روز یکشنبه، ده‌ها میلیون رای‌دهنده در ترکیه، بزرگترین قدرت اقتصادی و نظامی خاورمیانه، درست در آن سوی دریای سیاه از جنگ ناتو- روسیه در اوکراین به پای صندوق‌های رای خواهند رفت. انتخابات در این کشور با موقعیت مهم استراتژیکی، درس های بینهایت برای کارگران و جوانان نه تنها در ترکیه، بلکه در سراسر جهان دارد.
در ابتدا، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور دست راستی فعلی، با چشم انداز شکست مواجه شد. او به دلیل مرگ‌های دسته جمعی قابل پیشگیری در مسکن‌های غیراستاندارد در جریان زلزله قهرمان‌ماراش در فوریه بی‌اعتبار شد. او علیرغم عدم محبوبیت شدید ناتو در ترکیه، که از کودتاهای خونین در سال‌های ۱۹۶۰، ۱۹۷۱، ۱۹۸۰ و ۲۰۱۶ حمایت کرد، به ناتو کمک کرد تا اوکراین را با پهپاد علیه روسیه مسلح کند. علاوه بر این، امواج اعتصابات بدون تایید رسمی اتحادیه ها علیه تورم و سقوط دستمزدهای واقعی و همچنین مرگ‌های دسته جمعی ناشی از مدیریت همه‌گیری کووید ۱۹ توسط مقامات رسمی فوران کرده است.
اگر امروز اردوغان مطمئن از پیروزی مجدد در انتخابات است، به دلیل ورشکستگی نیروهایی است که رسانه های سرمایه داری به دروغ آنها را «چپ» معرفی می کنند. گروه های شبه چپ بین المللی همگی رقیب بورژوای اردوغان، کمال قلیچداراوغلو را مورد تحسین قرار دادند. اما قلیچداراوغلو روسیه را محکوم کرد، متعهد شد هرچه بیشتر از قدرت‌های بزرگ ناتو حمایت کند، سپس با گروه‌های راست افراطی به یک توافق انتخاباتی کثیف برای اخراج میلیون‌ها پناهنده و به راه انداختن «جنگ علیه ترور» با هدف قرار دادن اقلیت کرد ترکیه رسید.
این رویدادها ژاکوبن، مجله‌ای مرتبط با سوسیالیست‌های دموکراتیک آمریکا (دی اِس اِ) را افشا می‌کند که استالینیست‌ها و ناسیونالیست‌های کرد را که از قلیچداراوغلو در ترکیه حمایت می‌کنند تبلیغ می‌کند. ژاکوبن سخنگوی لایه‌های طبقه متوسط رو به بالا که به حزب دموکرات و بوروکراسی اتحادیه‌ها گرایش دارد، در برابر خصومت کینه توزانه قلیچداراوغلو با جنبش در حال توسعه طبقه کارگر سکوت اختیار کرد و در عوض از حمایت قلیچداراوغلو از امپریالیسم ایالات متحده استقبال کرد.
قبل از انتخابات، ژاکوبن مقاله‌ای با عنوان «انتخابات ترکیه بارقه‌ای از امید برای چپ‌ها ارائه میدهد» را منتشر کرد و از حمایت ائتلاف حزب ناسیونالیست کرد دموکراتیک خلق (اچ دی پی) و حزب کارگران استالینیست ترکیه (تی آی پی) از قلیچداراوغلو استقبال کرد.
ژاکوبن نوشت: «در این مقطع حیاتی، قلیچداراوغلو، که در نظرسنجی‌ها کمی پیشتاز است، مطمئناً بهترین امید برای یک ملت خسته است. او «تفکیک قوا و حاکمیت قانون را مجدداً برقرار خواهد کرد» و «آنچه از دموکراسی پارلمانی ترکیه باقی مانده است» را نجات خواهد داد. و اضافه کرد که پیروزی او «فضایی را برای اپوزیسیون مترقی فراهم می کند تا برنامه خود را برای تقویت دموکراسی محلی، شهرداری ها و سازماندهی سیاسی مردمی گسترش دهد.»
«دموکراسی محلی» و «سازماندهی مردمی» که ژاکوبن در نظر داشت تمایلی به اعتصابات شایع بدون تایید اتحادیه ها علیه بوروکراسی اتحادیه های ترکیه و رژیم اردوغان گرایش نداشت. همچنین به دنبال بسیج طبقه کارگر مخالف جنگ ناتو در روسیه نبود. در عوض، ژاکوبن خواستار ایجاد رابطه صمیمی بین دولت سرمایه‌داری و دانشگاهیان شبه چپ، بوروکرات‌های اتحادیه‌ها و سازمان‌دهندگان محلی بود که آمریکا از آنها حمایت می‌کرد.
