، میانگین سالانه ۷.۲ میلیون روز بود، که عمدتاً ۲۷ میلیون روز در دوران اعتصاب معدنچیان از دست رفته بود.
در دهه ۱۹۹۰، میانگین سالانه روزهای کاری از دست رفته به ۶۶۰٫۰۰۰ کاهش یافت و هیچوقت بیشتر از آن نشد. در نتیجه ی خیانت های مداوم اتحادیه ها، اعضای اتحادیه از ۱۱ میلیون نفر در سال ۱۹۸۴ به ۶.۶ میلیون نفر کاهش یافت. کمتر از ۱۹ درصد از کارگران در بخش خصوصی عضو اتحادیه بودند.
در طول بیماری جهان گیر، اتحادیه‌های کارگری تبانی خود را با کارفرمایان و دولت به سطح جدیدی رساندند، اعتصاب پس از اعتصاب را سرکوب کردند، یک کمک مالی تریلیون پوندی را برای شرکت‌های بزرگ امضا کردند و سپس در حالیکه ویروس کووید ۱۹ هنوز کنترل نشده بود برای بازگشت به کار پافشاری کردند. لفاظی های داغ امروزشان هیچ مسئله ایی را تغییر نمی دهد. در حالی که مشغول طرح خیانت بعدی هستند این لفاظی ها را لازم می بینند تا اعضای خود را تحت کنترل نگاه دارند.
در مورد حزب کارگر، دیگر چیزی از وانمودهای دروغین چپگرا که تحت رهبری جرمی کوربین نمایش داده می شد، باقی نمانده است. با توجه به اینکه کوربین حزب را بدون هیچ گونه مبارزه ای به پیروان تونی بلر تحویل داد، امروز حزب کارگر در اتحاد آشکاری در کنار محافظه‌کاران در مورد برنامه های ریاضتی، مصونیت جمعی و جنگ در اوکراین ایستاده است. آنها از تمامی اقدامات سرکوبگرانه جانسون حمایت خواهند کرد.
برای اتحاد بین‌المللی کمیته‌های اعضای عادی کارگری
این شرایط یک سئوال اساسی را مطرح می‌کند مبنی بر این که کارگران راه‌آهن و کل طبقه کارگر به سازمان‌های مبارزاتی جدیدی نیاز دارند که توسط خود کارگران و نه بوروکراسی اتحادیه ها کنترل می‌شود. آنها باید قدرت اجتماعی عظیم خود را به عنوان یک طبقه بین المللی بسیج کنند و هر گونه تقسیم بندی منطقه ای و ملی را در هم شکسته و برای منافع مشترک خود مبارزه کنند.
اعتصابات و رأی گیری ها در بریتانیا بخشی از موج روزافزون توان جنگاوری کارگران در سطح بین المللی است که توسط بحران مشترک هزینه های سرسام آور زندگی برانگیخته شده است. از ماه فوریه، اعتصابات عمومی در یونان، ایتالیا و بلژیک صورت گرفته است. اقدامات خودجوش کارگری و مستقل از رهبری اتحادیه ها در اروپا، از جمله اعتصابات خودجوش توسط کارکنان هوانوردی در فرودگاه‌های آمستردام، بروکسل و پاریس، و شرکت هواپیمایی ایزی جت در ایتالیا و شرکت هواپیمایی رایان ایر در اسپانیا، بلژیک، فرانسه، ایتالیا و پرتغال صورت گرفته است. کارکنان خدمات درمانی در آلمان، فرانسه، اسپانیا، اسلوونی و ترکیه در اروپا - و همچنین در هند، سریلانکا، نیوزیلند، اوگاندا، کنیا، سودان و ایالات متحده دست به اعتصاب زده و یا قصد اعتصاب دارند.
اعتصابات و اعتراضات سراسری در سریلانکا، دولت این کشور را به لرزه درآورده است. ترکیه شاهد بالاترین سطح اعتصابات در صنایع این کشور از دهه ۱۹۷۰ است.در میان کارگران بارانداز آمریکایی و آلمانی مبارزات عمده ایی قرار است صورت بگیرد که در حال حاضر در میان رانندگان کامیون کره جنوبی بروز کرده است.
