Cilj konflikta u Ukrajini je da se preoblikuju politički i društveni odnosi u Evropi. Glavni dirigent u ovom procesu je ekstremna desnica koja nema skoro nikakvu podršku stanovništva.

Oni koriste krizu izazvanu od SAD-a, Njemačke i NATO-a, sa ciljem da transformišu Evropu u vojnu tvrđavu. Ne samo što rizikuju nuklearni rat sa Rusijom, već su Evropu podvrgli gvozdenoj disciplini.

Vojni savez NATO-a pod dominacijom SAD-a je praktično preuzeo kontrolu nad evropskom politikom. Na kraju ove nedjelje u Velsu, na samitu NATO-a koji se održava svake druge godine, biće dogovorena nova strateška politika sa istorijskim implikacijama.

“U budućnosti, odbrana teritorije alijanse će opet biti centralna tema nakon decenije u kojoj su svi napori bili koncentrisani na strane misije u dalekim zemljama svijeta,” piše Frankfurter Allgemeine Sonntagzeitung. Ovo podrazumjeva da masivni vojni resursi alijanse budu usmjereni prema Rusiji, kao što je bio slučaj sa Sovjetskim Savezom tokom hladnog rata.

Između ostalog, na samitu će da padne dogovor oko formiranja dva interventna odreda, spremnih da reaguju protiv Rusije u roku od par dana. Prvi odred će da se sastoji od 4,000 do 20,000 najelitnijih boraca koji su već dio postojećih NATO interventnih jedinica (NRF) – a koji će da budu u stanju da smjesta reaguju. Drugi odred se sastoji od 10,000 elitnih izviđačkih jedinica koje će da budu pod rukovodstvom Britanije, a učestvovaće i Estonija, Litvanija, Latvija, Danska, Norveška i Holandija.

Za brzo raspoređivanje ovih jedinica, NATO planira da formira obavještajne, logističke i komandne baze u baltičkim državama, kao i u Poljskoj i Rumuniji.

Ovo praktično anulira NATO-Ruski osnivački akt, koji je potpisan 1997-me godine i u kome je NATO obećao da neće uspostavljati velike kontigente trupa na teritoriji bivšeg istočnog bloka. Poljska, baltičke zemlje i Kanada već duže vrijeme traže raskid ovog dogovora u kome Rusija i NATO obećavaju jedno drugom mirnu saradnju. Danas je ovaj dogovor samo mrtvo slovo na papiru.

Za razlog ovih poteza se konstantno propagira navodna ruska agresija prema Ukrajini. To je izokretanje stvari naglavačke. Agresija u Ukrajini je pokrenuta od strane SAD-a i Njemačke, koje su podstakle puč protiv izabranog predsjednika, Viktora Janukovića, pri čemu su Vašington i Berlin sarađivali sa fašistickom Svobodom i Desnim sektorom. Ruska reakcija je bila potpuno predvidljiva.

Ukrajinska kriza je bila isprovocirana i manipulisana kao izgovor za militarizaciju Evrope, a naročito kako bi se razbila duboko ukorijenjena popularna opozicija prema ratu i militarizmu u Njemačkoj. Nemoguće je u okviru ovog članka izlistati sve laži i iskrivljenja upotrijebljena u poslijednjih nekoliko mjeseci da bi se kriza pogoršala i iskoristila u propagandne svrhe. U svemu ovome jedna stvar je konstantna: odbacivanje NATO-a bilo kakvog dogovora sa Rusijom.

Pravi razlog za ove strateške promjene u NATO-vom kursu leži u nerješivoj krizi američkog i evropskog kapitalizma. Kao velika laž se pokazalo vjerovanje da ce Evropska Unija nakon priveremenih poteškoća poslije financijske krize 2008-me, da postane utočište opšteg blagostanja i socijalne sigurnosti.

Naročito u zemljama istočne Evrope, većina stanovništva se suočava sa nezaposlenošću, niskim platama i raspadom starosne, zdrastvene i socijalne zaštite. Socijalna situacija radnog naroda je mnogo gora nego u vrijeme kolapsa staljinističkih režima prije 25 godina. Istovremeno imamo ogromno bogaćenje korumpirane i kriminalne manjine. Ali i u južnoj Evropi, kao i u bogatijem centru kontinenta, radnička klasa je suočena sa uzastopnim mjerama štednje. Društveni odnosi su dovedeni do granice pucanja.

Pokušaj da se Evropa redefiniše na osnovu sukoba između istoka i zapada je odgovor vladajuće elite na bankrot projekta Evropske Unije. EU danas preziru široki društveni slojevi, koji je ispravno vide kao instrument moćnih kapitalističkih interesa. Istovremeno, sukobi i tenzije su u porastu između evropskih sila, naročito između Nemačke i Francuske.

Sukob sa Rusijom, kao sto smo pisali u Aprilu, “ima za cilj da ujedini Evropsku Uniju i zapuši usta opoziciji. Ranije je identitet EU bio zasnovan na ekonomskim pitanjima, kao što su slobodno kretanje kapitala, robe i u zajedničkoj valuti. U budućnosti, borba protiv zajedničkog neprijatelja će zamjeniti ekonomiju kao osnova unutrašnje kohezije EU.” Ova analiza je danas potpuno potvrđena.