ژاکوبن در واقع کاملاً از سیاست ضد کارگری قلیچداراوغلو آگاه بود. قلیچداراوغلو متعهد شد که تحریم‌های اقتصادی علیه روسیه را اعمال کند، اما متعاقباً این موضوع را کنار گذاشت و نرخ‌های بهره را به شدت افزایش داد که اقتصاد ترکیه را مختل و میلیون‌ها شغل را مورد تهدید قرار میدهد. ژاکوبن این امر را به این صورت بزک کرد: «قلیچداراوغلو هنوز جایگزینی جدی و سیستماتیک برای سیاست‌های اقتصادی نئولیبرالی [که] بسیاری از شهروندان عادی ترکیه را وادار به کار برای چندر غاز می‌کند، ارائه نکرده است.»
همچنین بطور مبهم به پیوندهای قلیچداراوغلو با گروه های شبه نظامی فاشیست با سنت های دیرینه حمله به کارگران، کردها و سایر اقلیت ها و حمایت از کودتای نظامی و برنامه های او برای اخراج میلیون ها پناهجوی بی گناه سوری، افغانی و عراقی که از جنگ های ناتو به رهبری ایالات متحده فرار می کنند، اشاره کرد. ژاکوبن اعتراف کرد که قلیچداراوغلو «نماد گروه شبه نظامی افراطی ملی گرای راست گرگ های خاکستری را مد کرده است» (ژستی با انگشت اشاره و کوچک گشاده). ژاکوبن اشاره کرد که او « وعده بازگرداندن میلیون ها پناهجوی سوری را که در حال حاضر در کشورش زندگی می کنند، می دهد.»
با این وجود، ژاکوبن به تبلیغ قلیچداراوغلو به عنوان «دست چپی» – علیرغم سیاست‌های ریاضت‌آمیز وحشیانه‌اش علیه کارگران، بیگانه‌هراسی ضد پناهجویان و ارتباط با نیروهای شرور فاشیست – ادامه داد. این یک سوال واضح را ایجاب می کند: چرا ژاکوبن احساس می کرد که باید اینقدر بی شرمانه در مورد قلیچداراوغلو دروغ بگوید؟
همانطور که مقاله خودش روشن می کند، ژاکوبن مخصوصا از قلیچداراوغلو حمایت کرد زیرا پیروزی او را برای تأمین حمایت ترکیه از تجاوز نظامی به روسیه ضروری می دانست. پس از اشاره به برخی از مواردی که به عنوان ایرادات سیاسی جزئی قلیچداراوغلو تلقی می شود، افزود:
«اما در مجموع، او احتمالاً نسبت به اردوغان که به دنبال بازی با واشنگتن در برابر مسکو است و خود را به عنوان میانجی بسیار مهم بین دو بلوک معرفی می کند، به طور واضح طرفداری از ناتو و غرب را دنبال خواهد کرد. …
«اروپا و ایالات متحده از بازگشت ترکیه به گروه خوشحال خواهند شد− در واقع آنچنان خوشحال که ممکن است با دستیابی مجدد به فن‌آوری تسلیحاتی حیاتی غرب به قلیچداراوغلو پاداش دهند، شاید حتی برنامه جت جنگنده اِف ۳۵ که اردوغان در حال حاضر از آن محروم شده است. با نگاهی به منشور ناتو، آوارگان سوری که ممکن است از بازگشت اجباری به سیستم زندان های وحشیانه اسد رنج ببرند، و غیرنظامیان و رهبران سیاسی جامعه مدنی و نظامی کرد که همچنان جان خود را در جنگ هوایی وحشیانه ترکیه در شمال عراق و سوریه از دست می دهند، وثیقه های قابل مصرف هستند.»
در حالی که ژاکوبن به تحقیر ریاکارانه پناهندگان و کردها در ترکیه که زمینه ساز حمایت قدرت های ناتو از قلیچداراوغلو است اشاره کرد، محاسبات خودش نیز کمتر ریاکارانه نبود. در واقع، ژاکوبن حمایت اچ دی پی - تی آی پی از قلیچداراوغلو را به عنوان «نور امیدی برای چپ» معرفی کرد، گرچه به خوبی می دانست که قلیچداراوغلو به پناهندگان، کردها و طبقه کارگر حمله خواهد کرد. در واقع، ژاکوبن علنا امیدوار بود که پیروزی قلیچداراوغلو دروغ های تبلیغاتی خودش را که جنگ ناتو علیه روسیه را به عنوان مبارزه برای دموکراسی اوکراین معرفی می کند تسهیل کند.
