22 Haziran 1941 gününün erken saatlerinde, Alman Silahlı Kuvvetleri (Wehrmacht), insanlık tarihindeki en kanlı çatışmayı başlatarak Sovyetler Birliği’ni istila etti. Mayıs 1945’te savaşın sonuna gelindiğinde, 1,5 milyonu Sovyet Yahudi’si ve 3 milyondan fazlası Sovyet savaş esiri olmak üzere en az 27 milyon Sovyet yurttaşı ölmüş olacaktı.
İkinci Dünya Savaşı’nın en büyük muharebelerinin çoğu Doğu Cephesi’nde yapıldı ve Naziler, Leningrad gibi büyük şehirlerin sistematik olarak aç bırakılması da dahil olmak üzere, en kötü vahşetlerinin çoğunu Sovyet topraklarında gerçekleştirdi. İstila, Nazilerin Yahudi karşıtı politikalarında da bir dönüm noktası oldu: Naziler, Yahudi nüfusuna yönelik soykırım katliamlarına Sovyetler Birliği’nin işgal altındaki topraklarında başladı. Ardından, Ocak 1942’de, Wannsee Konferansı’nda, Nazi önderliği, Avrupa’daki Yahudi nüfusunun ölüm kamplarında sistematik olarak yok edilmesine karar verdi.
1920’lerde Nazi hareketinin yükselişinin başlangıcından beri, Hitler her zaman başlıca hedefinin Almanya’da ve Avrupa’da “Marksizmin tamamen yok edilmesi” olduğunu vurgulamıştı. Alman emperyalizmi savaşla iki temel amaç güdüyordu: Birincisi, Naziler, 1917 Ekim Devrimi’nden doğan işçi devletinin ortadan kaldırılmasının uluslararası işçi sınıfı hareketine büyük bir darbe vuracağını umuyorlardı. İkincisi, Alman emperyalizmi, başlıca emperyalist rakibi olan ABD’ye karşı planladığı savaş için Sovyetler Birliği’nin kaynaklarına ihtiyaç duyuyordu.
Seksen yıl önce, 22 Haziran 1941’de Alman ordusu Sovyetler Birliği’ni istila etti ve insanlığın daha önce benzerini hiç yaşamadığı bir savaş başladı. Orta Çağ’ın barbarlığı, 20. yüzyılın en modern teknolojisi ile birleştirildi.
Yuri’nin savaşla ilgili anıları eşsiz bir belgedir. Anılar, Nazizmin korkunç suçlarını ve aynı zamanda Stalinist bürokrasinin neden olduğu muazzam şaşkınlığı, kafa karışıklığını ve anlamsız ölümleri gösteriyor.
II. Dünya Savaşı’nın nedenlerine ilişkin her değerlendirmenin, 1939 ile 1945 yılları arasındaki küresel askeri çatışmanın, 1914-1918 arasında yaşanmış olan ilk küresel çatışmadan yalnızca yirmi beş yıl sonra gerçekleştiği gerçeğinden yola çıkması gerekir.
Dünya geneline yayılacak ve 1945’te sona erene kadar altı yıl sürecek olan İkinci Dünya Savaşı, tarifsiz bir gaddarlıkla yürütüldü ve insanlığın kolektif hafızasında tarihteki en barbarca olay olarak yer etti.
İkinci Dünya Savaşı, insanlık tarihindeki en vahşi ve kanlı çatışmaydı. İşlenen suçlar ve yapılan zulüm, insanlığın en kötü kabuslarında hayal edebileceklerini geride bırakmıştı.
Kızıl Ordu, bundan yetmiş beş yıl önce Auschwitz ölüm kampını kurtardığında, insanlık tarihindeki en dehşet verici suçların kanıtlarıyla karşılaştı.
Avrupa Troçkist hareketi, Nazilerin korkunç baskısı altında hayatta kaldı. Dört yıllık Nazi terörü döneminde, Avrupalı yoldaşlarımız ve fikirdaşlarımız, emperyalist sansürün demir duvarını yarıp geçtiler.
