1. Sto lat po wybuchu pierwszej wojny światowej i 75 lat po rozpoczęciu drugiej, system imperialistyczny ponownie stawia ludzkość w sytuacji zagrożenia katastrofą.
2. Kryzys światowego kapitalizmu, który wybuchł w 2008 roku, znacznie wzmożyłdrapieżny pęd sił imperializmu do wprowadzania na świecie nowych podziałów i wskrzeszania starych. W ciągu tylko dwóch dekad, jakie minęły od upadku Związku Radzieckiego, naczelne mocarstwa imperialistyczne zdążyły przyczynić się do masowych zniszczeń i śmierci milionów ludzi w wojnach na Bałkanach, Bliskim Wschodzie, w Azji Środkowej i w Afryce, raz po raz udowadniając swoją obojętność na ludzkie cierpienie. Obecnie, dzięki nim, wchodzimy też w nową jakościowo fazę kryzysu imperializmu - taką, w której największe mocarstwa bawią się ryzykiem nuklearnej pożogi.
3. Niebezpieczeństwo nowej wojny wyrasta z fundamentalnych sprzeczności systemu kapitalistycznego: z jednej strony rozwojem gospodarki globalnej, a z drugiej - jej podziałem na antagonistycznie do siebie nastawione państwa narodowe, u których korzeni leży prywatna własność środków produkcji. Najostrzej widać to w dążeniu imperializmu amerykańskiego do zdominowania Eurazji, a szczególnie tych obszarów, do których nie miałprzez dziesiątki lat dostępu wskutek rewolucji rosyjskiej i chińskiej. W zachodniej części superkontynentu eurazjatyckiego, Stany Zjednoczone w zmowie z Niemcami zaaranżowały faszystowski zamach stanu w celu podporządkowania sobie Ukrainy. Ale tu ich ambicje się nie kończą. Celem ostatecznym ich polityki jest rozczłonkowanie Federacji Rosyjskiej i zredukowanie jej do grupki półkolonialnych państewek, co otworzyłoby im drogę do grabieży jej olbrzymich zasobów naturalnych. Na Wschodzie, „zwrot ku Azji” administracji Obamy ma na celu okrążenie Chin i przeistoczenie ich w kraj półkolonialny. Punktem docelowym jest tu zapewnienie, że Kraj Środka pozostanie nade wszystko źródłem taniej siły roboczej, która jest jedną z kluczowych, globalnych podstaw wartości dodatkowej, wymuszanej od klasy robotniczej i która jest siłą napędową gospodarki kapitalistycznej.
4. Obecnie Waszyngton dąży do tych celów we współpracy z innymi głównymi mocarstwami imperialistycznymi. Niemniej jednak nie ma między nimi stałej zbieżności interesów. Imperializm niemiecki, który w dwudziestym wieku starł się z USA w dwóch wojnach, odnawia swoje mocarstwowe ambicje. Zapewniwszy sobie dominującą pozycję w Europie Zachodniej, chce on teraz pozycję tę zająć także w kontekście światowym. Podobnie dzieje się w Azji, gdzie Japonia remilitaryzuje się w celu osiągnięcia własnych wieloletnich ambicji i dojścia do roli regionalnego hegemona. Aby uzasadnić ten zwrot w polityce, systematycznie usiłuje się wybielać potworne zbrodnie nazistów i japońskiej armii cesarskiej w latach trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku.
5. Wszystkie mocarstwa imperialistyczne – w tym Wielka Brytania, Francja, Kanada i Australia – biorą pełny udział w walce o strefy wpływów. Każdy obszar kuli ziemskiej jest zarzewiem gorzkich konfliktów – nie tylko dawne państwa kolonialne i półkolonialne na Bliskim Wschodzie, ale także Arktyka i Antarktyka a nawet przestrzeń kosmiczna i cybernetyczna. Konflikty te z kolei rodzą napięcia prowadzące do tendencji separatystycznych, podziałów etnicznych i walk społecznych.