Vladajuća klasa reaguje na trenutačnu krizu isto kao prije 100 i 75 godina – sa militarizmom i ratom. Militarizacija spoljne politike i društva u cijelini služi imperijalističkim ciljevima – osvajanje novih sfera uticaja, tržista i izvora sirovina – kao i preusmjeravanju društvenih tenzija ka napolju i jačanju policijskih ovlašćenja kod kuće.

Nije slučajno da dobro poznati predstavnici društvene reakcije stoje na čelu ratne kampanje protiv Rusije.

Generalni sekretar NATO-a Anders Fogh Rasmussen, koji je poznat po ratnom huškanju protiv Rusije, je prvi danski premijer koji se oslanja na podršku ekstremne desničarske Danske Narodne Partije. Autor knjige “Od socijalne države do minimalne države”, on je nadgledao preraspodelu bogastva od onih sa dna ka onima na vrhu. Takođe je uveo najrestriktivniju imigracionu politiku u prethodno tolerantnoj Danskoj. Pozicija generalnog sekretara mu je data kao nagrada za njegovo slanje danskih trupa u Irak poslije SAD – Britanske invazije 2003-će.

Postavljanje Donalda Tuska za novog predsjednika Evropskog Saveta se mora gledati u ovom kontekstu. Poljski premijer donosi svoje prošlo “iskustvo iz anti-komunističkog i anti-sovjetskog otpora svakodnevici Brisela” piše Süddeutsche Zeitung. “Iz srednjeevropske perspektive, ovo bi moglo biti veoma korisno u ovoj krizi”, nastavlja ovaj list.

Tusk je jedan od glavnih arhitekta februarskog puča u Kijevu. On je takođe odgovoran za pretvaranje zvaničnog obilježavanja početka drugog svjetskog rata u anti-rusku demonstraciju – kao da invazija Poljske nije bila početak Hitlerovog rata do uništenja protiv Sovjetskog Saveza. U svom govoru, 1. septembra kod Vesterplata blizu Gdanjska, Tusk je tvrdio da njemački napad od prije 75 godina dozvoljava Poljacima da danas “glasno kažu da nitko nema prava da blokira našu inicijativu, koja se zasniva na efektivnoj akciji NATO-a”. Takođe je upozorio da je slogan “nikad više rat” u stvari manifest slabića.

NATO-ovi potezi protiv Rusije stavljaju sudbinu Evrope u ruke histeričnih antikomunista koji su se obogatili tokom kapitalističke restauracije. Tipičan primjer je predsjednik Litvanije Dali Grubaskite koji je neki dan izjavio da je Rusija “praktično u ratu sa Evropom”. Tu su zatim ukrajinski oligarsi, predsjednik Petro Porošenko i regionalni guverner Dnjepropetrovska Igor Kolomojski, koji finansira fašistički Azov bataljon. Provokacija od strane ovih grupacija bi bila dovoljna da učini neizbježnim katastrofalni rat sa Rusijom.

Nijedna od vodećih partija u Evropi ne pruža ni trunku opozicije. U Njemačkoj, Socijaldemokratska partija i Zeleni stoje potpuno iza revitalizacije njemačkog militarizma. Oni su glasali za promjenu u njemačkoj spoljnoj politici, i to baš na 1. septembar, 75. godišnjicu od njemačkog napada na Poljsku. Po prvi put od završetka drugog svjetskog rata, njemačka vlada šalje oružje u ratnu zonu, naoružavajući kurdske pešmerge u sjevernom Iraku protivtenkovskim raketama. Slanje oružja je samo prethodnica budućem slanju vojnika koji bi štitili interese njemačkog imperijalizma na Bliskom istoku.

Lijeva Partija je takođe u više navrata osudila rusku “agresiju” u Ukrajini i na taj nacin stala na stranu njemačkog imperijalizma. Ako i dođe do kakvih osuda od njihove strane za poteze imperijalista, to se dešava jedino kada njihova parlamentarna podrska nije potrebna. To je taktika kojom žele da preduprijede i uguše protivljenje velike većine stanovništva.

U tekućoj krizi, Rusija je bez dvojbe žrtva provokacija, ali reakcije predsjednika Vladimira Putina su izraz političkog bankrota njegovog režima. Ruski režim je proizašao iz raspada Sovjetskog Saveza, čina čiji razorni efekati postaju sve jasniji. Zato što je bazirana na interesima oligarha koji su nahrpili milijarde kroz pljačku državne imovine, Putinova vlada je organski nesposobna da se obrati evropskoj i međunarodnoj radničkoj klasi. Umjesto toga, ona apeluje na ruski nacionalizam. Ova reakcionarna politika, koja podstiče podjele između radnika u Rusiji, Ukrajini i ostatku Evrope, ide na ruku imperijalizmu.

Politika evropske buržoazije je mješavina nemilosrdne agresije i očaja. Suočeni sa bezizlaznom krizom njihovog sistema, oni slijepo jurišaju prema katastrofi, kao što su to učinili 1914-te i 1939-te.

Samo radnička klasa može da spriječi nadolazeću katastrofu. Ona mora da se međunarodno ujedini i bori za svrgavanje kapitalizma. Borba protiv rata je nerazdvojiva od borbe za socijalizam. Najvažniji preduslov je izgradnja međunarodne revolucionarne partije – Međunarodnog Komiteta Četvrte Internacionale – i njezinih nacionalnih sekcija, Socijalističkih Partija Jednakosti.

2. septembar 2014.