جنبش جهانی در حال ظهور طبقه کارگر نیازمند رهبری هماهنگ جهانی است. اتحاد بین‌المللی کمیته‌های اعضای عادی کارگری (آی دبلیو ای – آر اف سی) که توسط کمیته بین‌المللی انترناسیونال چهارم در آوریل ۲۰۲۱ راه‌اندازی شد، نقش مرکزی سیاسی و سازمانی را در تشویق و هدایت این جنبش ایفا می‌کند. کمیته هایی قبلاً در صنایع کلیدی در ایالات متحده، کانادا، سریلانکا، آلمان، استرالیا و در میان کارگران اتوبوسرانی و معلمان در بریتانیا تحت رهبری آن تشکیل شده است.
تشکیل کمیته‌های اعضای عادی کارگری در تمامی امکان کار و صنعت در بریتانیا، شرایط لازم را برای کارگران ایجاد می‌کند تا کلیه تلاش‌های کارشکنانه اتحادیه‌های کارگری در مقابله با کارفرماها را شکست داده، جبهه‌های در حال ظهور را متحد کرده و سرنگونی دولت جانسون را فراهم آورد.
برنامه عمل برای کارگران در بریتانیا
حزب برابری سوسیالیستی از کارگران می‌خواهد تا برای خواسته‌های زیر مبارزه کنند:
افزایش ۲۰ درصدی دستمزد کارگران راه آهن برای مقابله با تورم! این امر باید از طریق اقدامات هماهنگ رانندگان، متصدیان قطار، تعمیرکاران و کارکنان ایستگاه صورت گیرد. در مقابل این ادعا که «هیچ پولی» برای تأمین بودجه حمل و نقل عمومی، دستمزد و حقوق بازنشستگی مناسب وجود ندارد، آنها باید برای اقدامات سوسیالیستی، از جمله سلب مالکیت شرکت‌های راه آهن تحت کنترل کارگران مبارزه کنند.
طرح ترفندی راه آهن بریتانیای کبیر را شکست دهید! تعلیق دستمزد کارگران راه‌آهن، کاهش بیش از ۳ میلیارد پوندی، و تهدید به حذف هزاران شغل و از بین بردن حقوق بازنشستگی، همگی بخشی از دسیسه محافظه‌کاران برای راه‌آهن بریتانیای کبیر است. اتحادیه ملی کارگران راه آهن، دریانوردی و حمل و نقل (آر ام تی)، اتحادیه کارگری رانندگان قطار بریتانیا (ای اس ال ئی اف) و اتحادیه کارگران صنایع حمل و نقل و مسافرت (تی اس اس ای) شرکای جانسون در این طرح ترفندی هستند که از طریق گروه اصلاح صنعت راه آهن صورت می گیرد.
مناقشات با کارفرماها در بخش های مختلف را یکی کرده و آن را گسترش دهید! کارگران بر سر مسائل مشابه به اعتصاب رأی می دهند و با کارفرمایانی مصمم و فوق العاده ثروتمند روبرو هستند. باید بر تلاش های اتحادیه ها برای سرکوب و تفرقه افکنی در مبارزات کارگران چیره گشت و مقدمات سازماندهی اعتصاب عمومی را فراهم ساخت.
برای سرنگونی دولت جانسون دست به مبارزه سیاسی بزنید! یک اعتصاب عمومی بدون تدوین چالش سیاسی مستقیم علیه دولت جانسون نمی تواند در اهداف خود موفق باشد؛ دولتی که به نمایندگی از شرکت ها و ابرثروتمندان، حملات تاریخی علیه تمام اقشار جامعه را به اجرا گذاشته است.
حزب برابری سوسیالیستی را برای رهبری طبقه کارگر بسازید! حزب کارگر نمی تواند هیچ راه حلی را در مقابل محافظه‌کاران دولت جانسون عرضه کند. آنها همانند احزاب راستگرا ، قدرت طلب، نظامی گر، پیرو عفونت جمعی و ریاضت های اقتصادی هستند. کارگران به حزب خود نیاز دارند تا برای منافع خود بر اساس یک برنامه سوسیالیستی و انترناسیونالیستی مبارزه کنند.
ما مصراً تأکید می کنیم که همه کارگران و جوانانی که می خواهند در چنین مبارزه ای شرکت کنند، امروز با حزب برابری سوسیالیستی تماس بگیرند.