از آن زمان برخی واقعیت‌های سیاسی به فانتزی‌های ارتجاعی ژاکوبن در مورد تحمیل قلیچداراوغلو به عنوان مرد ناتو در آنکارا رخنه کرده است. قلیچداراوغلو در دور اول کمتر از ۴۵ درصد آرا را به دست آورد در مقایسه با اردوغان با بیش از ۴۹ درصد که نظرسنجی ها نشان می دهد یکشنبه بیش از ۵۰ درصد آرا را به دست خواهد آورد. رای دهندگان کرد اچ دی پی از حمایت حزب خود از نامزدی که با نیروهای فاشیست معامله می کند تا نیروهای امنیتی ترکیه را علیه آنها گسیل کند، خشمگین هستند.
این امر به اردوغان اجازه داد تا از مواضع افراطی ضد روسیه و ضد پناهجویان قلیچدار اوغلو انتقاد کرده و با عوام فریبی به عنوان یک نامزد معقول تر، حتی ضد امپریالیست یا ضد فاشیست موضع گیری کند. او قلیچداراوغلو را با این عبارت «سفر سیاسی خود را با عنوان 'گاندی کمال' آغاز کرد و به عنوان ' نازی کمال' به پایان خواهد رساند،» به سخره گرفت.
ژاکوبن با یک مقاله ورشکسته توسط دوریش چیمن، مسئول اچ دی پی، به شدت به رای دهندگان ترک به دلیل امتناع از رای دادن به قلیچداراوغلو حمله کرده و آنها را متهم به نژادپرستی کرد.
چیمن نوشت: «وضعیت ناخوشایند ما را به یاد هنجارهای دموکراتیک ضعیف ترکیه و وسعت احساسات ناسیونالیستی، نژادپرستانه و راست گرایانه سرسخت می اندازد. چیمن با ستایش از «مبارزه ظاهرا تسلیم ناپذیر اچ دی پی برای ارزش‌های مترقی و دموکراتیک،» تلاش کرد تا چشم انداز امیدوار کننده ای ترسیم کند. او به طرز رقت انگیزانه ای نوشت: قلیچداراوغلو«از طرف اچ دی پی و ائتلاف آن حمایت شد. با این حمایت، او حداقل توانست به دور دوم انتخابات در برابر اردوغان برسد.»
مقاله چیمن تهمت به طبقه کارگر است. مبارزات انتخاباتی قلیچداراوغلو شکست بدی بود، نه به این دلیل که بیگانه هراسی و نژادپرستی عمیقاً ریشه دار است، بلکه به این دلیل که تلاش قلیچداراوغلو برای ترویج برنامه غیر محبوب ریاضت و جنگ با توسل به بیگانه‌هراسی و نژادپرستی موفق به کسب حمایت نشد. تصمیم این هفته اچ دی پی برای حمایت از قلیچداراوغلو، علیرغم مخالفت رای دهندگان خودش، سیاست ملی گرایانه بورژوایی ورشکسته آن را افشا می کند.
همچنین ژاکوبن، دی اِس اِ و گروه های شبه چپ بیشمار دیگر که از قلیچداراوغلو به عنوان قهرمان دموکراسی ترکیه ستایش می کردند را افشا می کند. این گروه های خرده بورژوایی، چپ نیستند، بلکه شبه چپ هستند. آنها از جنگ امپریالیستی و ماشین دولت ملی سرمایه‌داری حمایت می‌کنند، به همکاری با گروه‌های راست افراطی بر اساس زمینه‌های ناسیونالیستی رضایت می‌دهند و با مبارزات کارگری که اکنون خارج از کنترل بوروکراسی‌های اتحادیه‌های ملی در ترکیه و در سطح بین‌المللی فوران دارد مخالفند.
آلترناتیو انقلابی در مقابل مواضع شبه چپ ژاکوبن، اچ دی پی و تی آی پی توسط سوسیالیست اشتلیک گروبو، سازمان ترکیه ای کمیته بین المللی انترناسیونال چهارم، جنبش جهانی تروتسکیستی ارائه شد. آنها به طرز آشتی ناپذیری با اردوغان و قلیچداراوغلو و همچنین با تمام گروه های شبه چپ که از او حمایت می کردند، مخالفت کردند و برای اتحاد طبقه کارگر در سراسر خطوط ملی در خاورمیانه در یک جنبش بین المللی علیه جنگ امپریالیستی و سرمایه داری و برای سوسیالیسم مبارزه کردند.