Bu harita, Almanların 1941’deki ilerleyişini gösteriyor. 3 milyondan fazla asker, “Barbarossa Harekâtı” adlı bir operasyon koduyla 1.800 kilometre uzunluğundaki Sovyet sınırının tamamını istila etti: Yılın sonuna kadar, Sovyetler Birliği’nin Avrupa kısmının çoğu Nazi işgali altındaydı.Savaşın ilk yılında, Naziler ve onların yerel işbirlikçileri, şu anda Ukrayna, Belarus, Litvanya, Letonya ve Estonya olan yerlerdeki Yahudi nüfusunun büyük bir kısmını katletmişti. 1917 devriminin şehri Leningrad da dahil olmak üzere büyük şehirler kuşatma altındaydı ve nüfusları sistematik bir açlık politikasına tabi tutuluyordu. Sovyet savaş esirleri 1941 sonbaharında ve 1942 ilkbaharında kamplarda ve ölüm yürüyüşlerinde ayda 300.000’e varan bir oranda açlıktan öldü ve tüm Sovyet savaş esirlerinin yüzde 85 ila 90’ı öldürüldü. Bu politikalar, Nazilerin, esas olarak Sovyet işçi sınıfını hedef alan ve 30 milyon Slav’ı öldürmeyi amaçlayan “Açlık Planı”nın bir parçasıydı. 1942’nin sonlarına doğru, Stalingrad Muharebesi ile savaşın gidişatı değişti ve Kızıl Ordu, Wehrmacht’ı geri çekilmeye zorlayabildi.
SSCB’de Stalinizmin yükselişi, Sovyet ve uluslararası işçi sınıfını savaş karşısında feci şekilde hazırlıksız bıraktı. Stalinistleştirilmiş Komünist Enternasyonal’in felaket getiren politikaları, faşist tehdit karşısında Alman işçi sınıfını silahsızlandırmada kritik rol oynadı ve Hitler’in 1933’te iktidara gelmesini sağladı. İspanya’da Stalinistler, iç savaşta Franco’nun zaferine yardım edecek şekilde proletaryanın mücadelesini boğdular.
Ardından, 1936-1938 Büyük Terör’ünde Stalin, Rus İç Savaşı’nda Lev Troçki tarafından eğitilmiş olan Kızıl Ordu’nun tüm önderliği de dahil olmak üzere binlerce devrimci sosyalisti öldürdü. Ağustos 1939’da Stalin, Nazi Almanyası ile bu şekilde “barışı” garanti edebileceğine dair boş bir umutla Hitler ile bir pakt yaptı. Sonuç, Nazilerin Polonya’yı istila etmesi ve Eylül 1939’da II. Dünya Savaşı’nın başlaması oldu.
Bu suçlara rağmen, Sovyet halkı Ekim Devrimi’nin kazanımlarını Nazi istilacılara karşı savunmak için ayaklandı. Lev Troçki’nin 1934’te öngörmüş olduğu gibi, “Rus Devrimi, akışını savaş kanalına yönlendirmek zorunda kalırsa, müthiş ve ezici bir gücü serbest bırakacaktır.” Troçki, 1940’ta Stalinist bir ajan tarafından öldürülmeden önceki son büyük eseri olan Marksizmi Savunurken’de, Sovyetler Birliği’nin yozlaşmış da olsa bir işçi devleti olarak kaldığını ve uluslararası proletarya tarafından emperyalizme karşı savunulması gerektiğini vurguladı. Bununla birlikte, Ekim Devrimi’nin kazanımlarını gerçekten savunmanın tek yolu, bürokrasinin Sovyet işçi sınıfı tarafından siyasi bir devrimle alaşağı edilmesi ve sosyalist devrimin ileri emperyalist ülkelere genişletilmesiydi.
Kızıl Ordu ve Sovyet halkının kahramanca mücadelesi, Nazi Almanyası’nın yenilgisinde belirleyici güç oldu ve 1943’ten itibaren Nazi işgali altındaki Avrupa’da bir devrimci mücadele dalgasına ilham verdi. Faşizmin çöküşünden ve savaşın sona ermesinden sonra kapitalizmin yeniden istikrara kavuşturulmasını mümkün kılan, bu mücadelelere Stalinizmin ihanetiydi.
Bu manifesto, Sovyetler Birliği’nin istila edilmesinden bir gün sonra, o dönem Dördüncü Enternasyonal’in Amerikan partisi olan Sosyalist İşçi Partisi (SWP) tarafından yayımlandı. SWP, uluslararası işçi sınıfının Sovyetler Birliği’ni sınıf mücadelesi yoluyla savunması gerektiğinde ısrarcıydı. Bu yazı ilk olarak Dördüncü Enternasyonal dergisinde çıktı.