6. Reżimy Rosji i Chin nie stanowią przeciwwagi dla imperialistycznego pędu do wojny. Oba te państwa reprezentują przestępczą oligarchię, która wyłoniła się w wyniku przywrócenia kapitalizmu przez biurokracje stalinowskie i starają się jedyniebronić własnych interesów. Nie tylko ponoszą one polityczną odpowiedzialność za ogromne niebezpieczeństwa grożące teraz rosyjskim i chińskim masom, ale i za nacjonalizm, który rozbudzają w celu podzielenia klasy robotniczej.
7. Kolejna imperialistyczna krwawa łaźnia jest nie tylko możliwa; stanie się ona nieunikniona, o ile międzynarodowa klasa robotnicza nie zainterweniuje w oparciu o rewolucyjny program marksistowski. Dwie wojny światowe dwudziestego wieku wynikły ze sprzeczności pomiędzy globalną ekonomią a przestarzałym systemem państwa narodowego. Każde z imperialistycznych mocarstw próbowało tę sprzeczność pokonać poprzez dążenie do światowej hegemonii. Globalizacja produkcji, jaka dokonała sięw przeciągu ostatnich trzech dekad, powodując dalszy skok jakościowy w kierunku integracji światowej gospodarki, doprowadziła fundamentalne sprzeczności kapitalizmu do nowego i jeszcze bardziej jaskrawego szczytu.
8. Zderzenie interesów imperialistycznych z narodowo-państwowymi stanowi, w systemie kapitalistycznym, wyraz niezdolności do zorganizowania globalnie zintegrowanej gospodarki opartej na podstawach racjonalnych, a tym samym – do zapewnienia harmonijnego rozwoju sił produkcyjnych. Niemniej jednak, te same sprzeczności, które prowadzą kapitalizm na skraj przepaści, dostarczają obiektywnego impulsu rewolucji społecznej.Globalizacja produkcji doprowadziła do masowego wzrostu klasy robotniczej. Tylko ta społeczna siła, nie związana z żadnym narodem, jest w stanie położyć kres systemowi nastawionemu na zysk, który to system jest podłożem wojen.
9. Wszystkie ważne kwestie, przed którymi stoi obecnie klasa robotnicza – wzrost nierówności społecznej, wdrażanie autorytarnych modeli władzy – są nierozłącznymi elementami tej walki. Walka o socjalizm nie jest możliwa bez walki przeciwko wojnie a walka przeciwko wojnie nie jest możliwa bez walki o socjalizm. Klasa robotnicza, wiodąc za sobą młodzież i uciśnione masy, musi przeciwstawić się wojnie w oparciu o program socjalistyczny: walką o przejęcie władzy politycznej, upaństwowieniem banków i wielkich korporacji oraz rozpoczęciem realizacji zadania tworzenia światowej federacji państw robotniczych.
10. Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki (ICFI) postanawia umieścić walkę przeciwko wojnie w centrum swej działalności politycznej. Musi stać się on międzynarodowym ośrodkiem rewolucyjnej opozycji przeciwko odradzaniu się przemocy imperialistycznej i militaryzmu. Nie ma obecnie innej organizacji, która by nawet stawiała sobie podobny cel. Niezliczona rzesza byłych pacyfistów, liberałów, Zielonych i anarchistów poparła już imperialistyczny pęd do wojny pod fałszywymi hasłami obrony praw człowieka. Podobnie amerykańskiej agresji przeciwko Rosji i Chinom poparcia udzielają różne nurty pseudo-lewicowe, jak Pabloici czy teoretycy kapitalizmu państwowego, potępiając "anty-imperializm jako prymitywną reakcję odruchową".
11. Budowa Czwartej Międzynarodówki pod przywództwem Międzynarodowego Komitetu jest centralną kwestią strategiczną. Czwarta Międzynarodówka jest jedynym możliwym środkiem do zjednoczenia międzynarodowej klasy robotniczej. Internetowy wiec z okazji obchodów 1 Maja, jaki odbył się 4 maja a w którym uczestniczyli ludzie z 92 krajów, dowodzi rosnącego poparcia dla rewolucyjnej perspektywy ICFI i możliwości jej rozwoju jako partii rewolucji socjalistycznej. Zadaniem ICFI jest teraz praca nad tworzeniem sekcji w coraz to nowych krajach i częściach świata.
Oświadczenie uchwalone przez Międzynarodowy Komitet Czwartej Międzynarodówki dnia 9 czerwca 2014 r.