Savunduğumuz Miras’ın otuzuncu yıldönümü baskısının yayınlanmasına eşlik eden bu önsözde David North, İkinci Dünya Savaşı sırasında Dördüncü Enternasyonal içinde ortaya çıkan çeşitli eğilimleri ele alıyor: IKD ve Morrow-Goldman hizbinin yanı sıra Shachtman-Burnham eğilimi, işçi sınıfının devrimci rolü konusunda son derece karamsardı. IKD ve Morrow-Goldman hizbi, faşizmin savaştaki nihai zaferini kaçınılmaz ve sosyalist devrim olasılığının umutsuz olduğunu düşünüyordu. Bu temelde, Dördüncü Enternasyonal’in inşası için verilen mücadeleyi reddettiler.
Aşırı sağcı güçlerin devlet eliyle desteklenmesinin bir parçası olarak, son yıllarda faşizmin suçlarını örtbas etmek ve Hitler’e itibarını geri kazandırmak için sistematik girişimlerde bulunuluyor. Almanya’da, Profesör Jörg Baberowski, 2014 yılında, “Hitler kötü biri değildi,” diye ilan etti. Ayrıca Wehrmacht’ın Sovyetler Birliği’ne karşı işlediği suçları aklamayı amaçlayan kitaplar yayımladı. O zamandan beri neo-faşist Almanya İçin Alternatif (AfD) federal meclisin bir parçası haline geldi ve polis, ordu ve istihbarat teşkilatlarında aşırı sağcı ağlar keşfedildi.
Şubat 2014’te Kiev’de gerçekleşen emperyalist destekli, aşırı sağcı darbeden bu yana ABD ve Alman emperyalizmi, Ukraynalı Nazi işbirlikçilerinin geleneğini sürdüren aşırı sağcı güçlerle açıkça birlikte çalıştı. ABD’de eski Başkan Donald Trump, faşist bir hareket inşa etmeye çalışıyor. Bu çabaların geçici doruk noktası, 6 Ocak 2021’de Washington’daki faşist darbe girişimi oldu.
Dördüncü Enternasyonal’in Uluslararası Komitesi, uzun yıllardır bu tarihsel tahrifata ve Avrupa’da ve dünya çapında faşist güçlerin yükselişine karşı sistematik bir mücadele yürütüyor.
Üçüncü Reich’ın çöküşünden yetmiş beş yıl sonra, Hitler savunucularının ve su katılmadık Nazilerin önderlik ettiği bir parti, egemen seçkinler tarafından meşru bir siyasi ortak olarak kabul ediliyor.
Faşizme ve savaşa karşı mücadele, uluslararası ölçekte ortak sınıfsal çıkarları temelinde birleşen işçi sınıfının kapitalizme karşı sosyalizm uğruna bağımsız siyasi seferberliğini gerektirmektedir.
Baberowski artık sadece bir aşırı sağcı ideolog ve Nazi savunucusu olarak değil, şiddet eylemleri gerçekleştirmeye hazır aşırı sağcı bir eylemci olarak hareket ediyor.
Hükümete göre, Hitler’in önemsizleştirilmesi ve Alman militarizminin geri dönüşüne destek uyandırılması gibi “görüşler” anayasada korunurken, belli ki bu görüşlerin eleştirilmesi korunmuyor.
Bu kitap, Uluslararası Komite'nin Humboldt Üniversitesi'nde tarihsel tahrifata karşı verdiği mücadelenin neo-faşist Almanya İçin Alternatif'in yükselişi ile kesişimini belgeliyor.
Amerika nereye gidiyor? Faşizme mi, yoksa sosyalizme mi doğru gidecek? Amerikalıların karşı karşıya olduğu alternatifler bunlardır.
Demokratik hakları savunmak ve sağın yükselişine karşı koymak isteyen herkese bir kez daha sesleniyoruz: Verfassungsschutz’un saldırısını protesto edin ve SGP’yi savunun.
I. Dünya Savaşı’nın ve Rus Devrimi’nin patlak vermesinden yüz yıl sonra, yirminci yüzyılın sorunlarından hiçbiri—yıkıcı savaşlar, ekonomik krizler, toplumsal eşitsizlik ve diktatörlük tehdidi—çözülmüş değildir. Doğrusu, bu sorunlar, bugün daha da keskin bir şekilde gündeme geliyorlar
